လြမ္းနာ

အလြမ္းကို ရင္နဲ႔ မက
ေက်ာနဲ႔ ထမ္းထားပါ႔မယ္
အျမစ္က်န္တဲ႔
တမ္းတနာက တဆစ္ဆစ္ကိုက္တယ္ ။
သက္ျပင္းခ်တယ္..
ဘယ္ကို လွိမ္႔တယ္..
ညာကို ရုန္းတယ္..
အိမ္မက္ကို
စိတ္နဲ႔ ခတ္ထုတ္လိုက္တယ္..
ေခါင္းရင္းမွာ အေမွာင္ေတြက
အုပ္ဖြဲ႔ ေလွာင္ေျပာင္လို႔ ။
လာပါေစေတာ႔.. ဒီညထဲ
စိတ္ရဲ႕ ပရမ္းပတာ လြင္႔ေမ်ာမွဳမွာ
အတိတ္ကာလေတြက
တပ္မက္မွုေတြ ခါးတစ္ခြင္ခြင္ျပီး
ပိုသီဖတ္သီ ေျပး၀င္၀င္လာတယ္ ။
ဘယ္မွာလဲ .. ခ်စ္သူရယ္
အဲဒီလို..အလကၤာဆန္ခ်င္တယ္ဆို
ကာရံေတြ ႏွစ္တစ္ရာမက
ခ်ိဳ႕သြားၾကလိမ္႔မယ္...ငါရဲရင္႔စမ္းပါရေစ ။
လြမ္းနာကို လြမ္းနာလို႔ပဲခ်ေရးခဲ႔မယ္
ဘယ္အေရာင္ေပၚမွာမွေတာ႔ ေနာက္ခံထားမၾကည္႔ပါနဲ႔
ဒီသကၠရာဇ္ရဲ႕ ဒီလ .......
ဒီေန႔ .......
ဒီည.......
ဒီအခ်ိန္တိတိမွာ......
လူတစ္ေယာက္သမိုင္းထဲ
အလြမ္းနဲ႔ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ။

အတိတ္ကုိ ပ်ံသန္း - အငဲ

အတိတ္ကုိ ပ်ံသန္း
အငဲ

ဒုိင္ယာရီအိမ္အုိေဟာင္းေလးထဲ ငါ ႀကဳံျပီ ဒါဟာ အခ်စ္တဲ့လား
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေန႔မ်ား ေ၀းသြားေတာ့
ကံႀကမာရယ္ ေ၀ဒနာေတြဟာ ေရာက္ရွိခဲ့
ဘယ္ဆီမွာလဲ တစ္ခါက တုိ႔ခ်စ္ျခင္း ေန႔ရက္မ်ား ငါ ဆုံးရႈံး
ေ၀းမသြားခင္ ဖက္ထားစမ္းပါ ခ်စ္တတ္ရင္ မငုိနဲ႔ဦး

အုိး…. စည္းမ်ားျခားလုိ႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေ၀းျပီလား
တုိ႔အျဖစ္က ဆုိးလြန္း အတိတ္ကုိ ျပန္ေတြးတုိင္း ငါ့ႏွလုံးသား ကြဲအက္
ဒါဟာ ပုံျပင္အေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္
အခ်စ္ေႀကာင့္ အလြမ္းရဲ႕ ဒုကၡေက်းကၽြန္မ်ား
ေသြးေႀကာထဲ စိမ့္၀င္ မင္းရဲ႕အနမ္းေလး…
တစ္ခါက မင္းရယ္ကုိယ္ ခ်စ္ျခင္းေကာင္းကင္မွာ
ဒီအတိတ္ရဲ႕ေန႔ေလး… အတိတ္ရဲ႕ေန႔ေလး… အုိ...

တစ္ခ်ိန္မွာ ဒီလုိခြဲႀကဖုိ႔ ငါေလ ႀကိဳတင္မစဥ္းစားခဲ့
ရီေ၀စြာ ယစ္မူး မင္းအခ်စ္နဲ႔ ဒီရာသီခ်ိဳေတြ ငါ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း
ဘယ္ဆီမွာလဲ ဟုိ တစ္ခါကခ်စ္ခဲ့ျခင္း ေန႔ရင္းမ်ား ငါ လြမ္းေနလုိက္
မင္းပါးျပင္ ခုိနားဖုိ႔ရာ ငါေန႔ေတြ ျပန္ရမလား…

အုိး…. စည္းမ်ားျခားလုိ႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေ၀းကြာသြား
တုိ႔အျဖစ္က ဆုိးျမဲ အတိတ္ကုိ ျပန္ေတြးတုိင္း ငါ့ႏွလုံးသား ကြဲအက္
ဒါဟာ ပုံျပင္အေဟာင္းေလးတစ္ပဲ
အခ်စ္ေႀကာင့္ အလြမ္းရဲ႕ ဒုကၡေက်းကၽြန္မ်ား
ေသြးေႀကာထဲ စိမ့္၀င္ မင္းရဲ႕အနမ္းေလး…
တစ္ခါက အခ်စ္ေတြကုိ ျပန္ရလုိက္ခ်စ္တယ္
ငါတုိ႔ရဲ႕ ေန႔ေလး… ငါတုိ႔ရဲ႕ေန႔ေလး.. ေရး...

