ကစဥ္႔ကလ်ားနိစၥဓူ၀မ်ား

ဒီမနက္မွာ
အေစာဆံုးေနေရာင္ျခည္လို႔လည္း မမည္တဲ့
ေနေရာင္ေတြနဲ႔  ႏိုးထခဲ့မယ္
ျပတင္းတခါးကေန မၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္
သိတယ္
ဒီကမၻာမွာ  စကၠန္႔သိန္းေပါင္း ကိုးေထာင္ခုႏွစ္ရာခုႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ၾကာေအာင္
ျဖတ္သန္းခဲ့တာေတာင္
ဒီမနက္ေတြက ဒီအတိုင္းပဲ
ရာသီေပၚ နိစၥဓူ၀ေတြ တြဲခိုကပ္ပါေနပံု...................



ဖုန္းနားၾကပ္တပ္ျပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နားေထာင္လိုက္တယ္
run from prejudice .. run from pain တဲ့

ဒီလိုထြက္ေျပးရတာလည္း တျဖည္းျဖည္း နိစၥဓူ၀ဆန္လာတဲ့အခါ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈမွာ
နာက်င္မႈမွာ
ျပိဳလဲမႈမွာ
ျပန္လည္ရွင္သန္မႈမွာ
ေ၀ခြဲမရမႈမွာ
ေသြးေအးရက္စက္မႈမွာ
ေပါ့ပါးေပေတမႈမွာ
ရင္ကြဲပက္လက္ျဖစ္မႈေတြမွာ

ႏွလံုးသားက နိစၥဓူ၀ဆန္စြာ
လက္ယဥ္ယဥ္နဲ႔ ခုန္ေနပံု..........................


ဒီေန႔မွာ မေန႔ကနဲ႔ မတူတာကေတာ့
၁) ေလခၽြန္ျပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျငီးခ်င္တယ္
၂) ေမစပါယ္ညိဳရဲ႕ "ၾကည္ႏူးခြင့္" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို
အေသအခ်ာတီးျပီးဆိုခ်င္တယ္
၃) ဂ်င္းကုတ္နဲ႔ ေအာ္စတားဖိနပ္စီးျပီး ၾကိဳက္တဲ့ ၁၁ မ်ိဳးေသာ အစားေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ကို
ေလွ်ာက္စားခ်င္တယ္
 ၄) သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရီေမာခ်င္တယ္


 အဲဒီလိုေတြးေပမယ့္
ေလလည္းမခၽြြန္တက္တာနဲ႔
 ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ျပီး
ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ အစီရင္ခံစာတစ္ေစာင္ထိုင္ေရးလိုက္တဲ့အခါ
ဒီေန႔ဟာ မေန႔ကနဲ႔ ထပ္တူကို တူသြားျပန္ခဲ့တယ္ ................

ဘာျဖစ္ျဖစ္
မနက္ျဖန္ကိုေတာ့ ေသခ်ာမသိပါဘူး
မေန႔ကကိုလည္း ေသခ်ာသိခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ
ဒီလိုေတြးမိသြားေတာ့
လူတစ္ေယာက္ဆီ သတိတရ တယ္လီဖုန္း message တစ္ေစာင္ပို႔လိုက္ျပန္တယ္ ..................


"ဘာမွ မရွိတဲ့ပန္းတိုင္လည္း ပန္းတိုင္ေပါ့
အခ်ိန္ေတြကို က်ဳပ္တို႔မပိုင္ဘူးဗ်
ဒါေပမယ့္ က်ဴပ္တို႔ႏွလံုးသားကိုေတာ့ က်ဴပ္တို႔ပိုင္တယ္
ႏွလံုးသားနဲ႔ နာၾကားျဖတ္သန္းၾကမယ္ေလ"

ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ေပၚ ေရးေရးထင္ေနတဲ့
ပံုရိပ္တစ္ခုက
ေတာ္လွန္ေရးဆန္ဆန္ ေၾကြးေၾကာ္ေနတာျမင္ျပန္ေတာ့

အားရပါးရ ရယ္မိလိုက္တယ္ ......................။ 

မိမိကိုယ္ေပၚျပန္လွန္ရွာေဖြေနမိတဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚ ကုထံုး

ယံုၾကည္မႈေတြေပးခဲ့တယ္

ယံုၾကည္မႈေပးရင္း စစ္မွန္တဲ့ ယံုၾကည္မႈ ျပန္ရယူဖို႔ တည္ေဆာက္ယူႏိုင္မယ္လို႔

အားထည့္ယံုၾကည္ခဲ့တယ္ ။

ျဖဴစင္မႈေတြရခဲ့ဖူးတယ္

ဒီလူေတြက အဲဒီလိုျဖဴစင္မႈေတြ ျပခဲ့ဖူးလို႔

ျဖဴစင္ႏိုင္ဦးမွာပဲလို႔

သံသယမျဖစ္ဘဲ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္ ။

ရိုးသားမႈေတြရခဲ့တယ္

ရိုးသားတဲ့ဆက္ဆံမႈတစ္ခု ရခဲ့လို႔

ရိုးသားမႈေတြ အဲဒီ၀ဲဘက္ရင္အံုေလးေထာင့္မွာ

ခုေအာင္းေနမွာပဲလို႔

ရိုးရိုးသားသားေတြးခဲ့တယ္ ။

ဟိုေန႔က .....

အဲဒီလူေတြ ေနာက္ေက်ာမွာ ၀ွက္ထားတဲ့ အသြားထက္ထက္ ဓားတလက္လက္ေတြ ေတြ႔ခဲ့တယ္

ဟိုေန႔က .....

