Friday, November 16, 2007

လြမ္းေမာမွုမ်ား

ကာလေတြထဲ ပစ္ခ်ခံထားရတဲ႔
၀င္ေလထြက္ေလတိုင္းမွာ အမွတ္တရလို႔ေခၚမယ္႔
တခ်ိ္န္မွာ.....ရင္႔မွည္႔ခ်င္လည္း ရင္မွည္႔သြားႏိုင္မယ္႔
တခ်ိန္မွာ.....ပုပ္သိုးခ်င္လည္း ပုပ္သိုးသြားႏိုင္မယ္႔
အ၀ါေရာင္ သစ္သီးတစ္လံုးရွိတယ္...

ဟိုတုန္းကလည္း ဒီလိုအသက္ရွဴႏွဳန္း
ဒီလိုရာသီ
ဒီလုိ ၀န္းက်င္
ဒီခႏၶာ
ဒီလိုအခင္းအက်င္း
ဒီနာမည္နဲ႔ ငါဟာ
ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးေတြကို ျဖတ္သန္းဖူးသားနဲ႔
ခုမွဘာလို႔ ဒီေလာက္ခဲယဥ္းေနသလဲ

တိမ္နိမ္႔ေတြ ..
ေကာင္းကင္ထဲ အုပ္ဖြဲ႔ပ်ံသန္းေနပံုမ်ား

အထီးက်န္မႈဆိုတာ စိတ္၀ိညာဥ္ထဲ
ထုပ္ပိုးသိမ္းဆည္းထားျပီးသားျဖစ္တဲ႔
ဘ၀ရဲ႕ လက္ေဆာင္မြန္

ဒီ႔ထက္ လတ္ဆတ္ဖို႔ရာ
ကိုယ္႔သမိုင္းကိုပဲ သကၠရာဇ္ျဖိဳပစ္ရမည္လား
ကိုယ္႔ရင္ခုန္သံကိုပဲ
ခ်ိန္သားကိုက္ ဖန္တီးရမည္လား

ေ၀့၀ဲက်ေနတဲ႔ ရွင္သန္မႈအလ်ားထဲ
အတိတ္ေတြဟာ အသိအမွတ္ျပဳမခံရတဲ႔
အိပ္မက္လွလွေလးေတြဆိုပါစို႔

ေဟာဒီညမွာ
ငါဟာ ငါ႔အနာဂတ္ေတြကို အံု႔အံု႔ဆိုင္းဆိုင္း
လြမ္းဆြတ္ေနေလရဲ့.........

Sunday, November 4, 2007

ေဆာင္းဒုိင္ယာရီ

ေဆာင္းရာသီေရာက္ေတာ့ ျမစ္ထဲကုိ ဇင္ေယာ္ေတြ ျပန္လာႀကတယ္။ အသက္ရွဴလုိက္တုိင္း ႏွလုံးထဲအထိ စိမ့္၀င္သြားႀကတဲ့ ေလေအးေတြဟာ အရင္တစ္ပတ္ႏြမ္းသြားျပီးျဖစ္တဲ့ ေဆာင္းတုန္းက ေလညင္းေတြပဲလားဆုိတာ မေသခ်ာေတာ့ပါ။ မွန္တာေျပာရင္ေတာ့ အဲဒီလုိ တစ္ပတ္ႏြမ္းႏြမ္းသြားႀကတဲ့ ေဆာင္းရာသီေတြကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ေနရျခင္းအား နည္းနည္းမွ စိတ္မရွည္ေတာ့ပါ။

အိမ္အျပန္လမ္းက ေမွာင္မဲျပီး တိတ္ဆိတ္လုိ႔။ လူေျခသံေတြကုိေတာင္ မႀကားရ။ ဘ၀ကုိ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္သန္းရတဲ့အခါမ်ိဳးေတြလည္း ရွိရဲ႕။ အရင္လုိလည္း “ဘယ္မွာလဲ ပန္းတုိင္” ဆုိျပီး ေသြးရူးေသြးတမ္း ျဖစ္မေနေတာ့ပါ။ အေမွာင္ထုနဲ႔အတူ လုံးေထြးေရာပါလာတဲ့ ဖုန္မႈန္႔ေတြနဲ႔ ေအးစက္စက္ လေရာင္ကုိ အဆုပ္ထဲထိ မွန္မွန္ရွဴသြင္းေနလုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ေနလုိက္တယ္။

ေန႔စဥ္လုပ္ေနက် အလုပ္ေတြဟာ ဘာေတြမ်ားလဲ...။ ေဆာင္းရာသီးျဖစ္ျဖစ္... ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ။ အေႏြးထည္ငတ္ရတဲ့အလုပ္တစ္ခု လုိတာကလြဲရင္ အားလုံးပုံမွန္။ စည္းခ်က္က်က် တစ္ခါတေလ သံစဥ္လြဲေနတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ေလာက္ ေတာင့္တမိရဲ႕။ ငယ္ငယ္တုန္းက တက္ခဲဖူးတဲ့ ဂန္႕ေကာ္ပင္ႀကီးရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားကုိ လြမ္းတယ္။ ခုေလာက္ဆုိ ဂန္႔ေကာ္ေတြ ေ၀ေနေရာေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ထုိးတတ္တဲ့ ေႀကးေခါင္းေလာင္းႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံကုိ လြမ္းတယ္။ ခုေနေတာ့ ေက်ာင္းေတြမွာ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းသံေတြ စီစီညံေနေရာေပါ့။

ေဆာင္းရာသီကုိ ထားရစ္ခဲ့ႀကျပီျဖစ္တဲ့ ခ်စ္သူ၊ ခင္သူမ်ား... ခုေနလွမ္းေမွ်ာ္ႀကည့္တဲ့အခါ ျမဴေတြလား.. တိမ္ေတြလား မကြဲျပားပါ။ ႏွင္းေငြ႕ေတြနဲ႔အတူ ေျမာပါလာတဲ့ရင္ခုန္မႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ စြဲလန္းမႈ၊ တမ္းတမႈ၊ လြမ္းေမာမႈ၊ ေႀကကြဲမႈေတြဟာ ေႏြရာသီ ျဖဴေတြထဲမွာ ေရာေနွာေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ႀကျပန္တယ္။ ဘ၀ဆုိတာ ရထားတစ္စင္းဆုိရင္ ငါ ျငင္းတယ္။ ရထားမွာ ပန္းတုိင္ဆုိမ်ိဳးရွိေနလုိ႔။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဘ၀ဆုိတာ ရထားတစ္စင္းဆိုတာကုိ ငါ လက္ခံတယ္။ ရထားျပတင္းကေန ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြဟာ ဖန္တစ္ရာေတ ေျခာက္ေသြ႕ျငီးေငြ႕ဖြယ္ ေကာင္းလြန္းေနျပန္လုိ႔။ ဘယ္လုိလဲ ခ်စ္သူ.. မင္းေရာ ဘ၀ဆုိတာကုိ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ခ်င္တုန္းလား..

ဒီလုိဆုိ အိပ္ယာထဲ လူးလွိမ့္ျပီး ေအးခ်မ္းမႈမွာ အေျခာက္တုိက္ ျငီးေငြ႕ေနရုံလား.. စိတ္ကူးထဲက ေဆာင္းရာဟာ ဒီထက္ ခမ္းနားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစိတ္ကူးဟာ အေတာ္ေဟာင္းႏြမ္းသြားခဲ့ျပန္ပါျပီ။ ဒီထက္သစ္လြင္တဲ့ စိတ္ကူးေတြဟာလည္း လင္းလုိက္ မွိန္လုိက္။ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအးခဲေနတဲ့ ေဆာင္းညတစ္ညမွာ အခန္းကုိ မီးေမွာင္ခ် (အလင္းရယ္လုိ႔ တစ္မႈန္ေတာင္ မ၀င္နုိင္ေအာင္) မ်က္စိကုိ မွ်င္းမွ်င္းမွိတ္ျပီး “၀ုိင္၀ုိင္း”ရဲ႕ “သမင္လည္ျပန္” သီခ်င္းကုိ တုိးတုိးနားေထာင္ႀကည့္ေတာ့... မ်က္၀န္းထဲ ေရေႏြးစီးေႀကာင္းတစ္ခု ျဖတ္သန္းစီးလာတယ္။ “ေတာင္းပန္ပါရေစ”လုိ႔ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္ေျပာမိမယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။

ရင္ခုန္သံေတြလည္း ေဆာင္းတုိက္စားလုိ႔ တရိရိ ပြန္းပဲ့ပါးလ်ားသြားခဲ့ရျပီ။ ႏွလုံးသားမွာ ေဆာင္းကုိက္ခံရလုိ႔ နာက်င္ခဲ့တဲ့ အမာရြက္တစ္ခု ထင္းထင္းက်န္လုိ႔... ေအးခဲေနတဲ့ ေဆာင္းက ရင္ထဲမွာ စြတ္ရြတ္ ေနရာ၀င္ယူေနျပန္တယ္။ ခုေလာက္ဆုိ လမ္းမီးတုိင္ေအာက္ ရြက္ေျခာက္ေတြ လြင့္ခ်င္ရာ လြင့္သြၾးႀကေရာေပါ့။ နီ၀ါေရာင္အလင္းေတြ ဖ်ာလဲစီးေမ်ာေနတဲ့ ကတၱရာလမ္းနက္နက္ႀကီး ရွည္လ်ားေနလုိက္ပုံက “ဘ၀”တစ္ခုက်ေနတာပဲ။ ေ၀းလုိက္တာ လေရာင္ရယ္.. ငါ့ကုိယ္ေပၚ လႊမ္းတယ္ဆုိရုံေလး လႊမ္းက်ေနလုိက္တာ... ရီေ၀မူးေနာက္လုိ႔... ခ်စ္သူအမည္နာမကုိ ေမံေလ်ာ့ေနေလာက္ေအာင္ကုိ... မင္း သိပ္ဖ်ားေယာင္းနုိင္တာပဲ...။

မွန္တာေျပာရရင္ ခုခ်ိန္ခါမွာ အရာအားလုံး ဖ်ားေယာင္းနုိင္လြန္းေနတယ္။ ဘာရနဲ႔မွ ပါမလာတဲ့ ေဆာင္းေလေအးေတြ.. ဘာဂီတမွ လႊမ္းျခဳံမထားတဲ့ မႈန္ကုပ္ကုပ္ကေဖးဆုိင္ေလးရဲ႕ အခင္းအက်င္းေတြ.. ခင္မင္မႈ အျဖဴထည္သက္သက္ အျပဳံးေတြ.. ဆင္းခဲ့တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေလွကားထစ္ေတြ... ခရမ္းေရာင္ မ်က္၀န္းတစ္စုံ.. ေနာက္.. တ၀ီ၀ီေျပးေနတဲ့ ဘတ္စကားအုိႀကီးေတြရဲ႕ ျငီးသံေတြ.. ေနာက္.. ဘယ္သူဆြဲလုိ႔ ဘယ္ကျမည္လာမွန္း မသိတဲ့ ေခါင္းေလာင္းကေလးရဲ႕အသံ.. ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အာေခါင္ျခစ္ငုိသံ.. တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ တီးတုိးျငီးတြားသံ အားလုံး.. အားလုံးက ဖ်ားေယာင္းနုိင္လြန္းေနတယ္။