စည္းမ်ားျခားလုိ႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေ၀းျပီလား
ေအးခ်မ္းတဲ့ ခ်စ္သူ ေကာင္းကင္ရဲ႕အရိပ္
တစ္ခါက ပါးျပင္မွာ ခုိနားလုိက္ခ်င္တယ္
ငါတုိ႔ရဲ႕ ေန႔ေလး… ငါတုိ႔ရဲ႕အခ်စ္ေလး..

စည္းမ်ားျခားလုိ႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေ၀းျပီလား
ငါ ေမ့မရနုိင္ခဲ့...
တုိ႔ရဲ႕ အခ်စ္ေလး… ျပန္ရဦးမလား ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့
စည္းမ်ားျခားလုိ႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေ၀းျပီလား
စြန္႔ပစ္ခဲ့ မင္းနဲ႔ တုိ႔ဘ၀ဟာ ေ၀းျပီ
အခ်စ္ေႀကာင့္ အလြမ္းရဲ႕ ဒုကၡေက်းကၽြန္မ်ား
ဒါေနာက္ဆုံး အနမ္း
စည္းမ်ားျခားလုိ႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေ၀းျပီလား
အတိတ္ရဲ႕ ေန႔ေလး….
စည္းမ်ားျခားလုိ႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေ၀းျပီလား။ ။

(အငဲရဲ႕ စိတ္ရြက္ေလွစီးရီးမွ)

လူႏွင္႔စိတ္

တံခါးကို တြန္းဖြင္႔ျပီး၀င္လာမည္ဆိုလွ်င္ ေမွာင္ရိပ္အုပ္မိုးလ်က္ တတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနေသာ အခန္းက ေန႔တိုင္းေစာင္႔ၾကိဳေနပါသည္။ ေန႔တိုင္းလုပ္ေနက် အလုပ္မ်ားအေနျဖင္႔ တံခါးလက္ကိုင္ဖုကို ေသာ႔တံထိုးျပီး လွည္႔ဖြင္႔မည္။ ဖိနပ္ကို ခၽြတ္မည္။ ေသာ႔ကို စားပြဲေပၚသို႔ ပစ္တင္လိုက္မည္။ ကြန္ပ်ဳတာကို ဖြင္႔မည္။ ဤေန႔အတြက္ စကားေျပာေဖၚ မည္သူရွိမလဲ အြန္လိုင္းတြင္ ၾကည္႔မည္။ အက်ၤ ီအ၀တ္စား လဲမည္။ စားပြဲတြင္ စထိုင္မည္။ နံနက္မိုးေသာက္ကာနီးတြင္ အိပ္မည္။ ရံဖန္ရံခါ အေနျဖင္႔ ဘ၀တူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ ဆံုမည္။ ရံဖန္ရံခါ ေသာက္ၾကမည္။ ရံဖန္ရံခါ ဟိုဒီလည္မည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အဆံုး၌ ဤေမွာင္ရိပ္က်ေနေသာ အခန္းတြင္းသို႔ တြား၀င္ခိုေအာင္းရျပန္သည္ခ်ည္းပင္။

အရင္ကဆို အိပ္ျပန္မိုးခ်ဳပ္လွ်င္ အိမ္သို႔ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ၀င္ရသည္ ခ်ည္းပင္။ တစ္စံုတစ္ခု လုပ္မည္ဆိုလွ်င္ အိပ္ျပန္ေနာက္က်မည္လား.. အိမ္ကသိလွ်င္မည္သို႔ ျဖစ္မည္ နည္း စသည္ျဖင္႔ မလြတ္လပ္ႏိုင္ပါ။ အိမ္ျပန္ ေရာက္ျပီဆုိလွ်င္လည္း မိသားစုႏွင္႔စကားေျပာ တီဗြီၾကည္႔ အခ်ိန္မ်ား မည္သို႔ကုန္၍ ကုန္သြားမွန္းပင ္မသိေပ။ ေခါင္းထဲတြင္ ငါမလြတ္ဘူး ဆိုေသာအသိသည္ စိုးမိုးေနသည္။ ငါလြတ္လပ္ခ်င္သည္။ ဤေျမဤေရ၌ ငါမလြတ္လပ္။