အဲဒီလူေတြ ခုိုး၀ွက္ျပံဳးခဲ့တဲ့  ေၾကာက္စရာ ႏႈတ္ခမ္းအတြန္႔ခ်ိဳးေတြကို ေတြ႕ခဲ့တယ္

ဟိုေန႔က ......

အဲဒီလူေတြရဲ႕

မီးခိုးေရာင္ သမိုင္းေတြကို ေတြ႔ခဲ့တယ္

ဟိုေန႔က ...

အဲဒီလူေတြရင္ထဲ နီညိဳမွိဳင္းမွိဳင္း ဆန္းျပားတဲ့ စိတ္အေရာင္ေကာင္ေၾကာင္းေတြေတြ႔ခဲ့တယ္

ဟိုေန႔က .....

အဲဒီလူေတြရဲ႕ တခါမွ ေတြ႔ရမယ္မထင္ဖူးတဲ့ အရာေတြ ဆန္းျပားစြာ ေတြ႔ခဲ့တယ္ ။

ေနာက္ဆံုး
 ယံုၾကည္ခဲ့သူေတြနဲ႔ မယံုခဲ့သူေတြၾကား
 ကြဲျပားတဲ့အခ်က္အလက္ဆိုလို႔ ဘာတစ္မွ ရွာေဖြဆြဲထုတ္လို႔မရေတာ့တဲ့အခါ


အဲဒီေနာက္ဆံုးေပၚ လမ္းေပ်ာက္မႈေ၀ဒနာကို ႏွလံုးသြင္းဖို႔

ေနာက္ဆံုးေပၚ ကုသနည္းတစ္ခုကို မိမိကိုယ္ေပၚ ျပန္ရွာတုန္း ...........................။



ေသာၾကာေန႔

အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုမႈ ေပ်ာက္ဆံုးေနႏွင့္ျပီးေသာ

၁၃ ႏွစ္သားေလးရဲ႕ ရင္ခုန္မႈမ်ိဳး
ျပန္မရစေကာင္းလားဆို
အဲဒီ ဘ၀ကို က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရမျဖစ္ပါနဲ႕

ခ်စ္ျခင္းတရားရဲ႕သန္႔စင္မႈကို
.............. ၾကိမ္ေျမာက္ေသာ ျပိဳလဲျခင္းမ်ိဳးျပီးေသာအခါ
သင္ယူတတ္ေျမာက္လာမယ္

အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာၾကတဲ့ခါ
 ျပံဳးေနခ်င္မယ္ 

အခ်စ္က တည္ေဆာက္မွ ရွိတဲ့အရာမဟုတ္ဘူး .......
စကားလံုးေတြနဲ႔ သက္ေသရွိရွိ ျမင္သာထင္သာ
ကတိက၀တ္ျပဳမွ ရွိေနတဲ့အရာမဟုတ္ဘူး.......
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပန္းတိုင္ဆိုတာရွိမွ ျဖစ္တည္ေနတဲ့အရာမဟုတ္ဘူး ........
နီးစပ္ထိေတြ႔ေနရမွ ျဖစ္တည္ေနတဲ့အရာမဟုတ္ဘူး ......
တစ္ဖက္သတ္ေပးဆပ္ေနရမွ ျဖစ္တည္ေနတာလည္းမဟုတ္ဘူး .....
အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ျပယ္လြင့္သြားမယ့္အရာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး ...........
လိမ္ညာလွည့္ဖ်ားမႈေတြထဲမွာလည္း တည္ရွိေနမယ့္အရာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး ...........

အမွန္က အသက္ရႈျခင္းအႏုပညာတစ္ရပ္လို
အဲဒီခ်စ္ျခင္းရွိေနမွန္းကို ကိုယ္တိုင္ေမ့ေလ်ာ့ေနမယ့္အရာမ်ိဳး .........

ဖမ္းဆုပ္သိမ္းပိုက္မိတဲ့အခါမွာလည္း ထာ၀ရပ်က္ဆီးသြားႏိုင္တဲ့ အရာမ်ိဳးမို႔............

ခ်စ္ျခင္းကို သဘာ၀တရားတစ္ခုလို ျမတ္ႏိုးႏိုင္တဲ့အခါ သန္႔စင္လာတယ္။             ။


တနဂၤေႏြ

ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းဆီမွ အသံမ်ား

ထီးလိုမင္းလို ဘုရား၀န္းထဲက .. ေလထဲလြင့္ပါးေနတဲ့ ဆည္းလည္းသံ ......ရုပ္ေသးၾကိဳးဆြဲရုပ္ငယ္ေတြ.... အလွခ်ိတ္ဆြဲတဲ့ သစ္သားရုပ္ကေလးေတြ ... လြင့္ပါးေနတဲ့ သဲပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြ .. ေနာက္ တည္တည္ခန္႔ခန္႔ သစ္သား မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ျပီးေတာ့ ေစ်းသည္ေတြရဲ႕ အသံေတြ ... အဲဒီ တစ္ဒဂၤမွာ အဲဒီအသံေတြအားလံုးက ႏွလံုးသားကို စကားေတြ အမ်ားၾကီး လာေျပာေနတယ္ .....

 

 

 ေလာကနႏၵာဘုရားကေန ရွဴရႈိက္ခဲ့ရတဲ့ ဧရာ၀တီရဲ႕ရနံ႔ရယ္၊ ဧရာ၀တီရဲ႕ေလတိုးသံ၊ ဟိုးအေ၀းခပ္ျပျပက သဲမႈန္တိုင္းငယ္ငယ္၊ ေနာက္ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕အသံ၊ ဘုရားအုတ္ေပါက္ေတြၾကားက လွမ္းျမင္ေနတဲ့  ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ဧရာ၀တီ ....

