Wednesday, October 10, 2007

ေတာင္ေတာင္အီအီမ်ား


ကၽြန္မပညာတတ္ၾကီးမျဖစ္ခ်င္ပါ။ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္မျဖစ္ခ်င္ပါ။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္မျဖစ္ခ်င္ပါ။စီပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ၾကီးမျဖစ္ခ်င္ပါ။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မျဖစ္ခ်င္ပါ။ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္မျဖစ္ခ်င္ပါ။
ကၽြန္မ...မျဖစ္ခ်င္ပါ။ဘာမွ...မျဖစ္ခ်င္ပါ။ ဒါေပမဲ႔မျဖစ္ခ်င္ပါ။


မိုးရာသီမို႔မိုးရြာေနပါသည္။
ငယ္ငယ္တုန္းကလိုမိုးေရစီးေၾကာင္းတေလွ်ာက္ဖိနပ္မပါေလွ်ာက္ေျပးခ်င္မိသည္။
ထိုကိစၥဆိုင္းငံ႔ထားရဦးမည္။ မဟုတ္ဘူး...ေျပးခ်င္လည္းေျပးလိုက္လို႔ရပါသည္။ ကၽြန္မမိုးရာသီတြင္အသက္ပင္၀၀လင္လင္မရွဴႏိုင္ေအာင္အသည္းကြဲဖူးပါသည္။ မိုးေရထဲသို႔ႏွလံုးသားအတိုအစအပဲ႔အရြဲ႔မ်ားအားေမွ်ာခဲ႔ဖူးပါသည္။
မွန္ပါသည္။ ကၽြန္မမိုးရာသီမ်ားအားခ်စ္သည္။မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္မမိုးရာသီမ်ားအားမုန္းပါသည္။
မဟုတ္ေသးပါ...ထားလိုက္...မိုးရာသီမ်ားအားမိုးရာသီထဲတြင္ခ်န္ထားခဲ႔ပါ။


ကမၻာေပၚတြင္ကိုယ္႔ကိုကိုယ္အႏွိပ္စက္ဆံုးလူအမ်ိဳးအစားသည္
စာေရးဆရာမ်ားျဖစ္သည္။
ကမၻာေပၚတြင္စိတ္မႏွံ႔ဆံုးလူအမ်ိဳးအစားသည္ငၾကြားမ်ားျဖစ္သည္။
ကမၻာေပၚတြင္အခ်ဴခ်ာဆံုးလူအမ်ိဳးအစားသည္ပညာတတ္မ်ားျဖစ္သည္။
ကမၻာေပၚတြင္အေပါ႔ပါးဆံုးလူအမ်ိဳးအစားသည္ဥာဏ္ရည္ခ်ိဳ႔ငဲ႔ေနသူမ်ားျဖစ္သည္။
ကၽြန္မအခန္းထဲတြင္ပိုးဟပ္ေပါင္းမေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ရွိပါသည္။
ကၽြန္မအမံုးဆံုးအရာမွာပိုးဟပ္ႏွင္႔တယ္လီဖုန္းမ်ားျဖစ္သည္။
ဘ၀တြင္ကၽြန္မအလိုခ်င္ဆံုးေသာအရာမွာသမားရိုးက်ဆန္ျခင္းျဖစ္သည္။
"အႏုပညာသမားမ်ားသည္ၾကီးက်ယ္ျမင္႔ျမတ္သည္"ဟူေသာအဆိုကို
ကၽြန္မအံ႔ၾသမိပါသည္။
"ၾကီးက်ယ္ျမင္႔ျမတ္မွု"ဟူေသာစကားလံုး၏အဓိပၸာယ္ကို
ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းနားမလည္ပါ။
ေပ်ာက္သြားေသာကၽြန္မေၾကာင္ေလးသည္ၾကီးက်ယ္ျမင္႔ျမတ္လွပါသည္
(သဒၵါႏွင္႔အသံုးႏွံဳးမွားပါကျပင္ေပးေစခ်င္ပါသည္)။
ကၽြန္မသည္အတၱေပါေလးျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မတြင္၀ါးပင္တစ္ပင္ရွိပါသည္။


