Mama, I'm coming home

Mama, I'm coming home
Ozzy Osbourne

Times have changed and times are strange
Here I come, but I ain't the same
Mama, I'm coming home
Times gone by seem to be
You could have been a better friend to me
Mama, I'm coming home

You took me in and you drove me out
Yeah, you had me hypnotized
Lost and found and turned aroound
By the fire in your eyes

You made me cry, you told me lies
But I can't stand to say goodbye
Mama, I'm coming home
I could be right, I could be wrong
Hurts so bad, it's been so long
Mama, I'm coming home

Selfish love yeah we're both alone
The ride before the fall
But I'm gonna take this heart of stone
I just got to have it all

I've seen your face a hundred times
Everyday we've been apart
I don't care about the sunshine, yeah
'Cause Mama, Mama, I'm coming home
I'm coming home

You took me in and you drove me out
Yeah, you had me hypnotized
Lost and found and turned around
By the fire in your eyes

I'm coming home

ေမတၱာတရား၊ ႏႈတ္ဆက္ေတးႏွင့္

ေမတၱာတရား၊ ႏႈတ္ဆက္ေတးႏွင့္ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ခ်နင္းလိုက္တဲ႔ ကဗ်ာဆရာ

(၁)
ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး
ထြန္ေၾကာင္းဘယ္ႏွစ္ေၾကာင္းစာၿမင္မွ
ယံုမတဲ႔လဲ
ေၿပာပါ..
ငါစာေရးသြက္႐ုံနဲ႔ေတာ႔
ကိုယ္႔ႏွလံုးေသြးကိုယ္ အသံုးေတာ္မခံဘူး ။

(၂)
ဒီည
မခမ္းမနား ၿပဇာတ္တစ္ပုဒ္ ကမယ္
အခ်ိန္ကာလက ... သစ္သားရတု မိုးဦး
မီးအလင္းအေမွာင္က... ခရမ္းရဲ ႔ရဲ ႔
ေနာက္ခံတီးလံုးက... တယ္လီဖုန္းေခၚသံ
ဇာတ္၀င္ေတးက... သၿဂိ ုၤဟ္ၿခင္း
ဇာတ္ညႊန္းက...အေလ႔က်႐ွင္သန္ခဲ႔မႈ
ဇာတ္ထြတ္က... အေမွာင္
ဇာတ္သိမ္းက... လိပ္စာမတတ္ထားေသာစာမ်ား
အဲဒီမွာ ဇာတ္ေကာင္က...
ဘယ္လိုေပးကမ္းၿခင္းကိုိမဆို
ႏွလံုးသားနဲ႔ေၿပးေၿပးခံတတ္တဲ႔
သူဖုန္းစား...ငါ ။

(၃)
ကဲပါ... ပြဲၿပီးၿပီလား...
ကိုယ္႔ရင္ခုန္သံ ကိုယ္ၿပန္လိပ္႐ုံေပါ႔
လက္ၿပခဲ႔ၿခင္းမ်ိဳးုုုုု ႐ွိမွာမဟုတ္ဘူး
လက္ၿပခြင္႔မ်ိဳးလည္း ရမွာမဟုတ္ဘူး
ဒီ၀ပ္က်င္းေလးထဲ ေပါက္ေရာက္႐ွင္သန္ခြင္႔ကို
ေနာက္ထပ္
သစ္သားရတု သံရတုေတြထိ
ေအာင္ပြဲခံေပါ႔ ...
ခုတစ္သက္တာေ၀းကြာၿခင္းကေရာ
ငါ႔ကိုထပ္ၿပီးအသစ္အဆန္းၿဖစ္ေစပါဦးမလား
ေၿပာပါ...
ကဗ်ာဆရာေတြခ်စ္တတ္တာ
လူရယ္ဖို႔သက္သက္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး ။ ။

လင္းၿပာေႏြ
(ဇူလိုင္ ၇ ရက္ ၂၀၀၄ ၀မ္းနည္းမႈမ်ားသို႔ အမွတ္တရ)