ေရႊစည္းခံုဘုရားေပၚမွာ မီးမပူေဇာ္ရေသးတဲ့အခ်ိန္ . ေမွာင္ျပျပ ညေနရီမွာ ေက်းငွက္ေတြရဲ႕အသံရယ္.. ဘုရားထဲလာ ကစားေနၾကတဲ့...  ကေလးေတြရဲ႕အသံရယ္.. ဘုရားကဆည္းလည္း သံေတြရယ္ .....  ေနာက္ဘုရားစာရြတ္ေနတဲ့ အဘိုးတစ္ေယာက္အရဲ႕အသံ .. ညေနခင္း ခပ္စိမ့္စိမ့္တိုက္ေနတဲ့ ေလညွင္း .. ဘာကိုမွန္းမသိဘူး ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းခံစားမႈတစ္မ်ိဳးခံစားရတယ္ .. အဲဒီခံစားမႈကိုလည္း မွ်ေ၀ခ်င္စိတ္တစ္မ်ိိဳးလည္း ကပ္ပါခံစားရတယ္ ... 

အျပန္က်ေတာ့ ဘုရားေဇာင္းတန္းေတြ မီးထြန္းထားျပီ.. ဘုရား၀န္းက်င္ကေတာ့ ေမွာင္မိုက္ေနတုန္းပဲ.. ဘုရားေဇာင္းတန္းထဲက ယိုဖိတ္ထြက္ေနတဲ့ ၀ါက်င္က်င္ အလင္းေရာင္က အႏုပညာဆန္တယ္ ..

 ဓမၼယံၾကီး ဘုရား၀န္းထဲမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကေလးေလးေတြ .......

အလွဴခံနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္ .. မင္းကြန္းတစ္ဖက္ကမ္းသြားေတာ့ ေလွေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ ကေလးငယ္ေတြ ကပ္လုိက္လာျပီး အေမႊးတိုင္ယူပါ .. ဖေယာင္းတိုင္ယူပါ နဲ႔ အမွန္ေတာ့ အလွဴခံနည္းမ်ိဳး မဆန္ေအာင္ အေမႊးတုိင္ကို မယူမခ်င္း ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ျပီး ဇြတ္လိုက္ေရာင္းတဲ့ အလွဴခံနည္းမ်ိဳးၾကံဳဖူးတယ္..

ေနာက္ .. သန္လ်င္မွာ ေက်ာင္းတတ္တုန္းက ကုိရင္ေလးေတြ အလွဴခံတာ .. ကားေပၚက ဆင္းျပီဆိုတာနဲ႔ လမ္းကို ပိတ္ဆို႔ထားျပီး အတင္းအလွဴကို ထည့္ေစတယ္.. မထည့္ဘဲ ဇြတ္ထြက္သြားရင္ ေနာက္ကေန ဖိနပ္ကို နင္းထားျပီး "ဒကာမၾကီး အလွဴခံပါတယ္" လို႔ မျပတ္ေျပာေနတဲ့ အလွဴခံျခင္းမ်ိဴးလည္း ၾကံဳဖူးတယ္။ ကိုရင္ေလးေတြ နစၥဒူ၀ ဒါမ်ိဳးၾကီးလုပ္ေနေတာ့ ေနာက္ပိုင္း သူတို႔လက္က လြတ္ေအာင္ ေဇာေခၽြးျပန္မတတ္ ထြက္ေျပးခဲ့ရဖူးတယ္ ...

ေနာက္ လမ္းေတြမွာ ခရီးသြားဟန္လႊဲ ကားခမက်န္ေတာ့လို႔ ကားခေလး လွဴပါဆို .. မၾကာခဏၾကံဳရတတ္တဲ့ အလွဴခံျခင္းမ်ိဳး.. အဲဒီ ကားခမက်န္တဲ့လူကိုပဲ ခဏခဏ ကားခမက်န္တဲ့ အျဖစ္နဲ႔ သြားသြားတိုးတတ္တဲ့ အလွဴခံျခင္းမ်ိဳးပါ .. လွဴႏိုင္တဲ့ခါ လွဴျပီး မလွဴခ်င္တဲ့ခါလည္း မရွိဘူးပဲ ေျပာေျပာခဲ့တယ္

ေနာက္ ဘူေဖးဆိုင္မွာ ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ အလွဴခံျခင္းမ်ိဳ.. ဒါကလည္း တစ္မ်ိဳးေလး ထူးဆန္းတယ္ .. အ၀စား မကုန္ရင္ အေလးခ်ိန္ခ်ိန္ျပီး ေငြျပန္အန္းရမယ္ ဆိုတဲ့ စာသားခ်ိတ္ထားတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ..  .. အသားေတြ ျပဳတ္စားရတဲ့ ဘူေဖးမ်ိဳး .. ကုိယ္က စားႏိုင္သေလာက္ပဲ ယူျပီး ျပဳတ္၊ ကင္စားေနတုန္း .. စားပြဲထိုးေလးတစ္ေယာက္က သူတို႔ၾကိဳက္ရာအသားေတြ အမ်ားၾကီးယူလာျပီး ျပဳတ္အိုးထဲ ထည့္ပါရေစတဲ့ .. ျပီးရင္ သူတို႔ မန္ေနဂ်ာမျမင္ေအာင္ ၀ွက္ယူပါ့မယ္တဲ့ .. အလွဴခံတာပါတဲ့ .. အဲဒီတုန္းက မန္ေနဂ်ာျမင္မွာစိုးလို႔ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္နဲ႔ လွဴခဲ့ရဖူးတယ္ ...