'ယန္းေပါဆတ္'၏'နာမည္ၾကီးေအာင္လုပ္နည္း'၀တၳဳတိုသည္
ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုးေသာ၀တၳဳတိုျဖစ္သည္။
ကၽြန္မတြင္ဒုစရိုက္မွုအေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါသည္။
ပိုင္ရွင္မသိေအာင္ခိုး၀ွက္ရိုက္ယူထားေသာဓာတ္ပံုတစ္ပံုရွိပါသည္။
ႏွစ္ရွည္လမ်ားထိမ္၀ွက္ထားေသာအၾကည္႔တခ်က္ရွိပါသည္။
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ရန္ေဆာ္ထားေသာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားရွိပါသည္္္္ (၄င္းတို႔သည္အခ်ိန္မေရြးေမွ်ာ္လင္႔တတ္ေသာသေဘာရွိသည္။)
ကၽြန္မအိပ္ရာထဲတြင္ရြံစရာေကာင္းေသာကၽြန္မဆံပင္မ်ားရွိပါသည္။
ကၽြန္မအၾကာခဏရြတ္တတ္ေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္သည္
'ညီေလးေရတိရစာၦန္ရံုသြားၾကစို႔'ျဖစ္သည္။
'မားဆိုးလ္'သည္'သံုးဆယ္႔ရွစ္ျဖာမဂၤလာ'မသင္ခဲ႔ရေသာေၾကာင္
႔ေနာက္ဆံုးတြင္ေသေဘးႏွင္႔ရင္ဆိုင္ခဲ႔ရသည္။
ကၽြန္မအတြက္ထိုကိစၥပူရန္မလိုပါ။
'သံုးဆယ္႔ရွစ္ျဖာမဂၤလာ'ကဗ်ာအားကၽြန္မေက်ေက်ညက္ညက္ရပါသည္။
ၾကြက္မ်ားအားကၽြန္မမေၾကာက္ပါ။မိုးၾကိဳးပစ္မွာကိုေတာ႔ကၽြန္မေၾကာက္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင္႔မိုးရြာတိုင္းထီးတစ္လက္ႏွင္႔မျမဲကာထားတတ္ပါသည္။
ဒီႏွစ္မိုးနည္းနည္းမ်ားပါသည္။


ဘ၀ဆိုသည္မွာဗြက္စင္တတ္ေသာေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ဖိနပ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္ (လမ္းေလွ်ာက္မ်ားလြန္းပါကတကိုယ္လံုးဗြက္ရည္မ်ားလူးသြားႏိုင္ပါသည္။)
ဘုရားပြဲေစ်းမ်ားတြင္ေတြ႔ရတတ္ေသာ'လက္ေကာက္ပစ္ျခင္း'ကစားနည္းမ်ိဳးသည္
မသတီခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။
လက္ထဲတြင္ရွိေသာငွက္သည္ပို၍ထိုက္တန္သည္ဟုမည္သူေျပာသနည္း။
လက္ထဲတြင္ရွိေသာငွက္ကေလးအေတာင္က်ိဳးေနပါသည္။
ခ်ံဳဖုတ္ထဲတြင္ငွက္ႏွစ္ေကာင္သည္ငွက္ျဖစ္ဖို႔ပို၍ေသခ်ာသြားသည္။
တိမ္မ်ားခရီးသြားေနသည္မွာမည္မွ်ၾကာခဲ႔ဲျပီနည္း။
သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္မ်ားသည္ရယ္စရာအေကာင္းဆံုးေသာရုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ားျဖစ္သည္။
ပြဲေစ်းတန္းမ်ားတြင္ကၽြန္မစိတ္၀င္အစားဆံုးေသာအရာမွာ
ေကာက္ညွင္းက်ဥ္ေတာက္မ်ားျဖစ္သည္။
'ဖုန္းဆိုးေျမ'ႏွင္႔'ေကာင္းကင္'တို႔သည္
ကဗ်ာဆရာမ်ားလက္တည္႔စမ္းလြန္းေသာ စကားလံုးမ်ားျဖစ္သည္။
ယူတိုးပီးရား'utopia'ဆိုေသာစကားလံုး၏အဓိပၸာယ္အား
'NO PLACE' ဆိုသည္မွလြဲ၍ဘာမွမသိပါ။
စိတ္ကူးယဥ္၀ါဒီမ်ားသည္လူမ်ားျဖစ္ၾကသည္
(တိရစာၦန္မ်ားစိတ္ကူးယဥ္တတ္မယဥ္တတ္ေသခ်ာမသိပါ။)
ကၽြန္မတြင္၀ါးပင္တစ္ပင္ရွိပါသည္။