ဘ၀မွာ တစ္ခါထပ္ ေဟာင္းႏြမ္းခြင့္ရမယ္ဆုိ ဘာကိုမ်ား ေဟာင္းႏြမ္းမိဦးမလဲ။ တကယ္လုိ႔မ်ား ဘ၀မွာ တစ္ခါထပ္ ရူးမုိက္ခြင့္ရဦးမယ္ဆုိ ဘာကုိမ်ား ရူးမုိက္မိဦးမလဲ။ ခ်စ္သူကုိ “မုိးရာသီေလး” အစား “ေဆာင္းေႏွာင္းရာသီေလး”လုိ႔ ေျပာင္းေခၚမိဦးမလား။ ဟင့္အင္း.. ခ်စ္သူကုိ ေဆာင္းအိပ္မက္ထဲမွာ အျပီး “သတ္”ပစ္ခဲ့မွာ။ “အလြမ္း”ဆုိတာ နာတာရွည္ေရာဂါ တစ္မ်ိဳးဆုိလည္း ၀ဋ္နာကံနာေတာ့ မျဖစ္ေစရပါ။ တဆစ္ဆစ္ကုိက္ခဲေနတဲ့ လြမ္းနာက်မႈဟာ ခႏၶာကုိယ္ကုိ တုိးလွ်ိဳေပါက္ ထုိးခြင္းသြားတယ္။ ငါသာ လမင္းကုိ ထုိးထုိးေဟာင္ေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ဆုိရင္ လူတုိင္းရဲ႕ အိပ္မက္ေတြမွာ ေခြးအဟာင္သံေတြ စီစီညံေနမွာ အမွန္ပဲ။ ဒီညမွာေတာ့ လမင္းကုိ ထုိးမေဟာင္ေတာ့ပါဘူး။ ေမာ့ႀကည့္ေငးေမာမႈေတြလည္း မလုပ္ေတာ့ဘူး။ လေရာင္မွာလည္း ယစ္မူးသာယာ မေနေတာ့ဘူး။ ေအးစက္စက္ ညဥ့္ယံမွာ တိတ္တိတ္ေလး ေခြအိပ္ေနပါရေစ။ လမင္းကုိ လမင္းအတုိင္း ရွိပါေစေေပါ့။ အိပ္မက္ေတြလည္း မမက္ပါရေစနဲ႔။ တိတ္တိတ္ေလးသာ ေခြအိပ္ေနပါရေစ။

ႀကည့္စမ္း.. လူတုိင္း အိမ္တံခါးေတြ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေစ့ပိတ္ထားႀကတာလဲ။ ေဆာင္းကုိ ေမွ်ာခဲ့တာလည္း သူတုိ႔ပဲ မဟုတ္လား။ ေဆာင္းကုိ ခ်စ္ရင္ ေအးခဲထုံေ၀မႈကုိပါ ရင္ဖြင့္ေပးမထားသင့္ဘူးလား။ လာပါကြယ္... ငါက ေစာေစာ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ လူအျဖစ္မွာ ကတ္သီးကတ္သတ္ေလး ရပ္တည္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ သဘာ၀တရားကုိ ျမတ္နုိးျပီး.. ရယ္တတ္.. ငုိတတ္... သုိ၀ွက္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ ဒီထက္လည္း မပုိပါဘူး။ သံေယာဇဥ္နဲ႔လည္း မေႏွာင္ပါဘူး။ မ်က္၀န္းအႀကည့္ေတြနဲ႔လည္း မခ်ည္ပါဘူး။ တိတ္တိတ္ေလး ျမတ္နုိးေနရုံပါ။ ႀကိတ္မွိတ္ျပီး ျမတ္နုိးေနရုံပါ။ လာပါ.. လွမ္းခဲ့ပါ.. ေဆာင္းရယ္...

ေဆာင္းရာသီႀကီးထဲ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ေမြးဖြားခဲ့သလား.. ငါေမြးခဲ့တာ မုိးရာသီ။ တကယ္ဆုိ လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ရာသီ မဟုတ္ တစ္ရာသီမွာေတာ့ ေမြးဖြားမွာပါပဲ။ ဆန္းလား... သဘာ၀တရားထဲက ေျပးလြတ္ဖုိ႔ဆုိတာ အားထုတ္ေနဖုိ႔လုိဦးမလား။ တကယ္ဆုိ အားထုတ္ဖုိ႔ လုိအပ္တဲ့အရာရယ္လုိ႔ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေဆာင္းတြင္းတုိင္း ၀တ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေႏြးထည္နီနီေလးကုိ သတိရတယ္။ ငါက “အဆုိးေလး”တဲ့ အေဖက ေျပာတယ္။ တကယ္ဆုိ သဘာ၀တရားကုိ အတုခိုးမွားခဲ့မိတာပါ။ ခုဆုိ ငယ္ငယ္ကလုိလည္း လိပ္ျပာေတြ လုိက္မဖမ္းေတာ့ပါဘူး။ ပုိးစုန္းႀကဴးေတြကုိလည္း ဖန္ပုလင္းထဲ ထည့္မေလွာင္ေတာ့ပါဘူး။ ေဆာင္းရာသီကုိ ေဆာင္းရာသီအတုိင္းေလး ေငးေမာေနတတ္ခဲ့ျပီ။ ေကာင္းကင္ကုိလည္း ေမာ့မႀကည့္ဘူး။ ေျမျပင္ကုိလည္း ငု႔ံကုိင္းႀကည့္မေနေတာ့ဘူး....။ ေျမာက္ျပန္ေလတုိးသံ တ၀ီ၀ီႀကားမွာ တံတားေအာက္က ျဖတ္စီးေနတဲ့ ေရေတြရဲ႕အသံသဲ့သဲ့ကုိ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ႀကားေယာင္ေနပါေတာ့တယ္။

Wednesday, October 10, 2007

ေတာင္ေတာင္အီအီမ်ား


ကၽြန္မပညာတတ္ၾကီးမျဖစ္ခ်င္ပါ။ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္မျဖစ္ခ်င္ပါ။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္မျဖစ္ခ်င္ပါ။စီပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ၾကီးမျဖစ္ခ်င္ပါ။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မျဖစ္ခ်င္ပါ။ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္မျဖစ္ခ်င္ပါ။
ကၽြန္မ...မျဖစ္ခ်င္ပါ။ဘာမွ...မျဖစ္ခ်င္ပါ။ ဒါေပမဲ႔မျဖစ္ခ်င္ပါ။


မိုးရာသီမို႔မိုးရြာေနပါသည္။
ငယ္ငယ္တုန္းကလိုမိုးေရစီးေၾကာင္းတေလွ်ာက္ဖိနပ္မပါေလွ်ာက္ေျပးခ်င္မိသည္။
ထိုကိစၥဆိုင္းငံ႔ထားရဦးမည္။ မဟုတ္ဘူး...ေျပးခ်င္လည္းေျပးလိုက္လို႔ရပါသည္။ ကၽြန္မမိုးရာသီတြင္အသက္ပင္၀၀လင္လင္မရွဴႏိုင္ေအာင္အသည္းကြဲဖူးပါသည္။ မိုးေရထဲသို႔ႏွလံုးသားအတိုအစအပဲ႔အရြဲ႔မ်ားအားေမွ်ာခဲ႔ဖူးပါသည္။
မွန္ပါသည္။ ကၽြန္မမိုးရာသီမ်ားအားခ်စ္သည္။မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္မမိုးရာသီမ်ားအားမုန္းပါသည္။
မဟုတ္ေသးပါ...ထားလိုက္...မိုးရာသီမ်ားအားမိုးရာသီထဲတြင္ခ်န္ထားခဲ႔ပါ။


ကမၻာေပၚတြင္ကိုယ္႔ကိုကိုယ္အႏွိပ္စက္ဆံုးလူအမ်ိဳးအစားသည္
စာေရးဆရာမ်ားျဖစ္သည္။
ကမၻာေပၚတြင္စိတ္မႏွံ႔ဆံုးလူအမ်ိဳးအစားသည္ငၾကြားမ်ားျဖစ္သည္။
ကမၻာေပၚတြင္အခ်ဴခ်ာဆံုးလူအမ်ိဳးအစားသည္ပညာတတ္မ်ားျဖစ္သည္။
ကမၻာေပၚတြင္အေပါ႔ပါးဆံုးလူအမ်ိဳးအစားသည္ဥာဏ္ရည္ခ်ိဳ႔ငဲ႔ေနသူမ်ားျဖစ္သည္။
ကၽြန္မအခန္းထဲတြင္ပိုးဟပ္ေပါင္းမေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ရွိပါသည္။
ကၽြန္မအမံုးဆံုးအရာမွာပိုးဟပ္ႏွင္႔တယ္လီဖုန္းမ်ားျဖစ္သည္။
ဘ၀တြင္ကၽြန္မအလိုခ်င္ဆံုးေသာအရာမွာသမားရိုးက်ဆန္ျခင္းျဖစ္သည္။
"အႏုပညာသမားမ်ားသည္ၾကီးက်ယ္ျမင္႔ျမတ္သည္"ဟူေသာအဆိုကို
ကၽြန္မအံ႔ၾသမိပါသည္။
"ၾကီးက်ယ္ျမင္႔ျမတ္မွု"ဟူေသာစကားလံုး၏အဓိပၸာယ္ကို
ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းနားမလည္ပါ။
ေပ်ာက္သြားေသာကၽြန္မေၾကာင္ေလးသည္ၾကီးက်ယ္ျမင္႔ျမတ္လွပါသည္
(သဒၵါႏွင္႔အသံုးႏွံဳးမွားပါကျပင္ေပးေစခ်င္ပါသည္)။
ကၽြန္မသည္အတၱေပါေလးျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မတြင္၀ါးပင္တစ္ပင္ရွိပါသည္။