သခင္

ငါ့ကို
ဓားခ်က္နက္နက္ေတြ
တစ္ခ်က္ျပီးတစ္ခ်က္ ေပးသနားခဲ့တယ္
မင္းကို ေက်းဇူးတင္တယ္
ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္တယ္
ငါဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေသဆံုးခြင့္မရတဲ့
တစ္ဦးတည္းေသာ လူသားပါ
ငါ့ကိုပစ္မထားပါနဲ ့
နာက်င္မႈေတြ ေပးသနားစမ္းပါ
ေရတြက္မယ္ဆိုရင္
ငါ့နာက်င္မႈေတြနဲ ့ ထပ္တူညီေစမဲ့
ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ိဳး . . မင္းေပါ့တီးေပါ့ဆပဲ
လက္ခံေပးပါ
ဒါဟာ လူသားဆန္မႈတစ္ခုလို႔လည္း မထင္ပါနဲ ့
ငါဟာ ဘာမွဟုတ္တဲ့လူ
မင္းနာက်င္မႈေတြကို
ဘယ္လိုအျပီးတိုင္ ခိုးယူရမလဲဆိုတာ
ငါအျမဲေခ်ာင္ေျမာင္းေနတဲ့ကိစၥ
အဲ့ဒီလို ငါက မယ ံုၾကည္ရဘူး
မင္းမေက်နင္ရင္
ငါ့ကို . . ပုလင္းဖံုးတစ္ခုလိုသေဘာထားေပး
ေရတြင္းပ်က္တစ္ခုလို သေဘာထားေပး
ဗလာစာ႐ြက္ခပ္ညံ့ညံ့တစ္႐ြက္လို သေဘာထားေပး
ေလာေလာဆယ္ တစ္ခုပဲ ေတာင္းဆိုပါရေစ
ဒီတစ္ခါထိုးမယ့္ဓားခ်က္ေတြအတြက္
ဓား႐ိုးကို ဖြဖြသာကိုင္ထားစမ္းပါ
အကယ္ေ႐ြ ့မင္းနာက်င္ရရင္
ငါက ေနာက္ထပ္ ခိုးယူမႈတစ္ခု က်ဴးလြန္ရဦးမွာမို ့လို ့ ။ ။

၄၊ ဧျပီ ၊၂၀၀၃
ည ၁၀ နာရီ ၁၅ မိနစ္

အိမ္

မနက္ခင္းပန္းမ်ားပြင့့္ေနႀကသည္။

ျပာမႈန္ေနေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္၌ လူသူအသြားအလာက်ဲပါးလ်က္... ႏွင္းမ်ား စိမ္႕ခဲေအာင္ က်ဆင္းေန၏။ ကတၱရာလမ္းမေပၚ၌ ႏွင္းဖက္ႏုႏုမ်ား လႊားက်ေနသည္။ လူတိုင္း၏ အိမ္ျပတင္းမ်ား ပိတ္ထားႀကသည္။ တစ္စံုတစ္ရာ ၀င္လာမည္ကို စိုးေသာေၾကာင့္လားမသိ။ …… စိမ့္ေနေအာင္ ပိတ္ထားႀက၏။ ပူ႐ိွမ္း႐ိွမ္းေအးျမျမေလတစ္ခ်က္ တိုးေ၀ွ႔သြားသည္။ အစိမ္းေရာင္ သစ္႐ြက္မ်ားေပၚ႐ွိ ႏွင္းဖက္မ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚသို႔ ဖြားခနဲက်သြား၏။ ေကာင္းကင္သည္ အၿဖဴေရာင္ပိတ္ကားတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ပင္ တူေန၏။ အနက္ေရာင္ ဆံခ်ည္မွ်င္တစ္စႏွင့္တူေသာ လမ္းမသည္ မွ်င္းမွ်င္းေလးလြင့္ေနသည္။ ႏွင္းမ်ားကား ဖံုးတစ္၀က္ ဖယ္တစ္၀က္. . . ကြၽန္မ အိမ္မက္မက္ေနတာမ်ားလား . . .