အက္ဗရယ္လပ္ဗင္း၏ 'I'm with you' သီခ်င္းကိုၾကိဳက္ပါသည္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က'ေဘာင္ေဘာင္ေဖာက္'ရသည္ကိုအလြန္ႏွစ္ျခိဳက္ပါသည္။
ေခြးသည္ကၽြန္မအခ်စ္ဆံုးေသာသတၱ၀ါျဖစ္ပါသည္။
'ဘြန္ဇိုင္း'စိုက္ပ်ိဳးနည္းအေၾကာင္းဂဃနဏမသိပါ။
ကၽြန္မမွာခ်စ္သူုမရွိပါ။
ကၽြန္မတို႔လမ္းထဲကအရူးမတစ္ေယာက္တြင္သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိပါသည္။
ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းကစားနည္းသည္ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုးအားကစားနည္းတစ္ခုျဖစ္သည္။
လူမုန္းမ်ားေသာသတၱ၀ါသည္ၾကြက္မ်ားျဖစ္သည္။
ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာမ်ားသည္ေလေပါၾကသည္။
စိတ္ေမ်ာလွ်င္စိတ္ႏွင္႔လိုက္ပါ။
လွည္းဘီးကေတာ႔ႏြံထဲက်ြံေနပါျပီ။ပုရြက္ဆိတ္မ်ားခရီးသြားေနၾကသည္။
တေစၦသရဲမ်ားႏွင္႔တူတူပုန္းတန္းကစားခ်င္သည္။ စိတ္အားခ်ိဳ႔ငဲ႔မွုအားစိန္ေခၚပါ။
လူသားဆန္ဖို႔ဘိလိယက္ထိုးၾကပါစို႔။ေခ်ာင္းကိုပစ္တာျမစ္ရွာသြားဖို႔ မဟုတ္ပါ။
JAT LAG ေရာဂါသည္အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင္႔ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္။
ေနာင္ဘ၀တြင္ကၽြန္မလူျဖစ္မည္ဆိုပါက
လူလုပ္တမ္းကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ကစားပစ္လိုက္မည္။
တဖက္သက္အခ်စ္သည္အတြင္းမွာလွိုက္စားေနေသာ
မာလကာသီးတစ္လံုးႏွင္႔တူသည္။
ဘၾကီးျဖိဳးအိမ္ျပန္ျပင္ေနျပီလား....


အိမ္ေရွ႔တြင္ရွိေသာေရတြင္းအားအိမ္ေနာက္ေဖးေရႊ႔ပစ္ခဲ႔သည္။
ခုနစ္ရက္သားသမီးပဲရွိေသးေတာ႔ကၽြန္မကစေနေန႔ထဲတြင္သြားေမြးဖြားခံရသည္။
ကၽြန္မအိမ္ေခါင္းရင္းတြင္စံပယ္ပင္မ်ားရွိပါသည္။
ျပဇာတ္ကမည္လား...ေခၚလိုက္ပါ...ဇာတ္သမားမ်ားဗန္ဒါသီးၾကိဳက္ၾကသည္။
စိတ္ကူးမ်ားအမွိုက္လိုပံုေနေသာကမ္းစပ္တစ္ခုတြင္ကၽြန္မေနသည္။
ဒီေရလာျပီလား...ဘ၀သည္ရွည္လ်က္တိုေန၏။
ကၽြန္မစာေရးဆရာတစ္ေယာက္မျဖစ္ခ်င္ပါ။

၂၉ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၅
စေနေန႔