'ယန္းေပါဆတ္'၏'နာမည္ၾကီးေအာင္လုပ္နည္း'၀တၳဳတိုသည္
ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုးေသာ၀တၳဳတိုျဖစ္သည္။
ကၽြန္မတြင္ဒုစရိုက္မွုအေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါသည္။
ပိုင္ရွင္မသိေအာင္ခိုး၀ွက္ရိုက္ယူထားေသာဓာတ္ပံုတစ္ပံုရွိပါသည္။
ႏွစ္ရွည္လမ်ားထိမ္၀ွက္ထားေသာအၾကည္႔တခ်က္ရွိပါသည္။
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ရန္ေဆာ္ထားေသာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားရွိပါသည္္္္ (၄င္းတို႔သည္အခ်ိန္မေရြးေမွ်ာ္လင္႔တတ္ေသာသေဘာရွိသည္။)
ကၽြန္မအိပ္ရာထဲတြင္ရြံစရာေကာင္းေသာကၽြန္မဆံပင္မ်ားရွိပါသည္။
ကၽြန္မအၾကာခဏရြတ္တတ္ေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္သည္
'ညီေလးေရတိရစာၦန္ရံုသြားၾကစို႔'ျဖစ္သည္။
'မားဆိုးလ္'သည္'သံုးဆယ္႔ရွစ္ျဖာမဂၤလာ'မသင္ခဲ႔ရေသာေၾကာင္
႔ေနာက္ဆံုးတြင္ေသေဘးႏွင္႔ရင္ဆိုင္ခဲ႔ရသည္။
ကၽြန္မအတြက္ထိုကိစၥပူရန္မလိုပါ။
'သံုးဆယ္႔ရွစ္ျဖာမဂၤလာ'ကဗ်ာအားကၽြန္မေက်ေက်ညက္ညက္ရပါသည္။
ၾကြက္မ်ားအားကၽြန္မမေၾကာက္ပါ။မိုးၾကိဳးပစ္မွာကိုေတာ႔ကၽြန္မေၾကာက္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင္႔မိုးရြာတိုင္းထီးတစ္လက္ႏွင္႔မျမဲကာထားတတ္ပါသည္။
ဒီႏွစ္မိုးနည္းနည္းမ်ားပါသည္။


ဘ၀ဆိုသည္မွာဗြက္စင္တတ္ေသာေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ဖိနပ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္ (လမ္းေလွ်ာက္မ်ားလြန္းပါကတကိုယ္လံုးဗြက္ရည္မ်ားလူးသြားႏိုင္ပါသည္။)
ဘုရားပြဲေစ်းမ်ားတြင္ေတြ႔ရတတ္ေသာ'လက္ေကာက္ပစ္ျခင္း'ကစားနည္းမ်ိဳးသည္
မသတီခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။
လက္ထဲတြင္ရွိေသာငွက္သည္ပို၍ထိုက္တန္သည္ဟုမည္သူေျပာသနည္း။
လက္ထဲတြင္ရွိေသာငွက္ကေလးအေတာင္က်ိဳးေနပါသည္။
ခ်ံဳဖုတ္ထဲတြင္ငွက္ႏွစ္ေကာင္သည္ငွက္ျဖစ္ဖို႔ပို၍ေသခ်ာသြားသည္။
တိမ္မ်ားခရီးသြားေနသည္မွာမည္မွ်ၾကာခဲ႔ဲျပီနည္း။
သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္မ်ားသည္ရယ္စရာအေကာင္းဆံုးေသာရုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ားျဖစ္သည္။
ပြဲေစ်းတန္းမ်ားတြင္ကၽြန္မစိတ္၀င္အစားဆံုးေသာအရာမွာ
ေကာက္ညွင္းက်ဥ္ေတာက္မ်ားျဖစ္သည္။
'ဖုန္းဆိုးေျမ'ႏွင္႔'ေကာင္းကင္'တို႔သည္
ကဗ်ာဆရာမ်ားလက္တည္႔စမ္းလြန္းေသာ စကားလံုးမ်ားျဖစ္သည္။
ယူတိုးပီးရား'utopia'ဆိုေသာစကားလံုး၏အဓိပၸာယ္အား
'NO PLACE' ဆိုသည္မွလြဲ၍ဘာမွမသိပါ။
စိတ္ကူးယဥ္၀ါဒီမ်ားသည္လူမ်ားျဖစ္ၾကသည္
(တိရစာၦန္မ်ားစိတ္ကူးယဥ္တတ္မယဥ္တတ္ေသခ်ာမသိပါ။)
ကၽြန္မတြင္၀ါးပင္တစ္ပင္ရွိပါသည္။


အက္ဗရယ္လပ္ဗင္း၏ 'I'm with you' သီခ်င္းကိုၾကိဳက္ပါသည္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က'ေဘာင္ေဘာင္ေဖာက္'ရသည္ကိုအလြန္ႏွစ္ျခိဳက္ပါသည္။
ေခြးသည္ကၽြန္မအခ်စ္ဆံုးေသာသတၱ၀ါျဖစ္ပါသည္။
'ဘြန္ဇိုင္း'စိုက္ပ်ိဳးနည္းအေၾကာင္းဂဃနဏမသိပါ။
ကၽြန္မမွာခ်စ္သူုမရွိပါ။
ကၽြန္မတို႔လမ္းထဲကအရူးမတစ္ေယာက္တြင္သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိပါသည္။
ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းကစားနည္းသည္ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုးအားကစားနည္းတစ္ခုျဖစ္သည္။
လူမုန္းမ်ားေသာသတၱ၀ါသည္ၾကြက္မ်ားျဖစ္သည္။
ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာမ်ားသည္ေလေပါၾကသည္။
စိတ္ေမ်ာလွ်င္စိတ္ႏွင္႔လိုက္ပါ။
လွည္းဘီးကေတာ႔ႏြံထဲက်ြံေနပါျပီ။ပုရြက္ဆိတ္မ်ားခရီးသြားေနၾကသည္။
တေစၦသရဲမ်ားႏွင္႔တူတူပုန္းတန္းကစားခ်င္သည္။ စိတ္အားခ်ိဳ႔ငဲ႔မွုအားစိန္ေခၚပါ။
လူသားဆန္ဖို႔ဘိလိယက္ထိုးၾကပါစို႔။ေခ်ာင္းကိုပစ္တာျမစ္ရွာသြားဖို႔ မဟုတ္ပါ။
JAT LAG ေရာဂါသည္အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင္႔ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္။
ေနာင္ဘ၀တြင္ကၽြန္မလူျဖစ္မည္ဆိုပါက
လူလုပ္တမ္းကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ကစားပစ္လိုက္မည္။
တဖက္သက္အခ်စ္သည္အတြင္းမွာလွိုက္စားေနေသာ
မာလကာသီးတစ္လံုးႏွင္႔တူသည္။
ဘၾကီးျဖိဳးအိမ္ျပန္ျပင္ေနျပီလား....


အိမ္ေရွ႔တြင္ရွိေသာေရတြင္းအားအိမ္ေနာက္ေဖးေရႊ႔ပစ္ခဲ႔သည္။
ခုနစ္ရက္သားသမီးပဲရွိေသးေတာ႔ကၽြန္မကစေနေန႔ထဲတြင္သြားေမြးဖြားခံရသည္။
ကၽြန္မအိမ္ေခါင္းရင္းတြင္စံပယ္ပင္မ်ားရွိပါသည္။
ျပဇာတ္ကမည္လား...ေခၚလိုက္ပါ...ဇာတ္သမားမ်ားဗန္ဒါသီးၾကိဳက္ၾကသည္။
စိတ္ကူးမ်ားအမွိုက္လိုပံုေနေသာကမ္းစပ္တစ္ခုတြင္ကၽြန္မေနသည္။
ဒီေရလာျပီလား...ဘ၀သည္ရွည္လ်က္တိုေန၏။
ကၽြန္မစာေရးဆရာတစ္ေယာက္မျဖစ္ခ်င္ပါ။

၂၉ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၅
စေနေန႔

Friday, August 31, 2007

The Lost Mornings



ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ မနက္ခင္းေလးမ်ား
အငဲ

Thursday, August 30, 2007

မီးခိုးေငြ႔ေလးငါ

ဘယ္မွာလဲ ငါ...
ေလႏွင္ရာ ယိမ္းႏြဲ႔ ေဖ်ာ့ပါး
ေတာင္တန္းၾကီးပဲ ျမင္႔လြန္းတာလား
ခရီးကပဲ ေ၀းလြန္းတာလား...

သည္းေျခၾကိဳက္ရမၼက္နဲ႔ရင္ခုန္မွုေတြ
ဥပါဒါန္္ ႏွင္႔ ေသြးရူးေသြးတန္းရိုးသားမွူေတြၾကား
ေက်ာရိုးမဲ႔ျဖစ္ေနရွာတဲဲ႔
မီးခိုးေငြ႔ေလးငါ...
အိပ္မက္လား တကယ္လားေတာင္ ေ၀ခြဲမရတာ
ဘယ္လိုခြန္အားနဲ႔ ကိုယ္ထင္ရာကိုယ္လြင္႔ရမလဲ


ခ်စ္သူေလးေရ...
အဲဒီလို
တမ္းတ ညည္းညူလိုက္
ရက္္စက္ ေမ႔ထားလိုက္
လူးလဲဲ လြမ္းနာက်လိုက္
ဇြတ္မွိတ္ ေအးခဲပစ္လိုက္
ၾကည္ႏူးလွိုက္ဖိုမိလိုက္
က်ိဳးေၾကလမ္းခြဲပစ္လိုက္
ပြင္႔အန္ နမ္းရွံဳ ႔မိလိုက္...

မီးခိုးေငြ႔ေလးရယ္ပါ
ကိုယ္႕႔ခရီးေတာင္ ကိုယ္ဘာသာမႏွင္ႏိုင္တဲ႔
မီးခိုးေငြ႔ေလးရယ္ပါ....

၃၁ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၇
ေသာၾကာေန႔
12:04 AM

Sunday, July 29, 2007

ကၽြန္မႏွင္႔ ရီ ေ၀ေ၀ပြဲေတာ္ည…..