လြင့္ေနေသာလမ္းမေပၚ၌ ကြၽန္မတစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းေန၏။ ကြၽန္မ ဘယ္ဆီသြားေနတာပါလဲ . . ပိတ္ထားေသာအိမ္မ်ားဆီသို ့လား . . . ပိတ္ထားေသာအိမ္မ်ားထဲတြင္ ကြၽန္မအိမ္တစ္အိမ္မ်ား ပါေနျပီလား။ ေဟာဟိုက တံခါး႐ြက္အၫိုမ်ားႏွင့္အိမ္သည္ ကြၽန္မအိမ္မ်ားလား . . ဒါမွမဟုတ္ ေဟာဟိုက တံခါး႐ြက္အျပာမ်ားႏွင့္အိမ္မ်ားလား . . . ဒီလိုဆို. . ကြၽန္မကိုိုတံခါးလာဖြင့္ေပးမည့္သူတစ္ေယာက္ ႐ွိေနမည္ေပါ့. မဟုတ္ရင္ေကာ. . . မဟုတ္ရင္ ကြၽန္မ၌ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေတာ့႐ွိရမည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ ကြၽန္မအိမ္ တံခါးအဖြင့္၌ ကြၽန္မအတြက္ ျပင္ဆင္ထားေသာပါတီတစ္ခု ေစာင့္ႀကိဳေကာင္းေစာင့္ႀကိဳ ေနလိမ့္မည္။ ဒီ့ထက္ပိုကံေကာင္းလွ်င္ေတာ့ ကြၽန္မအား ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေျပးေပြ႔ဆီးႀကိဳမည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ႐ွိေနႏိုင္မည္။