ယခု ကၽြန္ပ္လြတ္လပ္ေနေပျပီ။ ဤအရပ္၌ ကၽြန္ပ္ ျပန္လိုသည္႔ အခ်ိန္ျပန္ႏိုင္သည္။ သြားလိုသည္႔ေနရာ သြားႏိုင္သည္။ ေျပာလိုသည္႔ စကား ေျပာႏိုင္သည္။ အခန္းသို႔ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ျပန္လာရန္မလို။ အေဖအိပ္ျပီလား ၾကည္႔ရန္မလို။ ဟို ဒီ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ား ေပးရန္မလို။ ဟိုမ်က္ႏွာ ဒီမ်က္ႏွာ ၾကည္႔ရန္မလို။ သို႔ေသာ္ အဘယ္ေၾကာင္႔ ကၽြန္ပ္ေနထိုင္ရာအခန္းသည္ မွဳန္ကုပ္ကုပ္ ျဖစ္ေနသနည္း။ သန္းေခါင္းႏွင္႔အတူ ေရာေႏွာပါလာေသာ လေရာင္သည္ အဘယ္ေၾကာင္႔ အထီးက်န္ေရာင္ သန္းေနသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင္႔ အြန္လိုင္းတြင္ စကားေျပာေဖာ္တစ္စံု တစ္ေယာက္မ်ားရွိေလမည္လားဟု ရွာေဖြမိေနသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင္႔ အအိပ္ခက္ေနသနည္း။ အခန္း တံခါးကို တြန္းဖြင္႔လိုက္သည္ႏွင္႔ ကၽြန္ပ္အား ေစာင္႔ၾကိဳေနသည္႔ တစ္စံုတစ္ရာ အဘယ္ေၾကာင္႔ရွိမေနသနည္း.....ဥပမာ ေခြးေလး ျဖစ္ျဖစ္ ေၾကာင္ေလး ျဖစ္ျဖစ္...နာရီႏွုိးစက္ျမည္သံပင္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္လွသည္။ လူဆိုသည္မွာ အုံသင္းဖြဲ႔ေနထိုင္တတ္ေသာသတၱ၀ါမ်ားျဖစ္သည္ ဆိုသည္မွာ မွန္ေနျပီေလာ။ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္ပ္သည္ ေမြးစတည္းက မလြတ္လပ္ျခင္းႏွင္႔ ယဥ္ပါးခဲ႔ ၍ေလာ။ သို႔တည္းမဟုတ္ လူတို႔၏စိတ္သည္ မူလ၌ပင္ အခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံလိုေသာ သေဘာရွိ၍ေလာ..။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ လူသားတို႔သည္ လြတ္ေျမာက္မွုကို ရွာဖို႔မသင္႔ေတာ႔ေပ။အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ဘယ္ေသာခါမွ် ေတြ႔ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။ ထင္ေရာင္ထင္မွားျဖစ္မွုမ်ားသာျဖစ္မည္။

လူသားမ်ားသည္ မိမိတစ္၀ပ္စာ အက်ဥ္းေထာင္ေဆာက္၍ ေနထိုင္သူမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ခါတရံ ေလာဘၾကီး၍ တျခား မိမိတြယ္ရာ လူမ်ားအတြက္ပါ အက်ဥ္းေထာင္မ်ား ေဆာက္လုပ္ ေပးတတ္ၾကေသးသည္။ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ပ္သည္ မည္သို႔ေသာ လူသားမ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီနည္း။ ကၽြန္ပ္ကိုယ္တိုင္ တည္ေဆာက္ေနထိုင္ေသာ အက်ဥ္းေထာင္သည္ အေတာ္ပင္ ခိုင္ခန္႔ေနျပီမွန္း သိေသာ္လည္း ကၽြန္ပ္ခ်စ္ေသာ သူမ်ားအား မည္သို႔ေသာ အက်ဥ္းေထာင္မ်ား ေဆာက္လုပ္ ေပးခဲ႔မိျပီနည္း..... ဤမွုန္ကုပ္ကုပ္အခန္းငယ္ထဲတြင္ ကၽြန္ပ္ႏွင္႔အတူ ကၽြန္ပ္၏ပံုရိပ္ေယာင္မ်ားလည္း ရွင္သန္ ေနထိုင္လ်ုက္ ရွိေၾကာင္း ထိတ္လန္႔စြာ ေတြ႔ရွိခဲ႔၏။