ကၽြန္မႏွင္႔ ရီ ေ၀ေ၀ပြဲေတာ္ည လက္ေကာက္ကေလးမ်ား

မီးသီးကေလးမ်ား မွိတ္တခ်ည္လင္းတလွည္႔ျဖစ္ေနေသာ ပြဲေတာ္လမ္းၾကားေလးထဲတြင္ ကၽြန္မစမ္းတ၀ါး၀ါး ေလွ်ာက္သြားေန၏။
ဓာတ္စက္သံ…ဆိုင္းသံဗံုသံႏွင္႔ လူသံမ်ားခပ္မွ်င္းမွ်င္း ခပ္ၿမိဳင္ၿမိဳင္ပ်ံ ႔ လြင္႔ေန၏။ အၿပိဳင္အဆိုင္ဖိတ္ေခၚေနၾကေသာ ျပပြဲမ်ားႀကိဳၾကားႀကိဳၾကားေတြ ႔ရ၏။
တခ်ိဳ ႔ကေၾကာက္မက္ဖြယ္ တီေကာင္ကမာၻ….တခ်ိဳ ႔ကထူးဆန္းသတၱ၀ါႀကီးမ်ား… တခ်ိဳ ႔ ကေျမြျဖစ္သြားေသာလူ… စသည္ျဖင္႔
အၿပိဳင္မဆိုင္ေစ်းေခၚေနေအာ္ဟစ္ေနၾက၏။ လမ္းလယ္ေခါင္တြင္ေတာ႔..
ေျမေပၚခင္းက်င္းေရာင္းခ်ေနေသာ အမ်ိဳးအစားစံုလင္လြန္းလွသည္႔ မ်က္ႏွာဖံုးမ်ား……
ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ညွိဳ ႔ယူဖမ္းစားတတ္ေသာ ခ်စ္စရာပစၥည္းကေလးမ်ား…အမ်ိဳးအစားစံုပြဲေစ်းမုန္႔မ်ား…
ေကာင္းကင္သို႔ထိုးတက္ရန္ဟန္ျပင္ေနေသာ မိုးပ်ံပူေဖာင္းမ်ား…စသည္..စသည္ျဖင္႔ ပြဲေတာ္လမ္းၾကားေလးသည္ ျမိဳင္ဆိုင္ေန၏။


ကၽြန္မသည္ ပြဲေတာ္ေရာင္လဲ႔ေနေသာ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ လူမ်ားအားေ၀ွ႔ကာ ေရွာင္္ကာျဖင္႔ ေငးေငးေမာေမာသြားေန၏။ ကၽြန္မ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ရွိ ျပပြဲရံုမ်ား ထက္ ခင္းက်င္းထားေသာ ေစ်းသည္ကေလးမ်ားထံသို႔ ေရာက္ေန၏။
ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ ႔ အေရာက္တြင္ ကၽြန္မရပ္လိုက္၏။အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္မဟူရာေရာင္ရႊဲနင္႔ေနေသာ အေျပာက္အမႊန္းမ်ား စီရံထားသည္႔ တစ္စံုတစ္ရာသည္ ကၽြန္မအားဆြဲငင္လိုက္ေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။ ထိုေတာက္ပေနေသာ အရာေလးသည္ ကၽြန္မစိတ္၀ိညာဥ္အား သိမ္းပိုက္သြားေလျပီ၏။
“အေဒၚ ဒီလက္ေကာက္ေလးခဏျပပါလား”
ကၽြန္မရင္ထဲ၌ပိုင္ဆိုင္လိုမွူျပင္႔ ရွိန္းျမေန၏။ လက္ေကာက္ေလးသည္ အနက္ခံေပၚတြင္
လိေမၼာ္…အ၀ါ…အစိမ္း အေျပာက္အမႊန္းကေလးမ်ားျဖင္႔ ဆန္းၾကယ္စြာ ခ်ယ္သထား၏။
လက္ေကာက္ေလး၏ ဆန္းျပားမွူသည္ ကၽြန္မအား ညွိဳ ႔ ယူလိုက္ျခင္းျဖစ္ေပမည္။
“အေဒၚ ဒါေလးဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ”
“သမီး ေလးရာပဲေပးပါ ”
ေစ်းသည္အေဒၚၾကီးသည္ ရည္ရည္မြန္မြန္ျဖင္႔ ျပန္ေျပာ၏။ လက္ေကာက္ေလး၏ တန္ဖိုးသည္ ကၽြန္မေပး၀ယ္ႏိုင္ေသာ အေနအထားတြင္္ရွိေန၏။
ထို႔ေနာက္ ရႊင္ျမဴးစြာျဖင္႔ ကၽြန္မလက္တြင္ စမ္း၀တ္ၾကည္႔လိုက္၏။ ကၽြန္ကလက္ေပၚ၌လက္ေကာက္ေလးသည္ ဆန္းျပားစြာျဖင္႔ေတာက္ပေန၏။
ကၽြန္မသည္ ၾကည္ႏူးမွူျဖင္႔ လက္ေကာက္ေလးအား ခပ္ၾကာၾကာစိုက္ၾကည္႔ေနမိ၏။ စိုက္ၾကည္႔ေနရင္းပင္ ကၽြန္မစိတ္တြင့္သို႔ ထူးဆန္ဒေသာ ခံစားမွူ တစ္ခုစီး၀င္လာသည္။
“ဘာ”ပါဟု အတိအက်ေျပာရန္ ခဲယဥ္းေသာ ခံစားမွူတစ္ခု…..
အလိုမက်မွု…မဟုတ္ဘူး… စိတ္ကသိကေအာင္႔ျဖစ္မွူ...
မျပည္႔စံုေသးဘူး…. ခံစားမွု သံုုးေလးမ်ိဳးေရာေႏွာပါ၀င္ေနသာ ခံစားမွူမ်ိဳး…… ကၽြန္မလက္ေကာက္ေလးအားထက္၍ သတိထား ၾကည္႔ မိခ်ိန္တြင္ေတာ႔
ထိုလက္ေကာက္သည္ အေရာင္စံုလြန္းလွသည္ဟုထင္လာမိသည္၏။ အေျပာက္အမႊန္းမ်ားမွာလည္း မ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ရွုပ္ေထြးမ်ားျပားလြန္းေန၏။
စိုေျပာင္ေနေသာ မဟူရာေရာင္သည္လည္း ကၽြန္မ၏စိတ္ကို ထိုင္းမွူိင္းလာေစ၏။ ကၽြန္မစိတိကူးၾကည္႔သည္။ အကယ္၍ ထိုလက္ေကာက္အား ကၽြန္မ၀ယ္မည္ဆိုလွ်င္ ထိုလက္ေကာက္သည္ ကၽြန္မလက္၌အျမဲလိုက္ပါေနေပေတာ့မည္။ ထိုအခါ ထိုအေျပာက္အမႊန္းမ်ားႏွင္႔ မဟူရာေရာင္အနက္ခံေပၚက ေဆးေရာင္စံုမ်ားသည္ ကၽြန္မစိတ္အားတရိရိ တႏုတ္ႏုတ္ျဖင္႔ ခလုတ္တိုင္ေနေပေတာ႔မည္။ ထိုသို႔ျဖင္႔ သီးမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ေနာက္က်ိရေသာတစ္ေန႔တြင္
ထိုလက္ေကာက္အား လႊင္႔ပစ္သည္႔ အဆင့္သို႔ပင္ေရာက္သြားႏိုင္ေပသည္။
“အား……”
ရဟတ္စီးေနသူမ်ားထံမွ ေအာ္သံမ်ားလြင့္ပ်ံ ့လာျခင္းျဖစ္သည္။ ရင္ဖိုေၾကာက္ရြံ ႔ မွုျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မွုကို အမဲလိုက္ေနၾကသူမ်ား…..
ကၽြန္မေခၚင္းထဲသို႕ အသိတစ္ခု လက္ခနဲၿပိဳက်လာ၏။

“ေၾကာက္စိတ္´

ကၽြန္မသည္ လက္ေကာက္ေလးအားျပန္ခၽြတ္ၿပီးေပးလိုက္၏။ စိတ္ထဲ၌ အနည္းငယ္ေပါ႔ပါးသလို ခံစားလိုက္ရ၏ (လြတ္ၿငိမ္းမွုျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။)
ေရွ ႔ဆက္သြားလွ်င္ ဒီ႔ထက္ အနည္းငယ္ ရိုးရွင္းလွပေသာ လက္ေကာက္တရံတေလ ေတြ႔ေကာင္းေတြ႔ဦးမွာပဲဟု ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ ေျဖေတြးေတြး ထားလိုက္၏။
“အေဒၚ မယူေတာ႔ဘူးေနာ္ ”
ေစ်းသည္အား အားနာနာႏွင္႔ပင္ ျပန္လွည္႔ထြက္လာလိုက္၏။ပြဲေတာ္ေလးသည္ ေရခ်ိန္ကိုက္ေနေပၿပီ။ မီးေရာင္မ်ားၾကား မူူးေ၀ေနေပၿပီ။
လမ္းက်ဥ္းေလးထဲ ကၽြန္မဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။တစ္ေနရာ၌ လူတစ္စုသည္လက္ေကာက္ပစ္ေနၾကသည္။(လက္ေကာက္ပစ္ျခင္းဆိုသည္မွာ
ဖန္ပုလင္းေလးမ်ားတြင္ လက္ေကာက္မ်ားစြတ္၀င္သြားေအာင္ ခင္လွမ္းလွမ္းအေနအထားမွ ပစ္ယူရေသာကစားနည္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။)
လက္ေကာက္ဆယ္ကြင္းတြင္ သံုးေလးကြင္း၀င္ေအာင္ပင္မနည္းပစ္ယူေနၾကရသည္။ လက္ေကာက္ပစ္ေနေသာသူသည္ သူ၏ပစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
လြဲသြားတိုင္း က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရ ညည္းညူေန၏။ ခ်ိန္မွတ္ႏွင္႔လြဲေခ်ာ္သြားေသာ လက္ေကာက္ကြင္းမ်ားေျမေပၚတခၽြင္ခၽြင္က်ေနသံကို ၾကားေနရ၏။
(ထိုတခၽြင္ခၽြင္အသံသည္ ရွဳံးနိမ္႔ျခင္း၏အသံ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။) ပြဲေတာ္သည္ ကၽြန္မအားညွိုဳ ႔ ယူလ်က္ရွိသည္။
ထိုသို႔ျဖင္႔ ကၽြန္မသည္ေနာက္ထက္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္အတြင္းသို႔ ၀င္ခဲ႔ျပန္သည္။ ထိုဆိုင္တြင္လည္းအမ်ိဳးအစားစံု ေတာက္ေတာက္ပပပစၥည္းကေလးမ်ား
ခင့္က်င္းထား၏။ ကၽြန္မသည္လက္ေကာက္ကေလးမ်ားအား တစ္ခုခ်င္းေစ႔စပ္စြာၾကည္႔ေနမိ၏။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းလက္ေကာက္ေလးတစ္ရံအား ရွာေဖြေနျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ေကာက္ေလးမ်ားသည္ အမ်ိဳးအစားစံုလင္ လြန္လွေပသည္။ ထိထဲမွ ေဗဒါေရာင္ ၊ လက္ေကာက္အၾကည္ေလးတစ္ရံအား
ကၽြန္မသေဘာက်သြား၏။ ထိုလက္ေကာက္ေလးသည္ ေမာင္းလို အဟကေလးနဲ႔ ျဖစ္သည္။
လက္ေကာက္ေပၚ၌ ဘာအေပ်ာက္အမႊန္းမွျခယ္သထားျခင္း မရွိ။
အသားကိုေဖာက္ထြင္းျမင္ႏိုင္ေသာ ဖန္လက္ေကာက္ၾကည္ၾကည္ေလးမွ်သာျဖစ္သည္။ လက္ေကာက္ေလး၏ ရွင္းသန္႔ ၾကည္လင္မွုသည္ ကၽြန္မအာရံ၌စြဲကပ္သြား၏။ ကၽြန္မစိတ္ထဲ၌ ပထမတစ္ေခါက္မဟူရာလက္ေကာက္ေလးထက္ပင္ ပို၍ သေဘာက်ေနမိ၏။
လက္ေကာက္ေလးအား ကၽြန္မေကာက္ကာငင္ကာျဖင္႔ ကၽြန္မစြတ္ၾကည္႔လိုက္၏။ ၾကည္ဖန္႔ေတာက္ပေနေသာ ေဗဒါေရာင္… ၀ယ္ေတာ႔မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ျပီး ကၽြန္မလက္ေကာက္ေလးအား ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ၾကည္႔လိုက္၏။
ကၽြန္မအာရံုထဲ၌ မိုက္ခနဲ… သြားျပီ.. အဲဒီခံစားခ်က္… တစ္စံုတစ္ရာေရာျပြန္းေနေသာ အဲဒီခံစားခ်က္…. မသတီစရာခံစားခ်က္...
ကၽြန္မစိတ္ထဲ၌ လြင္႔ခနဲ…..
“ေၾကာက္စိတ္……”