ဒီ့ထက္ပိုကံေကာင္းလွ်င္ေကာ . . .
ကြၽန္မလမ္းမေပၚသို ့ကဆင့္ကလ်ားႀကည့္လိုက္၏ . . . အလင္းမ်ားေဖြးေဖြးလႈပ္လ်က္ . . . . . . လမ္းေပၚ၌ ကြၽန္မႏွင့္ သူစိမ္းတရံဆန္သည့္သူမ်ား ႐ွိမေန . . . ဒါဆိုရင္းႏွီးသူေတြေကာ . . .ရင္းႏွီးသူေတြ . . . ကြၽန္မဦးေခါင္းတြင္း၌ တစ္စံုတစ္ရာ တစ္ဖ်က္ဖ်က္လက္ေန၏ . . . ကြၽန္မႏွင့္ရင္းႏွီးသူေတြ . . . ရင္းႏွီးသူေတြဆိုတာ မည္သို ့ေသာအရာကိုေခၚသနည္း . . . ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးသူမ်ားလား . . . လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲေႏြးျမေနသူမ်ားလား . . .အလြန္အမင္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားေျပာခဲ့ဖူးသူမ်ားလား . . . အလြန္တရာ စက္ဆုပ္စြာျဖင့္ ပုခံုးဖက္ေပါင္းေနသူမ်ားလား. . . အလြန္တရာ ေလးစားစြာ ကိုးကြယ္မိေနသူမ်ားလား . . .မ်ားလား . . .မ်ားလား . . .
နံေဘးမွ တစ္စံုတစ္ရာ လင္းကနဲဲျဖတ္သန္းသြာ၏ . . . မည္သည့္အရာလဲ ကြၽန္မ မစမ္းစစ္ေတာ့ ႀကည့္တိုက္ေတာ့ တံခါး႐ြက္အညိဳမ်ားႏွင့္ အိမ္တစ္လံုး မ်က္စိေ႐ွ ့ေမွာက္၌ လြင့္ေန၏ . . . လြင့္ေနဟန္႐ွိ၏. . . ဒါ ကြၽန္မအိမ္မ်ားလား . . .ကြၽန္မအိမ္ဆို အနည္းဆံုး ကြၽန္မကို သိသည့္လူမ်ား ႐ွိရမည္။. . မဟုတ္ေသးဘူး . . ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း ေနသည့္အိမ္ဆိုရင္ေကာ . . .မည္သူမ ွ႐ွိမည္မဟုုတ္ . . . ဒါဆို ကြၽန္မအိမ္ျဖစ္ဖို႔ ့ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေတာ့ ႐ွိရမည္။ ဟုတ္တယ္ ။ ကြၽန္မအိမ္ ေ႐ွ႕တည့္တည့္၌ ရပ္လ်က္ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို႐ွာသည္ . . .စိတ္လႈပ္႐ွားစြာျဖင့္ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို ႐ွာေဖြေန၏ . . .ဘယ္မွာလဲ . . . ငါ့အိမ္ဆိုတာ၏ေသာ့ . . .ဘယ္မွာလဲ . . .
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ႀကာေအာင္ ေသာ့အား႐ွာေဖြေနမိမွန္းပင္မသိ . . .ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး၌ ေဇာေခြၽးမ်ားျဖင့္ . တုန္ရီေန၏။ ေမာပန္းမႈ သဲ့သဲ့စိမ့္၀င္ပ်ံ ့ႏွံ ့လ်က္႐ွိသည္။ ကြၽန္မအေ႐ွ ့႐ွိတံခါးအညိဳႀကီးသည္ မာန္တင္းလ်က္ ၀င့္ထည္စြာေစ့ပိတ္ထား၏. . .(ေစ့ပိတ္ထားသေယာင္႐ွိ၏). . ကြၽန္မ ဘာလုပ္ရမည္နည္း . . . ကြၽန္မ အိမ္ထဲ၀င္ရမွ ျဖစ္မည္ . . . ကြၽန္မအိမ္ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ အိမ္ထဲ၀င္ရမည္။ တံခါး႐ြက္အညိဳမ်ားအား ကြၽန္မစိုက္ႀကည့္ေနမိ၏ . . . အိမ္ဆိုသည္မွာ ဤ မွ်ပင္၀င္ဖို ့ရာခဲယဥ္းပါသလား . . .ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေဇာေခြၽးမ်ားျဖင့္ ထံုထိုင္းေန၏. . . လက္ေကာက္၀တ္ဆီမွ တဒိတ္ဒိတ္ေသြး တိုးႏႈန္းညံေန၏ . . . ကြၽန္မဦးေခါင္းသည္ မိတၲဴကူး စက္တစ္ခုအလား အလုပ္လုုပ္ေန၏ . . ကြၽန္မ ဘာမ်ားျဖင္ရတာလဲ . . . အဘယ္ေႀကာင့္ ဤတံခါးႀကီးေ႐ွ ့၌ ဤမွ် တုန္လႈပ္ေနရသနည္း ။
ဟုတ္တယ္ ကြၽန္မအိမ္ပဲ... ကြၽန္မ၀င္ရမည္ေပါ့ . . .႐ုတ္တရက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚ ထံုထိုင္းထိုင္း ေမာင္းေနေသာ ကားတစ္စင္းလို ခံစားလိုက္ရ၏ . . ေမာတယ္ . . .ေမာတယ္ . . ေမာပန္ျခင္းသည္ ကြၽန္မအား တစစ္စစ္ ခဲေန၏ . . . အေမာေႀကာင့္ ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေရာင္အမ္းအမ္း ခံစားေနရ၏ . . . ဘာေႀကာင့္ေမာပန္းရသနည္း . . .ေစ့ပိတ္ထားေသာတံခါးမ်ားေႀကာင့္လား . . . ကြၽန္မ၌ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္း မ႐ွိေသာေႀကာင့္လား . . . အိမ္ဆိုသည့္ အ႐ွိန္အ၀ါေႀကာင့္လား . . . ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး႐ွိ ေသြးမ်ားဆူပြက္လာသည္ ။ မ်က္လံုးမ်ားျပာေ၀လာ၏ ။ ကြၽန္မေသြး႐ူးေသြးတန္းျဖင့္ တံခါးအညိဳႀကီးအား ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္၏ . . .အလင္းမ်ား ဒလေဟာ ျပိဳဆင္းက်လာ၏ . . . မ်က္စိမ်ား က်ိန္းစပ္ျပာေ၀ေလာက္ေအာင္ အိမ္တြင္း၌ စူးစူး႐ွ႐ွ လင္းေန၏။ လင္းလြန္းေသာေႀကာင့္ အိမ္နံရံမ်ားပင္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ ။ အိမ္သည္ အလင္းခ်ည္းသက္သက္ သိုေလွာင္ထားေသာ ဂိုေထာင္တစ္ခုႏွင့္ပင္တူေန၏ . . ကြၽန္မအလင္းထဲသို ့တစ္လွမ္းခ်င္းတိုး၀င္သြား၏။
အလင္းထံသို ့ အေႀကာက္အလန္ ့မ႐ွိကြၽန္မတိုးသြား၏ ။
လူ႐ွိလား . . .
ကြၽန္မပါးစပ္က အူေႀကာင္ေႀကာင္ စကားတစ္ခြန္း ခုန္ထြက္သြားသည္ ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး . . . ငါ့အိမ္ဆို ဒီလိုေမးစရာ ဘာအေႀကာင္းမ်ား႐ွိမည္နည္း . . .ဟုတ္တယ္ . . . အမွန္ဆို ျပန္လာျပီလို ့... ေျပာရမွာ . . .
ျပန္လာပါျပီ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အေတာ္ရယ္ခ်င္သြားသည္ ။ အိမ္သည္ အလင္းျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေန၏ ။ အိမ္တြင္း၌ ကြၽန္မအား ႀကိဳမည့္သူမ်ား ႐ွိမေန . . .သို ့ေသာ္ . . .ႏွင္မည့္သူမ်ားလည္း ႐ွိမေန . . . ဒါ ငါ့အိမ္ေပါ့... ကြၽန္မေရ႐ြတ္လို္မိ၏။ ရီေ၀မႈန္၀ါးစြာျဖင့္ တစ္အိမ္လံုးအား လွည့္ပတ္ႀကည့္႐ႈေနမိ၏။ အိမ္တြင္း၌ အလင္းမွတစ္ပါး မည္သည့္သက္႐ိွ သက္မဲ့အရာမ်ားအား မေတြ ့ရ ။ ကြၽန္မ ႏြမ္းရိသြား၏ ။
ဒါကြၽန္္မအိမ္တဲ့လား . . . အံႀသစရာ . . . ကြၽန္မအိမ္ျဖစ္ဖို ့ရာ မည္သည့္အရာမွမလိုပါလား . . .
ေသာ့ မလို . . .ဆီးႀကိဳမည္သူ မလို . . .အေထာက္အထားပစၥည္းမ်ား မလို . . . ႏႈတ္ခြန္းဆက္သရန္ မလို . . . ကြၽန္မသည္ အလင္းထဲ၌ မတ္မတ္ရပ္လ်က္ . . . အိမ္ ဟူေသာေ၀ါဟာရ ကြၽန္မေခါင္းထဲသို ့ မည္သို ့ ေရာက္လာသနည္း . . .ခႏၶာကိုယ္မွ ခံစားမႈတစ္မ်ိဳး ယိုစီးထြက္လာ၏ ။
ကြၽန္မ အိမ္အျပင္လမ္းမေပၚသို ့ တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးထြက္သြားလိုက္၏ ။ ကတၲရာလမ္းႀကီးသည္ ေစာေစာကအတိုင္း ေျမ ့ေျမ ့မႈန္ရီလ်က္႐ွိ၏ ။ လမ္းႏွင့္ထိေတြ ့ေနေသာ ကြၽန္မေျခေထာက္မ်ား ရဲတင္းလြန္းေန၏ ။ ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္၌ ပိတ္ထားေသာတံခါးမ်ား႐ွိရာ အိမ္မ်ား . . .ေ၀သီ လြင့္ပါးလ်က္႐ွိ၏ ။ ကြၽန္မေသြးမ်ားထဲ၌ ေရေႏြးစီးေႀကာင္းတစ္ခု ခက္ထန္စြာ စီးဆင္းေနသည္ ။
မ်က္၀န္းမ်ား ေအးစက္က်ပ္ခဲလ်က္ . . ႏွင္းမိုးထားေသာ ျမင္ကြင္းထဲ စြတ္႐ြတ္ တိုး၀င္ပစ္လိုက္၏...
သို ့ေသာ္ . . . . .
ပိတ္ထားေသာ တံခါးမ်ားကိုေတာ့ မည္သည့္အေႀကာင္းႏွင့္မွ ဖြင့္ဖို့ႀကိဳးစားေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။