ဓမၼယံၾကီးဘုရား၀န္းမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ ဘုရားသမိုင္းအေၾကာင္း ရွင္းျပပါရေစဆိုျပီး အလွဴခံတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မသိခ်င္ဘူးဆိုလည္း အတင္းကပ္လိုက္မေနဘူး .. သိခ်င္ရင္ေျပာပါတဲ့ .. ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ .... ေက်ာက္တံုးၾကီးတစ္တံုးအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေျပာျပတယ္ .. "ဒီေက်ာက္တံုးၾကီးကို  လက္ႏွစ္ဖက္ကို ၾကက္ေျခခတ္ လွ်ိဳသြင္းျပီး ျဖတ္ေစတဲ့စက္လို႔ လူေတြက ေလွ်ာက္ေျပာၾကတာ... အမွန္ေတာ့ ဘုရားတည္လို႔ အုတ္ေတြစီတဲ့အခါ ေထာင့္ခ်ိဳးေတြမွာ အုတ္ေတြခိုင္ေအာင္ ညွပ္တဲ့ဟာပါ ..

 လူေတြ ထင္သလိုမဟုတ္ပါဘူး" တဲ့။ 

ကၽြန္မ အဲဒီကေလးကို သေဘာက်သြားတယ္ .. ကေလးျဖစ္ေပမယ့္ ယုတၱိမတန္တာေတြ ဇာတ္ဆန္ဆန္ ေလွ်ာက္မေျပာဘဲ ယုတၱိေဗဒက်က်ေလး ေျပာတတ္တာေလးကိုပါ .. ေနာက္ သရက္သီးစိတ္ေတြ၀ယ္ျပီး အဲဒီကေလးေတြနဲ႔ အတူထိုင္စားၾကတယ္ .. 

.ေကာင္ေလးအၾကီးေလးက ေလးတန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ထားတယ္တဲ့..အငယ္ေလးေတြက ေက်ာင္းအားတုန္း အလုပ္လုပ္တာတဲ့ .. ဘုရားအေၾကာင္းေတြသိေအာင္ စာဖတ္တာလား ေမးေတာ့ .. ကိုယ့္ထက္ သိတဲ့ လူၾကီးေတြဆီက သင္တာပါတဲ့ .. အငယ္ေလးက " သားတို႔ အစ္ကိုက ဒီဘုရားမွာပဲ သဲပန္းခ်ီေရးတယ္ေလ .. သားတို႔က သူ႔ဆုိက္ကယ္နဲ႔ လိုက္လုိက္လာတာ .. အိမ္မွာဆုိ ပူတယ္ဗ် ဘုရားမွာက ပိုေအးတယ္ .. သားတို႔ေရခ်ိဴးရင္ ေလာကနႏၵာဘုရားနားက ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ဒိုင္ဗင္သြားသြားပစ္တာပဲ .. သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာ"။ ခဏေနေတာ့ ဧည့္သည္တစ္စု၀င္လာတယ္ .. " သြားေလ .. မင္းရွင္းျပရမယ့္ အလွည့္မဟုတ္လား" ကၽြန္မ အငယ္ေလးကို ေျပာလိုက္တယ္။ "သူတို႔မွာ ဂိုတ္ ပါတယ္ .. သားသြားဖို႔မလိုဘူး" တဲ့။ ကၽြန္မ အဲဒီကေလးေတြကို မုန္႔ဖိုးေပးေတာ့ "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" တဲ့။ ဒီလို ယဥ္ေက်းျပီး ရိုးသားခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြကို ကၽြန္မ စာသင္ေက်ာင္းၾကီးထဲ စာအံလိုက္၊ ေဆာ့ကစားလိုက္နဲ႔ပဲ ျမင္ခ်င္တာပါ....။

(၂၈ ဧျပီ ၂၀၁၂ ... ပုဂံေရာက္တုန္းက မွတ္မွတ္ရရ ႏွလံုးသားကို ထိခတ္ေစခဲ့တဲ့ အရာေတြကို ခံစားတင္ျပျခင္းပါ။)

အေလ်ာ္အစား

စိတ္ခံစားခ်က္ကို စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႔မွ
အေလ်ာ္ေပးရမယ္ဆို