နိဂံုး-တစ္

ကၽြန္မသည္ ပြဲေတာ္လမ္းၾကားေလးထဲ၌ တစ္ဆိုင္၀င္တစ္ဆိုင္ထြက္ ေရြ ႔ေရြ ႔ ၀ဲလည္ေန၏။
ၾကာလာသည္ႏွင္႔အမွ်ပြဲေတာ္လမ္းၾကားေလးသည္ ကၽြန္မအတြက္ေမွာ္ရံုေတာတစ္ခုႏွင့္ပင္ တူတူလာပါေတာ့သည္။ တစ္ဆိုင္၀င္တစ္ဆိုင္ထြက္ျဖင္႔ ကၽြန္မစမ္းစမ္း၀တ္ၾကည္႔ခဲ့ေသာ လက္ေကာက္ကေလးမ်ားလည္း ေျမာက္မ်ားစြာက်န္ရစ္ေပျပီ။
အသြင္စံု….အေရာင္ေသြးစံု… တန္ဖိုးအစံုလက္ေကာက္မ်ား က်န္ရစ္ခဲ႔ေပျပီ။ ကၽြန္မသည္လည္း ပြဲေစ်းတန္းမဆံုးသ၍ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ ရွိသည္ဟူေသာ စိတ္အစြဲတစ္ခုျဖင့္ တေရြ ႔ေရြ ႔တရိပ္ရိပ္ တိုး၀င္သြားေန၏။ ကၽြန္မအာရံုထဲတြင္ေတာ႔ ကၽြန္မလက္၌ အျမဲလိုက္ပါေနမည္႔ လက္ေကာက္သည္ မည္သို႔ေသာလက္ေကာက္မ်ိဳး ျဖစ္မည္နည္းဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ေမးခြန္းထုတ္ေနမိသည္။

ပြဲေတာ္လမ္းၾကားေလးသည္လည္း တစ္စတစ္စ ေဖ်ာ႔ေတာ႔လာေပၿပီ။ ကၽြန္မလက္ထဲတြင္ေတာ႔ ခုခ်ိန္ထိ မည္သည္႔လက္ေကာက္မွ် တြဲခိုလိုက္ပါလာျခင္းမရွိေသးေပ။
လမ္းတစ္ဖက္ရွိ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုအား လွမ္းၾကည္႔လိုက္မိ၏။
…..“ဆပ္ကပ္ထဲမွလူ”…… ကၽြန္မစိတ္မ်ားေထြေနေပျပီ။ ဟိုး..ခက္လွမ္းလွမ္း၌ မီးေရာင္လံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ႔မည္ျဖစ္သည္။
ပြဲေစ်းေလး၏ အဆံုးသတ္ေနရာလည္းျဖစ္ေပမည္။ ပတ္၀န္းက်င္၌ လူသူမ်ားက်ဲပါးလာေန၏။

နိဂံုး-ႏွစ္

ကၽြန္မသည္ လက္ေကာက္တစ္ကြင္း၀ယ္ရန္ ပြဲေစ်းသို႔ သြားခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မသည္ ကိုယ္႔လက္၌ထာ၀ရ ဆင္ျမန္းရမည္႔လက္ေကာက္အား
မည္႔သည္႔လက္ေကာက္မ်ိဳးျဖစ္ရမည္ကိုပင္ ဂဃနဏမသိသူျဖစ္သည္။ ကၽြန္မသည္လက္ေကာက္ဆင္ျမန္းရျခင္းအား အမွန္တကယ္ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္
ဟုတ္ပါသလား။ ကၽြန္မသည္ ပြဲေစ်းတန္းသို႔ တကယ္ပဲလက္ေကာက္၀ယ္ရန္လာခဲ႔ပါသလား။ သို႔ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မေလွ်ာက္ခဲ႔ဖူးေသာ ပြဲေတာ္လမ္းၾကားေပါင္း မည္မွ်ရွိေန ျပီနည္း။ သို႔ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မစမ္း၀တ္ၾကည္႔ခဲ႔ဖူးေသာ လက္ေကာက္ေပါင္း မည္မွ်ရွိေနျပီနည္း။ သို႔ဆိုလွ်င္………..

ထိုေန႔က ပြဲေတာ္သိမ္းခ်ိန္အထိ ကၽြန္မလက္ေကာက္တစ္ကြင္းမွ မရလိုက္ပါ။ ။

Saturday, July 21, 2007

လေရာင္လမ္းခ်ိဳး

တီးၾကည္႔ေခါက္ၾကည္႔တာေတာင္ ၿမည္မလာတတ္တဲ့
တခ်ိဳ ႔သံစဥ္ေတြဟာ
ခရမ္းေဖ်ာ႔ေတးတစ္ပုဒ္ေတာ့ ပီေနသားပဲ........

အဲဒီတုန္းက ႏွင္းေတြေၿမေပၚဖြာလြင့္က်ဆင္းသြားေတာ႔
ခုလို ညေနခင္းမ်ိဳး ငါရွဴရွိဳက္ရလိမ့္မယ္မွန္း
နည္းနည္းေလးမွ မရိပ္စားမိခဲ႔ပါဘူး
လမ္းမီးေတြက သဲ႔သဲ႔ဖ်ဖ်
ရွတပါးလႊာေနတဲ့ လေရာင္ေအာက္မွာ
ငါ႔ႏွလံုးသားက
အေပ်ာ္ေတြ သတိၱႂကြဖူးတယ္.......

အဲဒီလိုညမ်ိဳးေပါ႔
ရွိသမွ်ျမတ္ႏိုးမွူေတြ ျခစ္ကုတ္ယူသြားလို႔
အိပ္မက္ထဲလွ်ိဳသြင္းလိုက္ရတဲ့ မခ်င္႔မရဲအလြမ္းေတြမွာ
တိုး...... တိုး.......ညင္း.......ညင္း........
ငါသာသာေလး မိုက္ေနတယ္......

“ခ်စ္တယ္”
ငါအဲဒီလို မေျပာျဖစ္ခဲ႔ဘူး
ခ်စ္သူက လေရာင္ကို ရြက္ေျခာက္ေတြလို နင္းေျခလိုက္ခ်ိန္မွာ
ငါက သကၠရာဇ္ေတြမွာ ၾကယ္လိုေႂကြရစ္ခဲ့တယ္။ ။

Friday, July 20, 2007

ရိုးရိုးသားသားခ်စ္ၿခင္း

ကေလးေရ.......
မင္းမ်က္၀န္းေတြကိုၿမင္ေတာ့
စၾက၀ဠာထဲက ၾကယ္ေတြကိုလြမ္းသြားမိတယ္
မင္းရယ္သံဟာ
ငါ့အတြက္ လိပ္ၿပာေတာင္ပံခတ္သံေလးဆိုလည္းဟုတ္တယ္။

အေ၀းၾကီးမသြားနဲ ့ ကေလးရယ္........
အဲဒီလို မတားရက္လို ့
မင္းရဲ ့ေၿခသံေတြကိုပဲ တေယာေတးသြားတစ္ပုဒ္လို
ေခါင္းငံု ့ရင္ခုန္ခဲ့တယ္။

ညေတြထဲငါလမ္းေပ်ာက္ေနခ်ိန္ဆို
ကေလးကို အိပ္မက္လွလွေလးမက္ေစခ်င္ရဲ ့......
ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ပတ္လံုး စုေဆာင္းထားခဲ့တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မွူေတြ
ကေလးအတြက္လက္ေဆာင္မြန္အၿဖစ္ထုတ္ပိုးေပးလိုက္မယ္
မင္းကေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို ့မေၿပာနဲ ့ေပါ့။

၀န္ခံပါတယ္ကေလးရယ္.......
ငါဟာမင္းၿပတင္းေပါက္မွာသာေနတဲ့ လတစင္းၿဖစ္ခ်င္လည္း
(ေလတိုက္လို ့ပဲၿဖစ္ၿဖစ္)
ဖ်က္ခနဲပိတ္ခ်သြားမယ္႔ တံခါးရြက္ေတြရဲ ႔အသံကို
စိုးရြံ ႔သိမ္ငယ္ေနမိတာေတာ႔ အမွန္ပဲ ။ ။

Thursday, June 14, 2007

Mama, I'm coming home



Mama, I'm coming home

Ozzy Osbourne

Times have changed and times are strange
Here I come, but I ain't the same
Mama, I'm coming home
Times gone by seem to be
You could have been a better friend to me
Mama, I'm coming home

You took me in and you drove me out
Yeah, you had me hypnotized
Lost and found and turned aroound
By the fire in your eyes

You made me cry, you told me lies
But I can't stand to say goodbye
Mama, I'm coming home
I could be right, I could be wrong
Hurts so bad, it's been so long
Mama, I'm coming home

Selfish love yeah we're both alone
The ride before the fall
But I'm gonna take this heart of stone
I just got to have it all

I've seen your face a hundred times
Everyday we've been apart
I don't care about the sunshine, yeah
'Cause Mama, Mama, I'm coming home
I'm coming home

You took me in and you drove me out
Yeah, you had me hypnotized
Lost and found and turned around
By the fire in your eyes

I'm coming home

Wednesday, June 13, 2007

ေမတၱာတရား၊ ႏႈတ္ဆက္ေတးႏွင့္

ေမတၱာတရား၊ ႏႈတ္ဆက္ေတးႏွင့္ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ခ်နင္းလိုက္တဲ႔ ကဗ်ာဆရာ

(၁)
ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး
ထြန္ေၾကာင္းဘယ္ႏွစ္ေၾကာင္းစာၿမင္မွ
ယံုမတဲ႔လဲ
ေၿပာပါ..
ငါစာေရးသြက္႐ုံနဲ႔ေတာ႔
ကိုယ္႔ႏွလံုးေသြးကိုယ္ အသံုးေတာ္မခံဘူး ။