မွတ္ခ်က္။ ။ဤ၀တၳဳ၏အမည္သည္ အိမ္ ျဖစ္သည္ ။

အေမာ

(၁)
အဆံုးစြန္ ႐ႈိက္သြင္းမိျပီးမွ
နိမ့္နိမ့္ပါးပါးေလး
ရင္ခုန္ခဲ့မွန္း သိလိုက္တယ္
ဘာ ပါလို ့အမည္မတပ္လည္း
ေႏြ . .မိုး . . ေဆာင္း . .
ဗလာက်ုင္းသြားျပီးျပီ ။
(၂)
မ်က္ဆန္ညိဳညိဳေလး အၾကည့္တစ္ေငြ ကို
ဆယ္စုႏွစ္ထက္၀က္စာ ရင္နဲ ့မိုးခဲ့မိတယ္
ငါက ေကာင္းတုန္းအ႐ြယ္မို ့ ႐ူးပါတယ္ ။
(၃)
လက္၀ဲဲဘက္မွာ ဟုတ္လိမ့္ႏိုးႏိုးေတြ ႐ွိတယ္
ဘက္ယာဘက္္မွာ ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာေတြခ်ည္း ႐ွိတယ္
အဲဒီမွ်ေျခမွာ
တစ္ေန ့တစ္ၾကိမ္ သာသာပဲ ငါလမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့တာ ။
(၄)
ေၾကးထပ္ထိုးႏွက္ၾကစတမ္းဆို . .
ငါအသက္႐ွဴမရပ္သေ႐ြ ့
ခ်စ္တယ္လို ့ခ်ည္း မရပ္မနားေျပာခဲ့မိ္မွာ
တကယ္ဆို . .
လက္ကေလးကမ္းဖို ့
မွတ္တိုင္ေလးစိုက္ထူေပးဖို ့ထက္
စကၠန္ ့သံုးရာစာ ခိုးေငးရခြင့္ေလးပဲ
ငါစိန္ေခၚခဲ့မိတာ ။ ။