ငါ႔ခံစားခ်က္ေတြ နင္ေခ်မြပါ။

အလြမ္းကို အလြမ္းနဲ႔မွ
အေလ်ာ္ေပးရမယ္ဆို

ငါလြမ္းရဖို႔လည္း အသင့္ျဖစ္ပါတယ္။

၀မ္းနည္းမႈကို ၀မ္းနည္းမႈနဲ႔မွ
 အေလ်ာ္ေပးရမယ္ဆို

ငါ့၀မ္းနည္းမႈေတြ နင့္အတြက္စစ္မွန္ေစရမယ္။

နာက်င္မႈကို နာက်င္မႈနဲ႔မွ
အေလ်ာ္ေပးရမယ္ဆို

ငါ့နာက်င္မႈေတြ နင့္ေရွ႕သက္၀င္ေစမယ္။

ငါ ....အေၾကာင္းျပခ်က္မေပးဘူး

ေျဖရွင္းခ်က္လည္းမရွိဘူး

ေက်ပ်က္ပါေစလို႔လည္း မေတြးဘူး

ဘာနဲ႔မွလည္း မခ်ည္ေႏွာင္ဘူး 

ငါေပးတဲ့အေလ်ာ္အစားေတြနဲ႔

နင့္မာနေတြ အေရာင္တင္ႏိုင္ခဲ့ရံုဆို ေတာ္ျပီ.....။


 တနဂၤေႏြေန႔တစ္ေန႔

ကၽြန္မႏွင့္ စိတ္ဒဏ္ရာ

မွတ္မွတ္ရရ.....ကၽြန္မ စိတ္ဒဏ္ရာဆိုတာနဲ႔ ပထမဆံုးထိေတြ႔ဖူးတဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေလးတစ္ခုရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မအသက္ ၁၁ ႏွစ္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ၅ တန္းႏွစ္က။ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းမွာ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ကုန္ဆံုးတိုင္း ႏႈတ္ဆက္ပြဲဆိုတဲ့ ပြဲေလးလုပ္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီေန႔ဆို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက ၀တ္ေကာင္းစားလွေလးေတြ ၀တ္လာျပီး၊ သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကတယ္။ ဂိမ္းေတြကစားၾကတယ္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ လဲၾကတယ္။ အဲဒီေန႔ဆို မုန္႔ေတြေကၽြးတဲ့ အစီအစဥ္ေတြလည္း ရွိတယ္။ စာသင္ႏွစ္ျပီးကာနီး အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အရမ္းေပ်ာ္ၾကတာ။ 

ကၽြန္မက အဲဒီေက်ာင္းကို ေျပာင္းတာ ၂ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ ကၽြန္မမွာ စြဲစြဲျမဲျမဲေပါင္းတဲ့ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔က တစ္၀န္းတည္းေနၾကတာ။ သူက ကၽြန္မထက္ေတာ့ အသက္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ၾကီးမယ္ထင္တယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္မ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္၊ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သြားဖက္ေတြ။

ကၽြန္မက အဲဒီေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးေတာ့ အဲဒီႏွစ္မွ A တန္း၀င္တယ္။ အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔လည္း သိပ္မရင္းႏွီးေသးတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ အတန္းထဲမွာဆို စာေတာ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြက ေပၚျပဴလာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးေတြကလည္း နည္းနည္း လူၾကီးဂိုက္ ဖမ္းေနၾကျပီ။ ကၽြန္မက စာေတာ္တဲ့ထဲပါေပမယ့္ ကေလးစိတ္ မကုန္ဘဲ ေမ်ာက္ရွံူးေအာင္ ေဆာ့္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ မဲမဲတံုးတံုးေလးျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း ထင္ထင္ေပၚေပၚေတာ့ မရွိလွဘူး။ ေနာက္ျပီး A တန္းကို ၀င္လာတဲ့ လူသစ္ျဖစ္ေနေတာ့ ျမိဳ႕ေက်ာင္းကေလးေတြသဘာ၀ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ႏိုင္ၾကတယ္။

အဲဒီႏွစ္က စာသင္ႏွစ္ကုန္ကာနီးေလ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေန႔ကို ၾကိဳေတြးျပီး ေပ်ာ္ေလေပါ့။ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းလည္း သီခ်င္း၀င္ဆိုခ်င္ၾကတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ပြဲမွာ သီခ်င္းဆိုမယ့္သူေတြ စာရင္းေပးဖို႔ အတန္းေခါင္းေဆာင္က လိုက္ေကာက္တယ္။ သူက အျမဲအတန္းေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ခန္႔ထားခံရတယ္။ အတန္းေခါင္းေဆာင္ပီပီ အသံကလည္း ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ......ဆရာၾကီးကလည္း အားၾကီးလုပ္ခ်င္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔မွာ ေပၚျပဴလာျဖစ္တဲ့သူေတြကို မ်က္ႏွာလိုက္တတ္တဲ့ အက်င့္လည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလို မထင္မေပၚလူေတြဆို ႏွိမ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးကလည္း ရွိတယ္။  ကေလးတုန္းကေတာ့ ကေလးႏွိမ္ႏွိမ္တာေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္မေတာ့ သူ႔ကို ဘူဇြာၾကီးလို႔ ေခၚတာပဲ။ အဲဒီေန႔က စာရင္းလိုက္ေကာက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း စာရင္းေပးခဲ့ၾကတယ္။ 

စာေမးပြဲအတြက္လည္း စာက်က္ေနရတဲ့ၾကားက ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္တူတူဆိုမယ္ဆို သေဘာတူလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ဘာသီခ်င္းဆိုရမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မတို႔ ရင္းႏွီးတာဆိုလို႔ စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းေတြပဲရွိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေဘးမွာေနတဲ့ ရွမ္းတိုင္းရင္းသား အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက ကေလးေတြကို ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္မတို႕က ညဘက္ဆို သူ႔အိမ္မွာ အျမဲသြားသြားကစားေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သြားကစားတိုင္း အဲဒီ အေဒၚၾကီးက ဂစ္တာတီးျပီး စိုင္းထီးဆိုင္သီခ်င္းေတြ ဆိုဆိုျပတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း သူဆိုျပေနက် ဘီးနံပါတ္ OK သုည 122 အလ္ တို႔၊ ေမာေတာ့ေမာတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ မေမာဘူးတဲ့၊ ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္ေနာက္တစ္ေခါက္တို႔ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ ရင္းႏွီးေနခဲ့တယ္။

အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း စိုင္းထီးဆိုင္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပဲ ေရြးဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲေတာ့ မသိဘူး အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ ေနရစ္ေတာ့ကြယ္ သြားေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို ေရြးလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း သီခ်င္းတုိက္ၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူဆိုမွာဆိုေတာ့ ျပိဳင္တူဆိုျပီး တိုက္ရတာေပါ့။ သီခ်င္းကလည္း အလြန္ကို ေအးပါတယ္။ ခုေနျပန္နားေထာင္ရင္ေတာင္ အလြန္အိပ္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳး။ အဲဒီတုန္းက ငါးတန္းကေလးအရြယ္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ဆိုဖို႔ ေရြးခဲ့လည္းေတာ့ မသိဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကလည္း Chorus အပုဒ္ေရာက္လာရင္ ကီးက ေၾကာင္ေၾကာင္ေနျပန္တယ္။ သူက သီခ်င္း မဆိုတတ္ဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ သီခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီးေတာ့ရွိတယ္။ ကီး၀င္ေအာင္ေတာ့ ဆိုတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ညညဘက္ဆို အဲဒီ ရွမ္းအေဒၚၾကီးအိမ္မွာ သီခ်င္းသြားသြားတိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဆိုမယ့္အိုက္တင္ကိုပါ က်င့္ရတယ္။ ဒီလိုသီခ်င္းမ်ိဳးနဲ႔ဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ စစ္ခ်ီေတးဆိုသလိုပါပဲ ....ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးေတြရပ္ျပီး အလြန္မွ ေအးတဲ့ သီခ်င္းကို ခဏခဏဆိုက်င့္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းအသံကလည္း နည္းနည္း ဘဲသံလို ရွဲရွဲရွဲရွဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္တိုက္တုိက္လည္း အဲဒီ "ခြဲရကာနီးမွ ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္တယ္" ဆိုတဲ့ေနရာေရာက္တာနဲ႔ ကီးကေၾကာင္ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ တိုက္မရေတာ့ ဒီလိုပဲ အျပီးသတ္လိုက္တယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေန႔ေရာက္လာပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အားလံုးက လွလွပပေလးေတြ ၀တ္စားလာၾကတယ္။ သီခ်င္းဆိုမွာပါတဲ့သူေတြကဆို ပိုျပီးေတာ့ ျပင္လာၾကတာေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း အတန္းေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာနဲ႔ စီမံေနရတာကို ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္ေနတယ္။ သူက အဲဒီလိုေန႔ပြဲေတြတိုင္းလည္း အျမဲ အခန္းအနားမွဴးလုပ္ေနက်။ အခမ္အနားအစီအစဥ္လည္း သူပဲ ျပင္ဆင္တယ္။ ဟိုလူ႔ေဟာက္ ဒီလူ႔ေဟာက္လည္း လုပ္ေနေသးျပန္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းလည္း လခ်ီျပီး ၾကိဳတိုက္ထားတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုရေတာ့မယ္ဆို ၾကိဳတင္ရင္ခုန္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အဲဒီေန႔က အလွအပျပင္သလား မျပင္သလားေတာ့ ကၽြန္မသိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရင္ခုန္ေနတာေတာ့ မွတ္မိတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အခန္းအနား စပါတယ္။ အတန္းေခါင္းေဆာင္ ဘူဇြာၾကီးက အခန္းနားအစီအစဥ္ေတြ တခုခုျပီးတစ္ခု ဖတ္ျပသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မတို႔သီခ်င္းဆိုမယ့္ အစီအစဥ္ကို ေနာက္ဆံုးမွာထည့္ထားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေရွ႔မွာေတာ့ ေပၚျပဴလာ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြ အမ်ားၾကီးထည့္ထားတယ္။ စိတ္ထဲေတာ့ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားတယ္။ ငါတုိ႔က် ေနာက္ဆံုးထည့္ထားတယ္ေပါ့။ 

အဲဒီမွာ ဘူဇြာၾကီးက သီခ်င္းဆိုမယ့္လူက ဘယ္သူ႔အလွည့္ျဖစ္ပါတယ္ဆို ေၾကျငာေနလိုက္တာ တကယ့္ ခန္းနားမွဴးၾကီးလို ဟန္ပါပါနဲ႔ေပါ့။  ကၽြန္မတို႔အတန္းထဲက ေပၚျပဴလာျဖစ္တဲ့ေကာင္မေလးေတြက ဘာသီခ်င္းေတြဆိုၾကလဲဆိုေတာ့ အဆိုေတာ္ ေမဆြိတို႔၊ ေနာင္တို႔ရဲ႕ "ငရုတ္သီး" သီခ်င္းတို႔ဘာတို႔ စတဲ့ ခပ္ျမဴျမဴး ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေလးေတြနဲ႔ ကၾကဆိုၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း သေဘာက်တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲေတာ့ေတြးမိတယ္ ကၽြန္မတို႔ သီခ်င္းက ေအးမ်ားေနသလားေပါ့.. စစ္ခ်ီေတးလို ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးဆိုျပီး ကီးေၾကာင္ၾကီးနဲ႔ ထထေအာ္ရင္ ကဲ့ရဲ႕မ်ားခံရမလား နည္းနည္းေတာ့ေတြးမိတယ္။ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ဆိုျပီးသြားတိုင္း ကၽြန္မတို႔အလွည့္ေရာက္လာေတာ့မယ္ဆို ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ စိတ္ရွည္ရွည္ေစာင့္ရင္း ညေနပိုင္းကလည္း ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ မထင္မွတ္ပါပဲ ကၽြန္မတို႔အလွည့္ေရာက္မယ့္ အခ်ိန္မွာ ဘူဇြာၾကီးက သီခ်င္းဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ျပီးဆံုးေၾကာင္း ထေၾကျငာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုသြားျပီး ဘူဇြာၾကီးကို သြားထေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး ဂိမ္းကစားေတာ့မွာမို႔ ျပီးျပီဆို ျဖတ္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေလာက္ ၾကိဳးစားပမ္းစား တိုက္ခဲ့ရတဲ့ သီခ်င္းကို မွန္းထားတဲ့အတိုင္း မဆိုလိုက္ရပါဘဲ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ 