(၂)
ဒီည
မခမ္းမနား ၿပဇာတ္တစ္ပုဒ္ ကမယ္
အခ်ိန္ကာလက ... သစ္သားရတု မိုးဦး
မီးအလင္းအေမွာင္က... ခရမ္းရဲ ႔ရဲ ႔
ေနာက္ခံတီးလံုးက... တယ္လီဖုန္းေခၚသံ
ဇာတ္၀င္ေတးက... သၿဂိ ုၤဟ္ၿခင္း
ဇာတ္ညႊန္းက...အေလ႔က်႐ွင္သန္ခဲ႔မႈ
ဇာတ္ထြတ္က... အေမွာင္
ဇာတ္သိမ္းက... လိပ္စာမတတ္ထားေသာစာမ်ား
အဲဒီမွာ ဇာတ္ေကာင္က...
ဘယ္လိုေပးကမ္းၿခင္းကိုိမဆို
ႏွလံုးသားနဲ႔ေၿပးေၿပးခံတတ္တဲ႔
သူဖုန္းစား...ငါ ။

(၃)
ကဲပါ... ပြဲၿပီးၿပီလား...
ကိုယ္႔ရင္ခုန္သံ ကိုယ္ၿပန္လိပ္႐ုံေပါ႔
လက္ၿပခဲ႔ၿခင္းမ်ိဳးုုုုု ႐ွိမွာမဟုတ္ဘူး
လက္ၿပခြင္႔မ်ိဳးလည္း ရမွာမဟုတ္ဘူး
ဒီ၀ပ္က်င္းေလးထဲ ေပါက္ေရာက္႐ွင္သန္ခြင္႔ကို
ေနာက္ထပ္
သစ္သားရတု သံရတုေတြထိ
ေအာင္ပြဲခံေပါ႔ ...
ခုတစ္သက္တာေ၀းကြာၿခင္းကေရာ
ငါ႔ကိုထပ္ၿပီးအသစ္အဆန္းၿဖစ္ေစပါဦးမလား
ေၿပာပါ...
ကဗ်ာဆရာေတြခ်စ္တတ္တာ
လူရယ္ဖို႔သက္သက္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး ။ ။

လင္းၿပာေႏြ
(ဇူလိုင္ ၇ ရက္ ၂၀၀၄ ၀မ္းနည္းမႈမ်ားသို႔ အမွတ္တရ)

သခင္

ငါ့ကို
ဓားခ်က္နက္နက္ေတြ
တစ္ခ်က္ျပီးတစ္ခ်က္ ေပးသနားခဲ့တယ္
မင္းကို ေက်းဇူးတင္တယ္
ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္တယ္
ငါဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေသဆံုးခြင့္မရတဲ့
တစ္ဦးတည္းေသာ လူသားပါ
ငါ့ကိုပစ္မထားပါနဲ ့
နာက်င္မႈေတြ ေပးသနားစမ္းပါ
ေရတြက္မယ္ဆိုရင္
ငါ့နာက်င္မႈေတြနဲ ့ ထပ္တူညီေစမဲ့
ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ိဳး . . မင္းေပါ့တီးေပါ့ဆပဲ
လက္ခံေပးပါ
ဒါဟာ လူသားဆန္မႈတစ္ခုလို႔လည္း မထင္ပါနဲ ့
ငါဟာ ဘာမွဟုတ္တဲ့လူ
မင္းနာက်င္မႈေတြကို
ဘယ္လိုအျပီးတိုင္ ခိုးယူရမလဲဆိုတာ
ငါအျမဲေခ်ာင္ေျမာင္းေနတဲ့ကိစၥ
အဲ့ဒီလို ငါက မယ ံုၾကည္ရဘူး
မင္းမေက်နင္ရင္
ငါ့ကို . . ပုလင္းဖံုးတစ္ခုလိုသေဘာထားေပး
ေရတြင္းပ်က္တစ္ခုလို သေဘာထားေပး
ဗလာစာ႐ြက္ခပ္ညံ့ညံ့တစ္႐ြက္လို သေဘာထားေပး
ေလာေလာဆယ္ တစ္ခုပဲ ေတာင္းဆိုပါရေစ
ဒီတစ္ခါထိုးမယ့္ဓားခ်က္ေတြအတြက္
ဓား႐ိုးကို ဖြဖြသာကိုင္ထားစမ္းပါ
အကယ္ေ႐ြ ့မင္းနာက်င္ရရင္
ငါက ေနာက္ထပ္ ခိုးယူမႈတစ္ခု က်ဴးလြန္ရဦးမွာမို ့လို ့ ။ ။

၄၊ ဧျပီ ၊၂၀၀၃
ည ၁၀ နာရီ ၁၅ မိနစ္

အိမ္

မနက္ခင္းပန္းမ်ားပြင့့္ေနႀကသည္။

ျပာမႈန္ေနေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္၌ လူသူအသြားအလာက်ဲပါးလ်က္... ႏွင္းမ်ား စိမ္႕ခဲေအာင္ က်ဆင္းေန၏။ ကတၱရာလမ္းမေပၚ၌ ႏွင္းဖက္ႏုႏုမ်ား လႊားက်ေနသည္။ လူတိုင္း၏ အိမ္ျပတင္းမ်ား ပိတ္ထားႀကသည္။ တစ္စံုတစ္ရာ ၀င္လာမည္ကို စိုးေသာေၾကာင့္လားမသိ။ …… စိမ့္ေနေအာင္ ပိတ္ထားႀက၏။ ပူ႐ိွမ္း႐ိွမ္းေအးျမျမေလတစ္ခ်က္ တိုးေ၀ွ႔သြားသည္။ အစိမ္းေရာင္ သစ္႐ြက္မ်ားေပၚ႐ွိ ႏွင္းဖက္မ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚသို႔ ဖြားခနဲက်သြား၏။ ေကာင္းကင္သည္ အၿဖဴေရာင္ပိတ္ကားတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ပင္ တူေန၏။ အနက္ေရာင္ ဆံခ်ည္မွ်င္တစ္စႏွင့္တူေသာ လမ္းမသည္ မွ်င္းမွ်င္းေလးလြင့္ေနသည္။ ႏွင္းမ်ားကား ဖံုးတစ္၀က္ ဖယ္တစ္၀က္. . . ကြၽန္မ အိမ္မက္မက္ေနတာမ်ားလား . . .


လြင့္ေနေသာလမ္းမေပၚ၌ ကြၽန္မတစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းေန၏။ ကြၽန္မ ဘယ္ဆီသြားေနတာပါလဲ . . ပိတ္ထားေသာအိမ္မ်ားဆီသို ့လား . . . ပိတ္ထားေသာအိမ္မ်ားထဲတြင္ ကြၽန္မအိမ္တစ္အိမ္မ်ား ပါေနျပီလား။ ေဟာဟိုက တံခါး႐ြက္အၫိုမ်ားႏွင့္အိမ္သည္ ကြၽန္မအိမ္မ်ားလား . . ဒါမွမဟုတ္ ေဟာဟိုက တံခါး႐ြက္အျပာမ်ားႏွင့္အိမ္မ်ားလား . . . ဒီလိုဆို. . ကြၽန္မကိုိုတံခါးလာဖြင့္ေပးမည့္သူတစ္ေယာက္ ႐ွိေနမည္ေပါ့. မဟုတ္ရင္ေကာ. . . မဟုတ္ရင္ ကြၽန္မ၌ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေတာ့႐ွိရမည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ ကြၽန္မအိမ္ တံခါးအဖြင့္၌ ကြၽန္မအတြက္ ျပင္ဆင္ထားေသာပါတီတစ္ခု ေစာင့္ႀကိဳေကာင္းေစာင့္ႀကိဳ ေနလိမ့္မည္။ ဒီ့ထက္ပိုကံေကာင္းလွ်င္ေတာ့ ကြၽန္မအား ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေျပးေပြ႔ဆီးႀကိဳမည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ႐ွိေနႏိုင္မည္။