(၁၀၊ ဇြန္လ၊ ၂၀၀၄၊ အဂၤါေန ့)

ပထမဆံုးလမ္းဆံုး

ေမတၲာတရားအေၾကာင္းတီးမိေခါက္မိေလးနဲ ့
(ငါ့ကိုယ္ငါေတာ့ အဲဒီလိုအထင္ )
ႏွလံုးသားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေလွ်ာက္ ခိုင္းလိုက္တယ္
ငါမွားတယ္လို ့မေျပာဘူး ။
လိုတာထက္ပိုျပီးလည္း ေပ်ာ္ခဲ့ျပီးျပီ
လိုတာထက္ပိုျပီးလည္း ငိုခဲ့ျပီးျပီ
ေသးေသးေလးေမွ်ာ္လင့္မိလို ့
ငါ့မွာေမွာင္လိုက္တာ(မတန္တဆ)
လူမွန္းသိစတည္းက ငါ . .
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကိုသတ္လိုက္တယ္ ။
အရဲရင့္ဆံုးျမတ္ႏိုးရဲပါတယ္
ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ဆိုတာလည္း ရင္ပါးေအာင္ေမြးတတ္ရတယ္တဲ့
ငါပဲေျပာခဲ့တယ္
ခု ငါဘယ္မွာလဲ ။
ကံတရားေရ . . .
တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္
လွည့္ကြက္ေတြ ဆိုး႐ြားမႈေတြ အကုန္သာထုတ္သံုးေတာ့
ငါ့ျမတ္ႏိုးမႈေတြ
တစ္ေ႐ြးသားမွမပြန္းပဲ့ပါဘူး
အဲ့ဒီလိုပဲ
ငါမာေရေၾကာေရောစးၾကီးျပင္းခဲ့တယ္ ။
ေပ်ာ့ညံ့တယ္ေျပာခ်င္ေျပာ
ေခါင္းမာတယ္ပဲေျပာခ်င္ေျပာ
ငါက တစ္ဘ၀လံုး
ဒီအတိုင္းပဲစီးဆင္းမယ္ . . .
ဒါေပမဲ့
အဆံုးမွာ
ပင္လယ္တစ္စင္း ႐ွိမေနမွန္းလည္း ငါသိတယ္ ။ ။

(၁၃၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၀၃)

The Hole Being Dug, Getting Deeper

(1)

I want to be neither an educated woman, nor a poet, nor a writer, nor a business woman, nor a doctor, nor a teacher. I want... no, nothing, but I want to be nothing.

(2)

Due to the raining season... it is raining. I want to run along the water-flow of rain, like in my childhood,without slipper. That matter must be postponed. NO. Yon can run if you wish. I, in a raining season, have been breathlessly heart-broken. I had thrown the pieces of my broken-heart out into the rain. That is right. I love raining season. NO. I hate raining seasons. No... let it be . Do leave the raining seasons in the raining season.

(3)

All over the world, the people who torture themselves most are writers. All over the world, the people who are the most insane are blubber mouths. All over the world, the pwople who are sickly most are the intelligentsia. All over the world, the kind of people who are the most carefree are who lack of knowledge. In my room,there are so many cockroaches, uncountably. The things I hate most are cockrosches and telephones. The thing I want most in my life is conventionality. The statement 'Artists are the noblest ones' really amaze me. I don't understand the meaning of the word'nobility'. The cat I've lost is noble(I want you to correct my grammer and usage irrespectively if mistaken). I am'crazy selfish' indeed.