 အဲဒီေက်ာင္းမွာ ကၽြန္မဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိ ေနခဲ့ေပမယ့္ ေနာင္ႏွစ္ေတြမွာ ကၽြန္မဘယ္ေတာ့မွ သီခ်င္း၀င္မဆိုေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီဘူဇြာအတန္းေဖာ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ႏွစ္တိုင္း အတန္းေခါင္းေဆာင္န႔ဲ MC လုပ္ျမဲပါပဲ။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာလည္း  အႏွိမ္ခံရလို႔လား၊ လူသစ္မို႔လား၊ ေပၚျပဴလာျဖစ္သူ မဟုတ္လို႔လား၊ မဲမဲတုံးတံုးေလးမို႔လား ဆိုျပီး ဘာကိုမွန္းမသိ မွတ္မွတ္ရရ နာနာက်င္က်င္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြၾကာလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း တကၠသိုလ္တတ္၊ ျပည္ပမွာ ပညာဆက္သင္ျပီး သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ဆရာမျဖစ္လာခဲ့တယ္။ တေန႔က်ေတာ့ ကၽြန္မအတန္းသစ္တစ္ခုကို စ၀င္ရတဲ့ေန႔ေပါ့။ ကၽြန္မကို ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က တရင္းတႏွီးၾကီး လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ "ဟဲ့ .. နင္ဒီမွာ ဆရာမလုပ္ေနတာလား" ကၽြန္မၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘူဇြာၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ " ငါဒီမွာ သင္တန္းလာတတ္တာေလ" တဲ့ သူေျပာတယ္။ "နင္ငါ့ကို မမွတ္မိဘူးလား" တဲ့။ မွတ္မိတာေပါ့..။ ကၽြန္မရဲ႕ ကေလးဘ၀စိတ္ဒဏ္ရာၾကီးပဲ...။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မဘူဇြာၾကီးတို႔ အတန္းကို စာသင္ျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ျပံဳးလုိက္မိတယ္..။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္မေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ တိမ္ေတြနဲ႔ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ျပီးေတာ့ ကၽြန္မ အသံထြက္ျပီးပဲ ရယ္လိုက္မိပါတယ္.. ပထမတစ္ၾကိမ္ျပံဳးလိုက္မိတဲ့ အျပံဳးအတြက္ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ရယ္မိတာပါ။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့ စိုင္းထီးဆိုင္သီခ်င္းမဆိုရတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာဟာ အဲဒီေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ အလြန္ကို ရီစရာေကာင္းစြာနဲ႔ ေက်ပ်က္သြားခဲ့ပါျပီ။

အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ နာက်င္မႈကို ပံုသ႑န္မ်ိဳးစံုနဲ႔ သင္ယူေနခဲ့ရပါျပီ။ ေမွ်ာ္လင့္တာေတြျဖစ္မလာတဲ့အခါ၊ လိုခ်င္ရက္ မရယူႏိုင္တဲ့အခါ၊ မလိုခ်င္ပါဘဲ ရယူလိုက္ရတဲ့အခါ၊ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိ ရႈံးနိမ့္လိုက္ရတဲ့အခါ၊ အေမွ်ာ္လင့္တဲ့အရာေတြကို ႏွလံုးသြင္းလိုက္ရတဲ့အခါ၊ ခ်စ္ခင္သူေတြ ခြဲခြါသြားတဲ့အခါ၊ ပိုင္ဆိုင္ေနက်အရာေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အခါ စသျဖင့္ နည္းလမ္းအသြယ္သြယ္နဲ႔ နာက်င္မႈေတြကို သင္ယူေနခဲ့ရတယ္။  နာက်င္မႈတစ္ခု ဒဏ္ရာအျဖစ္ ျမံဳက်န္ခဲ့မယ့္အခ်ိန္တိုင္း အဲဒီလို တိမ္ေတြနဲ႔ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းေကာင္းကင္ၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း အဲဒီလို အသံထြက္ရယ္ေမာရင္း ကေလးဘ၀က စိတ္ဒဏ္ရာေလးလိုပဲ ရီစရာေကာင္းစြာ ေက်ပ်က္သြားေအာင္ ကၽြန္မၾကိဳးစားေနထိုင္ေနပါေတာ့တယ္......။

၂၄ မတ္လ ၂၀၁၂

စေနေန႔

အဲဒီျမိဳ႕

အဲဒီျမိဳ႕
ေျမလြတ္ေျမရိုင္းေတြ ေပါတဲ့ျမိဳ႔
ကြန္ကရစ္ လမ္းမက်ယ္ေတြ ထိုးေထာင္ထြက္ေနတဲ့ျမိဳ႕
နီယြန္မီးေတြ အျပိဳင္းအရိုင္း ျပိဳက်ေနတဲ့ျမိဳ႕

အဲဒီျမိဳ႕……
ေတာသူမေလး တစ္ေယာက္
မေတာက္တေခါက္အလွျပင္ထားသလို
မိတ္ကပ္ေတြ ေပက်ံေနတဲ့ျမိဳ႕
ရုရွဖက္ဒေရးရွင္းလို Shock Therapy နည္းနဲ႔
Transition ေနာက္ ဒေရာေသာပါး လုိက္လုိက္ရတဲ့ျမိဳ႕
အစိမ္းေရာင္ လြန္ကဲတဲ့ျမိဳ႕
အူတိအူေၾကာင္ ျမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္လိုက္ရတဲ့ျမိဳ႕…….