ဒီ့ထက္ပိုကံေကာင္းလွ်င္ေကာ . . .
ကြၽန္မလမ္းမေပၚသို ့ကဆင့္ကလ်ားႀကည့္လိုက္၏ . . . အလင္းမ်ားေဖြးေဖြးလႈပ္လ်က္ . . . . . . လမ္းေပၚ၌ ကြၽန္မႏွင့္ သူစိမ္းတရံဆန္သည့္သူမ်ား ႐ွိမေန . . . ဒါဆိုရင္းႏွီးသူေတြေကာ . . .ရင္းႏွီးသူေတြ . . . ကြၽန္မဦးေခါင္းတြင္း၌ တစ္စံုတစ္ရာ တစ္ဖ်က္ဖ်က္လက္ေန၏ . . . ကြၽန္မႏွင့္ရင္းႏွီးသူေတြ . . . ရင္းႏွီးသူေတြဆိုတာ မည္သို ့ေသာအရာကိုေခၚသနည္း . . . ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးသူမ်ားလား . . . လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲေႏြးျမေနသူမ်ားလား . . .အလြန္အမင္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားေျပာခဲ့ဖူးသူမ်ားလား . . . အလြန္တရာ စက္ဆုပ္စြာျဖင့္ ပုခံုးဖက္ေပါင္းေနသူမ်ားလား. . . အလြန္တရာ ေလးစားစြာ ကိုးကြယ္မိေနသူမ်ားလား . . .မ်ားလား . . .မ်ားလား . . .
နံေဘးမွ တစ္စံုတစ္ရာ လင္းကနဲဲျဖတ္သန္းသြာ၏ . . . မည္သည့္အရာလဲ ကြၽန္မ မစမ္းစစ္ေတာ့ ႀကည့္တိုက္ေတာ့ တံခါး႐ြက္အညိဳမ်ားႏွင့္ အိမ္တစ္လံုး မ်က္စိေ႐ွ ့ေမွာက္၌ လြင့္ေန၏ . . . လြင့္ေနဟန္႐ွိ၏. . . ဒါ ကြၽန္မအိမ္မ်ားလား . . .ကြၽန္မအိမ္ဆို အနည္းဆံုး ကြၽန္မကို သိသည့္လူမ်ား ႐ွိရမည္။. . မဟုတ္ေသးဘူး . . ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း ေနသည့္အိမ္ဆိုရင္ေကာ . . .မည္သူမ ွ႐ွိမည္မဟုုတ္ . . . ဒါဆို ကြၽန္မအိမ္ျဖစ္ဖို႔ ့ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေတာ့ ႐ွိရမည္။ ဟုတ္တယ္ ။ ကြၽန္မအိမ္ ေ႐ွ႕တည့္တည့္၌ ရပ္လ်က္ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို႐ွာသည္ . . .စိတ္လႈပ္႐ွားစြာျဖင့္ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို ႐ွာေဖြေန၏ . . .ဘယ္မွာလဲ . . . ငါ့အိမ္ဆိုတာ၏ေသာ့ . . .ဘယ္မွာလဲ . . .
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ႀကာေအာင္ ေသာ့အား႐ွာေဖြေနမိမွန္းပင္မသိ . . .ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး၌ ေဇာေခြၽးမ်ားျဖင့္ . တုန္ရီေန၏။ ေမာပန္းမႈ သဲ့သဲ့စိမ့္၀င္ပ်ံ ့ႏွံ ့လ်က္႐ွိသည္။ ကြၽန္မအေ႐ွ ့႐ွိတံခါးအညိဳႀကီးသည္ မာန္တင္းလ်က္ ၀င့္ထည္စြာေစ့ပိတ္ထား၏. . .(ေစ့ပိတ္ထားသေယာင္႐ွိ၏). . ကြၽန္မ ဘာလုပ္ရမည္နည္း . . . ကြၽန္မ အိမ္ထဲ၀င္ရမွ ျဖစ္မည္ . . . ကြၽန္မအိမ္ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ အိမ္ထဲ၀င္ရမည္။ တံခါး႐ြက္အညိဳမ်ားအား ကြၽန္မစိုက္ႀကည့္ေနမိ၏ . . . အိမ္ဆိုသည္မွာ ဤ မွ်ပင္၀င္ဖို ့ရာခဲယဥ္းပါသလား . . .ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေဇာေခြၽးမ်ားျဖင့္ ထံုထိုင္းေန၏. . . လက္ေကာက္၀တ္ဆီမွ တဒိတ္ဒိတ္ေသြး တိုးႏႈန္းညံေန၏ . . . ကြၽန္မဦးေခါင္းသည္ မိတၲဴကူး စက္တစ္ခုအလား အလုပ္လုုပ္ေန၏ . . ကြၽန္မ ဘာမ်ားျဖင္ရတာလဲ . . . အဘယ္ေႀကာင့္ ဤတံခါးႀကီးေ႐ွ ့၌ ဤမွ် တုန္လႈပ္ေနရသနည္း ။
ဟုတ္တယ္ ကြၽန္မအိမ္ပဲ... ကြၽန္မ၀င္ရမည္ေပါ့ . . .႐ုတ္တရက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚ ထံုထိုင္းထိုင္း ေမာင္းေနေသာ ကားတစ္စင္းလို ခံစားလိုက္ရ၏ . . ေမာတယ္ . . .ေမာတယ္ . . ေမာပန္ျခင္းသည္ ကြၽန္မအား တစစ္စစ္ ခဲေန၏ . . . အေမာေႀကာင့္ ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေရာင္အမ္းအမ္း ခံစားေနရ၏ . . . ဘာေႀကာင့္ေမာပန္းရသနည္း . . .ေစ့ပိတ္ထားေသာတံခါးမ်ားေႀကာင့္လား . . . ကြၽန္မ၌ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္း မ႐ွိေသာေႀကာင့္လား . . . အိမ္ဆိုသည့္ အ႐ွိန္အ၀ါေႀကာင့္လား . . . ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး႐ွိ ေသြးမ်ားဆူပြက္လာသည္ ။ မ်က္လံုးမ်ားျပာေ၀လာ၏ ။ ကြၽန္မေသြး႐ူးေသြးတန္းျဖင့္ တံခါးအညိဳႀကီးအား ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္၏ . . .အလင္းမ်ား ဒလေဟာ ျပိဳဆင္းက်လာ၏ . . . မ်က္စိမ်ား က်ိန္းစပ္ျပာေ၀ေလာက္ေအာင္ အိမ္တြင္း၌ စူးစူး႐ွ႐ွ လင္းေန၏။ လင္းလြန္းေသာေႀကာင့္ အိမ္နံရံမ်ားပင္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ ။ အိမ္သည္ အလင္းခ်ည္းသက္သက္ သိုေလွာင္ထားေသာ ဂိုေထာင္တစ္ခုႏွင့္ပင္တူေန၏ . . ကြၽန္မအလင္းထဲသို ့တစ္လွမ္းခ်င္းတိုး၀င္သြား၏။
အလင္းထံသို ့ အေႀကာက္အလန္ ့မ႐ွိကြၽန္မတိုးသြား၏ ။
လူ႐ွိလား . . .
ကြၽန္မပါးစပ္က အူေႀကာင္ေႀကာင္ စကားတစ္ခြန္း ခုန္ထြက္သြားသည္ ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး . . . ငါ့အိမ္ဆို ဒီလိုေမးစရာ ဘာအေႀကာင္းမ်ား႐ွိမည္နည္း . . .ဟုတ္တယ္ . . . အမွန္ဆို ျပန္လာျပီလို ့... ေျပာရမွာ . . .
ျပန္လာပါျပီ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အေတာ္ရယ္ခ်င္သြားသည္ ။ အိမ္သည္ အလင္းျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေန၏ ။ အိမ္တြင္း၌ ကြၽန္မအား ႀကိဳမည့္သူမ်ား ႐ွိမေန . . .သို ့ေသာ္ . . .ႏွင္မည့္သူမ်ားလည္း ႐ွိမေန . . . ဒါ ငါ့အိမ္ေပါ့... ကြၽန္မေရ႐ြတ္လို္မိ၏။ ရီေ၀မႈန္၀ါးစြာျဖင့္ တစ္အိမ္လံုးအား လွည့္ပတ္ႀကည့္႐ႈေနမိ၏။ အိမ္တြင္း၌ အလင္းမွတစ္ပါး မည္သည့္သက္႐ိွ သက္မဲ့အရာမ်ားအား မေတြ ့ရ ။ ကြၽန္မ ႏြမ္းရိသြား၏ ။
ဒါကြၽန္္မအိမ္တဲ့လား . . . အံႀသစရာ . . . ကြၽန္မအိမ္ျဖစ္ဖို ့ရာ မည္သည့္အရာမွမလိုပါလား . . .
ေသာ့ မလို . . .ဆီးႀကိဳမည္သူ မလို . . .အေထာက္အထားပစၥည္းမ်ား မလို . . . ႏႈတ္ခြန္းဆက္သရန္ မလို . . . ကြၽန္မသည္ အလင္းထဲ၌ မတ္မတ္ရပ္လ်က္ . . . အိမ္ ဟူေသာေ၀ါဟာရ ကြၽန္မေခါင္းထဲသို ့ မည္သို ့ ေရာက္လာသနည္း . . .ခႏၶာကိုယ္မွ ခံစားမႈတစ္မ်ိဳး ယိုစီးထြက္လာ၏ ။
ကြၽန္မ အိမ္အျပင္လမ္းမေပၚသို ့ တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးထြက္သြားလိုက္၏ ။ ကတၲရာလမ္းႀကီးသည္ ေစာေစာကအတိုင္း ေျမ ့ေျမ ့မႈန္ရီလ်က္႐ွိ၏ ။ လမ္းႏွင့္ထိေတြ ့ေနေသာ ကြၽန္မေျခေထာက္မ်ား ရဲတင္းလြန္းေန၏ ။ ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္၌ ပိတ္ထားေသာတံခါးမ်ား႐ွိရာ အိမ္မ်ား . . .ေ၀သီ လြင့္ပါးလ်က္႐ွိ၏ ။ ကြၽန္မေသြးမ်ားထဲ၌ ေရေႏြးစီးေႀကာင္းတစ္ခု ခက္ထန္စြာ စီးဆင္းေနသည္ ။
မ်က္၀န္းမ်ား ေအးစက္က်ပ္ခဲလ်က္ . . ႏွင္းမိုးထားေသာ ျမင္ကြင္းထဲ စြတ္႐ြတ္ တိုး၀င္ပစ္လိုက္၏...
သို ့ေသာ္ . . . . .
ပိတ္ထားေသာ တံခါးမ်ားကိုေတာ့ မည္သည့္အေႀကာင္းႏွင့္မွ ဖြင့္ဖို့ႀကိဳးစားေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။

မွတ္ခ်က္။ ။ဤ၀တၳဳ၏အမည္သည္ အိမ္ ျဖစ္သည္ ။

အေမာ

(၁)
အဆံုးစြန္ ႐ႈိက္သြင္းမိျပီးမွ
နိမ့္နိမ့္ပါးပါးေလး
ရင္ခုန္ခဲ့မွန္း သိလိုက္တယ္
ဘာ ပါလို ့အမည္မတပ္လည္း
ေႏြ . .မိုး . . ေဆာင္း . .
ဗလာက်ုင္းသြားျပီးျပီ ။
(၂)
မ်က္ဆန္ညိဳညိဳေလး အၾကည့္တစ္ေငြ ကို
ဆယ္စုႏွစ္ထက္၀က္စာ ရင္နဲ ့မိုးခဲ့မိတယ္
ငါက ေကာင္းတုန္းအ႐ြယ္မို ့ ႐ူးပါတယ္ ။
(၃)
လက္၀ဲဲဘက္မွာ ဟုတ္လိမ့္ႏိုးႏိုးေတြ ႐ွိတယ္
ဘက္ယာဘက္္မွာ ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာေတြခ်ည္း ႐ွိတယ္
အဲဒီမွ်ေျခမွာ
တစ္ေန ့တစ္ၾကိမ္ သာသာပဲ ငါလမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့တာ ။
(၄)
ေၾကးထပ္ထိုးႏွက္ၾကစတမ္းဆို . .
ငါအသက္႐ွဴမရပ္သေ႐ြ ့
ခ်စ္တယ္လို ့ခ်ည္း မရပ္မနားေျပာခဲ့မိ္မွာ
တကယ္ဆို . .
လက္ကေလးကမ္းဖို ့
မွတ္တိုင္ေလးစိုက္ထူေပးဖို ့ထက္
စကၠန္ ့သံုးရာစာ ခိုးေငးရခြင့္ေလးပဲ
ငါစိန္ေခၚခဲ့မိတာ ။ ။

(၁၀၊ ဇြန္လ၊ ၂၀၀၄၊ အဂၤါေန ့)

ပထမဆံုးလမ္းဆံုး

ေမတၲာတရားအေၾကာင္းတီးမိေခါက္မိေလးနဲ ့
(ငါ့ကိုယ္ငါေတာ့ အဲဒီလိုအထင္ )
ႏွလံုးသားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေလွ်ာက္ ခိုင္းလိုက္တယ္
ငါမွားတယ္လို ့မေျပာဘူး ။
လိုတာထက္ပိုျပီးလည္း ေပ်ာ္ခဲ့ျပီးျပီ
လိုတာထက္ပိုျပီးလည္း ငိုခဲ့ျပီးျပီ
ေသးေသးေလးေမွ်ာ္လင့္မိလို ့
ငါ့မွာေမွာင္လိုက္တာ(မတန္တဆ)
လူမွန္းသိစတည္းက ငါ . .
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကိုသတ္လိုက္တယ္ ။
အရဲရင့္ဆံုးျမတ္ႏိုးရဲပါတယ္
ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ဆိုတာလည္း ရင္ပါးေအာင္ေမြးတတ္ရတယ္တဲ့
ငါပဲေျပာခဲ့တယ္
ခု ငါဘယ္မွာလဲ ။
ကံတရားေရ . . .
တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္
လွည့္ကြက္ေတြ ဆိုး႐ြားမႈေတြ အကုန္သာထုတ္သံုးေတာ့
ငါ့ျမတ္ႏိုးမႈေတြ
တစ္ေ႐ြးသားမွမပြန္းပဲ့ပါဘူး
အဲ့ဒီလိုပဲ
ငါမာေရေၾကာေရောစးၾကီးျပင္းခဲ့တယ္ ။
ေပ်ာ့ညံ့တယ္ေျပာခ်င္ေျပာ
ေခါင္းမာတယ္ပဲေျပာခ်င္ေျပာ
ငါက တစ္ဘ၀လံုး
ဒီအတိုင္းပဲစီးဆင္းမယ္ . . .
ဒါေပမဲ့
အဆံုးမွာ
ပင္လယ္တစ္စင္း ႐ွိမေနမွန္းလည္း ငါသိတယ္ ။ ။

(၁၃၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၀၃)

The Hole Being Dug, Getting Deeper

(1)

I want to be neither an educated woman, nor a poet, nor a writer, nor a business woman, nor a doctor, nor a teacher. I want... no, nothing, but I want to be nothing.