(4)

"The art of making famous "by Jean Paul Sartre is my favourite short story. (You may praise or blame me for it as your will). I have quite much evil.I have a photograph taken unknown to himself, a hidden look preserved for years and hopes that hurt myself. (All of them tendency to expect something in any moment). In my bed there are some hairs of mine, disgusting. The poem I have often recited is "My Little Brother,let's go to the zoo". The character of THE OUTSIDER", because of the lack of knowledge on the THIRTY EIGHT KINDS OF AUSPICIOUSNESS", had to face death-penalty. I don't need to worry about it for I have throughly taken the verse about them by heart. I am not afraid of rats. But I am afraid of being hit by the lightning. Therefore I always protect against it with an umbrella whenever it rains. This year it rains a little bit more.

.... To be continued.....

ငိိုသံမ်ား

လိုခ်င္တာမရရင္ ကေလးေတြငိုတတ္ၾကတယ္။ လိုတာမရတဲ့အခါတိုင္း ကေလးေတြ ငိုယိုျပီး ေတာင္းတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လိုခ်င္တာ မရခဲ႔ရင္ေတာင္ သူတို႔ ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔နဲ႔ အငိုတိတ္သြားတတ္ၾကတယ္။
လူၾကီးေတြကေရာ.....
လိုခ်င္တာမရရင္ ငိုတတ္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ငိုသံေတြကဘယ္သူ မွမၾကားႏိုင္တဲ႔ ငိုသံမ်ိဳးေတြ။ အဲဒီငိုသံေတြကကေလးေတြရဲ႔ငိုသံေတြလို ေမ႔ေမ႔ ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔နဲ႔ ၿပီးဆံုးမသြားၾကဘူး။ ဘယ္ေတာ႔မွ မၿပီးဆံုးႏိုင္တဲ႔ ငိုခ်င္း႐ွည္မ်ိဳးေတြ။ ႏွလံုးသားကို ဖြင္႔ၿပီးနားေထာင္ၾကည္႔..... လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႔ ငိုသံကိုၾကားရလိမ္႔မယ္။
ဒီလူေတြကေရာ ဘာၿဖစ္လို႔ ႐ုိးသားစြာ မငိုခ်င္ၾကတာလဲ။ မငိုႏိုင္ၾကတာလဲ။ လိုခ်င္တာမရခဲ႔သည္႔တိုင္ ကေလးေတြလို ဘာၿဖစ္လို႔ ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႔ အငိုမတိတ္ႏိုင္ရတာလဲ။
တစ္ခုေတာ႔႐ွိတယ္။ ကေလးေတြရဲ႔ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္က လြတ္လပ္တယ္။ အဲဒီပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ရဲ႔ ေနာက္မွာ အိပ္မက္အေဆာက္အအံု အၾကီးၾကီးမပါဘူး။ လူၾကီးေတြကေတာ႔ အိပ္မက္အေဆာက္အအံုအၾကီးၾကီးတည္လို႔။ ခက္တာက အဲဒီအေဆာက္အအံုၾကီးကို လူၾကီးေတြ ဘယ္လိုမွ မၿဖိဳဖ်က္ႏိုင္ၾကဘူး။
ကြၽန္မတို႔ေရာ...... ဘယ္လို အိပ္မက္အေဆာက္အအံုၾကီးေတြ တည္ၿပီး ငိုေနခဲ႔ၾကတာလဲ။ ဘယ္လိုငိုသံမ်ိဳးေတြ ဖန္တီးေနခဲ႔ၾကတာလဲ။ တကယ္ဆို ကြၽန္မတို႔အားလံုး ငယ္ငယ္က လြတ္လပ္စြာ ငိုခဲ႔ဖူးသူေတြပါပဲ။ ။

မ်က္၀န္း

အဲဒီမ်က္လႊာကို ပိတ္လိုက္ရင္
တစ္ဘ၀စာ၀င္ႏိုင္တဲ႔
ၿပဴတင္းေလးတစ္ေပါက္ ေပၚလာမယ္
အဲဒီၿပဴတင္းမွာ ဘာေဆးေရာင္မွ သုတ္မထားဘဲ
အၿဖဴေရာင္ လြင္႔လြင္႔ပါးပါးေလး
အိပ္မက္ဆန္တယ္
ၿပဴတင္းကၾကည္႔ရင္ ပန္းခင္းၾကီးလည္း မၿမင္ရဘူး
ေတာင္တန္းေတြလည္း မၿမင္ရဘူး
ေရတံခြန္စိမ္႔စမ္းေတြလည္း မၿမင္ရဘူး
ၿဖဴၿဖဴေဖြးေဖြး ဟင္းလင္းၿပင္တစ္ခုပဲ ႐ွိတယ္
အဲဒီၿပဴတင္းကို ငါေငးေမာခဲ႔တာၾကာေပါ႔
အေစာဆံုးေနေရာင္ မႏိုးေသးခင္
အေစာဆံုးေဆာင္းအိပ္မက္ ေရာက္မလာခင္
အေစာဆံုုးရင္ခုန္သံ မစီးဆင္းခင္
အေစာဆံုးႏႈတ္ဆက္ေတး မသီခင္
အဲဒီၿပဴတင္းေဘာင္မွာ ငါ႔တစ္ဘ၀လံုး လႊားတင္ထားတယ္
ေလတိုက္တိုင္း လြင္႔ပါးေနေပမဲ႔
ၿပတင္းဟိုဘက္မွာ ဘာမွမ႐ွိဘူး
ဟင္းလင္းၿပင္ထဲပဲ
ငါ႔ၿဖစ္တည္မႈေတြ ကစဥ္႔ကလ်ား၀ဲက်ေနတယ္ ။ ။