(2)

Due to the raining season... it is raining. I want to run along the water-flow of rain, like in my childhood,without slipper. That matter must be postponed. NO. Yon can run if you wish. I, in a raining season, have been breathlessly heart-broken. I had thrown the pieces of my broken-heart out into the rain. That is right. I love raining season. NO. I hate raining seasons. No... let it be . Do leave the raining seasons in the raining season.

(3)

All over the world, the people who torture themselves most are writers. All over the world, the people who are the most insane are blubber mouths. All over the world, the pwople who are sickly most are the intelligentsia. All over the world, the kind of people who are the most carefree are who lack of knowledge. In my room,there are so many cockroaches, uncountably. The things I hate most are cockrosches and telephones. The thing I want most in my life is conventionality. The statement 'Artists are the noblest ones' really amaze me. I don't understand the meaning of the word'nobility'. The cat I've lost is noble(I want you to correct my grammer and usage irrespectively if mistaken). I am'crazy selfish' indeed.

(4)

"The art of making famous "by Jean Paul Sartre is my favourite short story. (You may praise or blame me for it as your will). I have quite much evil.I have a photograph taken unknown to himself, a hidden look preserved for years and hopes that hurt myself. (All of them tendency to expect something in any moment). In my bed there are some hairs of mine, disgusting. The poem I have often recited is "My Little Brother,let's go to the zoo". The character of THE OUTSIDER", because of the lack of knowledge on the THIRTY EIGHT KINDS OF AUSPICIOUSNESS", had to face death-penalty. I don't need to worry about it for I have throughly taken the verse about them by heart. I am not afraid of rats. But I am afraid of being hit by the lightning. Therefore I always protect against it with an umbrella whenever it rains. This year it rains a little bit more.

.... To be continued.....

ငိိုသံမ်ား

လိုခ်င္တာမရရင္ ကေလးေတြငိုတတ္ၾကတယ္။ လိုတာမရတဲ့အခါတိုင္း ကေလးေတြ ငိုယိုျပီး ေတာင္းတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လိုခ်င္တာ မရခဲ႔ရင္ေတာင္ သူတို႔ ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔နဲ႔ အငိုတိတ္သြားတတ္ၾကတယ္။
လူၾကီးေတြကေရာ.....
လိုခ်င္တာမရရင္ ငိုတတ္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ငိုသံေတြကဘယ္သူ မွမၾကားႏိုင္တဲ႔ ငိုသံမ်ိဳးေတြ။ အဲဒီငိုသံေတြကကေလးေတြရဲ႔ငိုသံေတြလို ေမ႔ေမ႔ ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔နဲ႔ ၿပီးဆံုးမသြားၾကဘူး။ ဘယ္ေတာ႔မွ မၿပီးဆံုးႏိုင္တဲ႔ ငိုခ်င္း႐ွည္မ်ိဳးေတြ။ ႏွလံုးသားကို ဖြင္႔ၿပီးနားေထာင္ၾကည္႔..... လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႔ ငိုသံကိုၾကားရလိမ္႔မယ္။
ဒီလူေတြကေရာ ဘာၿဖစ္လို႔ ႐ုိးသားစြာ မငိုခ်င္ၾကတာလဲ။ မငိုႏိုင္ၾကတာလဲ။ လိုခ်င္တာမရခဲ႔သည္႔တိုင္ ကေလးေတြလို ဘာၿဖစ္လို႔ ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႔ အငိုမတိတ္ႏိုင္ရတာလဲ။
တစ္ခုေတာ႔႐ွိတယ္။ ကေလးေတြရဲ႔ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္က လြတ္လပ္တယ္။ အဲဒီပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ရဲ႔ ေနာက္မွာ အိပ္မက္အေဆာက္အအံု အၾကီးၾကီးမပါဘူး။ လူၾကီးေတြကေတာ႔ အိပ္မက္အေဆာက္အအံုအၾကီးၾကီးတည္လို႔။ ခက္တာက အဲဒီအေဆာက္အအံုၾကီးကို လူၾကီးေတြ ဘယ္လိုမွ မၿဖိဳဖ်က္ႏိုင္ၾကဘူး။
ကြၽန္မတို႔ေရာ...... ဘယ္လို အိပ္မက္အေဆာက္အအံုၾကီးေတြ တည္ၿပီး ငိုေနခဲ႔ၾကတာလဲ။ ဘယ္လိုငိုသံမ်ိဳးေတြ ဖန္တီးေနခဲ႔ၾကတာလဲ။ တကယ္ဆို ကြၽန္မတို႔အားလံုး ငယ္ငယ္က လြတ္လပ္စြာ ငိုခဲ႔ဖူးသူေတြပါပဲ။ ။

မ်က္၀န္း

အဲဒီမ်က္လႊာကို ပိတ္လိုက္ရင္
တစ္ဘ၀စာ၀င္ႏိုင္တဲ႔
ၿပဴတင္းေလးတစ္ေပါက္ ေပၚလာမယ္
အဲဒီၿပဴတင္းမွာ ဘာေဆးေရာင္မွ သုတ္မထားဘဲ
အၿဖဴေရာင္ လြင္႔လြင္႔ပါးပါးေလး
အိပ္မက္ဆန္တယ္
ၿပဴတင္းကၾကည္႔ရင္ ပန္းခင္းၾကီးလည္း မၿမင္ရဘူး
ေတာင္တန္းေတြလည္း မၿမင္ရဘူး
ေရတံခြန္စိမ္႔စမ္းေတြလည္း မၿမင္ရဘူး
ၿဖဴၿဖဴေဖြးေဖြး ဟင္းလင္းၿပင္တစ္ခုပဲ ႐ွိတယ္
အဲဒီၿပဴတင္းကို ငါေငးေမာခဲ႔တာၾကာေပါ႔
အေစာဆံုးေနေရာင္ မႏိုးေသးခင္
အေစာဆံုးေဆာင္းအိပ္မက္ ေရာက္မလာခင္
အေစာဆံုုးရင္ခုန္သံ မစီးဆင္းခင္
အေစာဆံုးႏႈတ္ဆက္ေတး မသီခင္
အဲဒီၿပဴတင္းေဘာင္မွာ ငါ႔တစ္ဘ၀လံုး လႊားတင္ထားတယ္
ေလတိုက္တိုင္း လြင္႔ပါးေနေပမဲ႔
ၿပတင္းဟိုဘက္မွာ ဘာမွမ႐ွိဘူး
ဟင္းလင္းၿပင္ထဲပဲ
ငါ႔ၿဖစ္တည္မႈေတြ ကစဥ္႔ကလ်ား၀ဲက်ေနတယ္ ။ ။

အင္တာနက္ရင္ခုန္သံ

ငါ႔ေ႐ွ႔မွာ တမ္းတၿခင္းေတြနဲ႔ ေဖာေရာင္ေနတဲ႔
ယႏၱရားတစ္ခု
စက္ခလုတ္တစ္ခုကို ႏွိပ္လိုက္တိုင္း
ရင္ခုန္သံေတြ ထြက္အံက်လာလိုက္တာ
ေလလိႈင္းထဲ စီးေမ်ာလာတဲ႔ မင္းရယ္သံမွာ
အိပ္မက္တစ္စင္း လွပ္လွပ္ေလး ေအာင္းေနတယ္
ၾကည္႔စမ္း... မင္းနဲ႔ငါေ၀းကြာေနလိုက္ပံုမ်ား
မင္းက ကမၻာ႔ေနာက္ၿခမ္း
ငါက ကမၻာ႔ေ႐ွ႔ၿခမ္း
မင္းတိုးတိုးေလးညည္းတဲ႔သီခ်င္းသံမွာ... ငါကေပ်ာ္၀င္လို႔
မင္းမွ်င္းမွ်င္းေလးခ်တဲ႔သက္ၿပင္းသံမွာ... ငါကမိန္းေမာလို႔
မင္းဖန္တီးထားတဲ႔စကားလံုးေတြရဲ ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔မႈမွာ... ငါကသာယာလို႔
ဒါဆို..
မင္းဘယ္သူလဲ ငါသိစရာလိုဦးမလား...
လွ်ပ္စစ္ဓာတ္နဲ႔ လြမ္းတဲ႔အလြမ္းလည္း အလြမ္းပဲ
ကမၻာၾကီးကိုက က်ဥ္းလြန္းတာမို႔
မင္း..ငါ ၿဖစ္တည္မႈေတြမပါဘဲ
ရင္ခုန္သံစစ္စစ္ခ်ည္းသက္သက္
ေလထုထဲ လႊင္႔တင္လိုက္ရေအာင္ေလ ။ ။

Thought

If I were you, I would take care of nature.
If I were you,I wouldn't laugh at loving kindness.
If I were you, I would neglect traditional matters.
If I were you,I would stay away from opinions of human beings.
If I were you,I wouldn't choose to be a vitim of faith.
If I were you,I would............
If I were you ,I would............................

Tuesday, June 12, 2007

ႏႈတ္ဆက္ၿခင္း

ဆယ္လ္မန္ငါးေတြ အိမ္ၿပန္ၿပီေလ
ငါတို႔ႏႈတ္ဆက္ၾကစို႔
ေကာင္းကင္ကို နင္ၾကည္႔
လြတ္လပ္မႈသက္သက္နဲ႔
လမ္းခြဲေတးကို အသံတိတ္ၿငီးစမ္း
မ်က္ရည္မက်နဲ႔
ဂြတ္ဒ္ဘိုင္လို႔မဆိုနဲ႔
ရီေ၀တဲ႔ခံစားခ်က္ေတြမပါနဲ႔
ေ႐ွ႔ၿဖစ္ေနာက္ေၾကာင္းေတြ မေဖာ္နဲ႔
တခမ္းတနားၾကီး မေၾကကြဲပစ္လိုက္နဲ႔
ငါ႔မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ေ၀းရာလဲႊထားၿပီး
သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ပဲ ခိုးခ်ၾကည္႔စမ္းပါ
ငါတို႔ႏႈတ္ဆက္ၿခင္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္သန္႔စင္သြားမလဲလို႔။ ။