အင္တာနက္ရင္ခုန္သံ

ငါ႔ေ႐ွ႔မွာ တမ္းတၿခင္းေတြနဲ႔ ေဖာေရာင္ေနတဲ႔
ယႏၱရားတစ္ခု
စက္ခလုတ္တစ္ခုကို ႏွိပ္လိုက္တိုင္း
ရင္ခုန္သံေတြ ထြက္အံက်လာလိုက္တာ
ေလလိႈင္းထဲ စီးေမ်ာလာတဲ႔ မင္းရယ္သံမွာ
အိပ္မက္တစ္စင္း လွပ္လွပ္ေလး ေအာင္းေနတယ္
ၾကည္႔စမ္း... မင္းနဲ႔ငါေ၀းကြာေနလိုက္ပံုမ်ား
မင္းက ကမၻာ႔ေနာက္ၿခမ္း
ငါက ကမၻာ႔ေ႐ွ႔ၿခမ္း
မင္းတိုးတိုးေလးညည္းတဲ႔သီခ်င္းသံမွာ... ငါကေပ်ာ္၀င္လို႔
မင္းမွ်င္းမွ်င္းေလးခ်တဲ႔သက္ၿပင္းသံမွာ... ငါကမိန္းေမာလို႔
မင္းဖန္တီးထားတဲ႔စကားလံုးေတြရဲ ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔မႈမွာ... ငါကသာယာလို႔
ဒါဆို..
မင္းဘယ္သူလဲ ငါသိစရာလိုဦးမလား...
လွ်ပ္စစ္ဓာတ္နဲ႔ လြမ္းတဲ႔အလြမ္းလည္း အလြမ္းပဲ
ကမၻာၾကီးကိုက က်ဥ္းလြန္းတာမို႔
မင္း..ငါ ၿဖစ္တည္မႈေတြမပါဘဲ
ရင္ခုန္သံစစ္စစ္ခ်ည္းသက္သက္
ေလထုထဲ လႊင္႔တင္လိုက္ရေအာင္ေလ ။ ။

Thought

If I were you, I would take care of nature.
If I were you,I wouldn't laugh at loving kindness.
If I were you, I would neglect traditional matters.
If I were you,I would stay away from opinions of human beings.
If I were you,I wouldn't choose to be a vitim of faith.
If I were you,I would............
If I were you ,I would............................

ႏႈတ္ဆက္ၿခင္း

ဆယ္လ္မန္ငါးေတြ အိမ္ၿပန္ၿပီေလ
ငါတို႔ႏႈတ္ဆက္ၾကစို႔
ေကာင္းကင္ကို နင္ၾကည္႔
လြတ္လပ္မႈသက္သက္နဲ႔
လမ္းခြဲေတးကို အသံတိတ္ၿငီးစမ္း
မ်က္ရည္မက်နဲ႔
ဂြတ္ဒ္ဘိုင္လို႔မဆိုနဲ႔
ရီေ၀တဲ႔ခံစားခ်က္ေတြမပါနဲ႔
ေ႐ွ႔ၿဖစ္ေနာက္ေၾကာင္းေတြ မေဖာ္နဲ႔
တခမ္းတနားၾကီး မေၾကကြဲပစ္လိုက္နဲ႔
ငါ႔မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ေ၀းရာလဲႊထားၿပီး
သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ပဲ ခိုးခ်ၾကည္႔စမ္းပါ
ငါတို႔ႏႈတ္ဆက္ၿခင္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္သန္႔စင္သြားမလဲလို႔။ ။