အဲဒီျမိဳ႕ဟာေလ
လြင္ထီးေခါင္ အလွတရားတစ္ခု ရွိေနေသးလို႔သာ
ေမာ္ေတာ္ဆိုက္ကယ္ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ရွိေနေသးလို႔သာ
ျမိဳ႕ၾကီးသားေလထုေတြရဲ႕ ေက်းေတာ္ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ မက်ေရာက္ေသးလို႔သာ
ဖားေလာင္းဆန္ဆန္ေလး လွေနေသးျပန္တာ………..။

(၁၁ မတ္လ ၂၀၁၂ အမွတ္တရ)

ကၽြန္မႏွင့္ သစ္ပင္မ်ား

ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားေနက် ကစားနည္းတစ္ခုရွိတယ္။ "တန္ခူးလမွာ ဘာရြက္လဲ" လို႔ ေျပးမဲ့လူကေမးရင္လိုက္မယ့္သူေတြက "ပိေတာက္ရြက္" ၊ "ကဆုန္လမွာ ဘာရြက္လဲ" စသည္ျဖင့္ ၁၂ လရာသီအလိုက္ ေမးတဲ့လူကေမးရျပီး လိုက္မယ့္သူက အရြက္နာမည္ေတြကိုေျဖ၊ အဲဒီေျဖလိုက္တဲ့အရြက္ကို ဖမ္းတဲ့လူ လိုက္မမွီခင္ အမွီရေအာင္ ရွာခူးရတယ္။ အဲဒီလိုရွာခူးႏိုင္ဖို႔ကို သစ္ပင္နဲ႔ အရြက္ေတြကို အရင္ သင္ယူထားရတာေပါ့။

ကၽြန္မငယ္ငယ္ကဆို သစ္ပင္ေတြကို သိပ္စိတ္၀င္စားတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္သြားျပီဆို ဟိုဟာ ဘာပင္လဲ.. ဒီဟာဘာပင္လဲ ေမးလြန္းလို႔ ကၽြန္မနဲ႔ အတူသြားတဲ့လူၾကီးေတြဆို ကၽြန္မကိုေျပာတယ္ နင္ေတာ့ ၾကီးလာရင္ သစ္ပင္ေတြအေၾကာင္း သင္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳး လုပ္မယ္ထင္တယ္တဲ့။

သစ္ပင္ေတြအေၾကာင္း ကၽြန္မ စျပီးမွတ္မွတ္ရရရွိခဲ့တဲ့အခ်ိန္ဆို ကၽြန္မ ေလးႏွစ္ သမီးေလာက္က ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေနရတဲ့ ၀င္းၾကီးက အက်ယ္ၾကီး... အရင္က သခ်ၤဳိင္းၾကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္လို႔ေတာင္ေျပာၾကတာ။ အဲဒီ၀င္းအက်ယ္ၾကီးထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ ၂ လံုးတြဲ ႏွစ္ထပ္အိပ္ကေလး ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မ အေဖဘက္က အမ်ိဳးေတြ နဲ႔ အဘိုးအဘြားေတြ အားလံုးစုေနၾကတယ္။ အဲဒီ၀င္းၾကီးရဲ႕ အေနာက္ဘက္ေ၀းေ၀းမွာ က်ဴပင္ေတြ တရုန္းရုန္းထေနတဲ့ ေတာၾကီးရွိတယ္။ အဲဒီေတာၾကီးကိုမေရာက္ခင္ ေရကန္ၾကီးေတြ၊ ကန္သင္းေတြလည္း ျဖတ္ရတယ္။ အဲဒီေရကန္ေတြထဲမွာ သဲကန္ၾကီး တစ္ကန္လည္းပါတယ္။ အဲဒီကန္ထဲမွာ ပုစြန္ေတြလည္းေပါတယ္။ ငါးေတြလည္း မွ်ားလို႔ရတယ္။ က်ဴေတာ ၾကီးထဲမွာေတာ့ ေျမြေတြေပါတယ္ ေျပာၾကေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ တစ္ေယာက္မွေတာ့ ေျမြနဲ႔ မတိုးခဲ့ၾကဘူး။ သဲကန္ၾကီးထဲဆို ကၽြန္မအစ္ကိုေတြက ဒိုင္ဗင္ပစ္ေနက်။ ကၽြန္မက အဲဒီတုန္းက ငယ္ေသးေတာ့ ကၽြန္မအစ္ကိုေတြ ေဘာင္းဘီစဆြဲျပီး တေကာက္ေကာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ေနတဲ့ အရြယ္ေပါ့။ သူတို႔ ကစား၀ိုင္းေတြထဲ မပါရလို႔ ငိုငိုယိုယိုနဲ႔ တိုင္တန္းတတ္လြန္းလို႔ ကၽြန္မကို ငယ္ငယ္က လူဆိုးမလို႔ မၾကာခဏေျပာၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရပါ .. အဲဒီ၀င္းၾကီးရဲ႕ ေျမာက္ဘက္အရပ္မွာ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ရွိတယ္။ အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီးမွာ က်စ္ၾကိဳးၾကီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို သစ္သားျပား တစ္ျပားမွာ ခ်ည္ထားျပီး ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ဒန္းလုပ္စီးတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မအစ္ကိုေတြက ကစားျပီဆို ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ ဆာ့ၾကတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြလည္းမ်ား၊ လြတ္လည္း လြတ္လပ္ေတာ့ ေဘးမဲ့ေတာထဲက တိရစာၦန္ေလးေတြလို မီးကုန္ယမ္းကုန္ ကစားတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီးမွာ ဒန္စီးျပီဆို ေလထဲကို လြင့္ေနေအာင္ကို လႊဲၾကတာ။ ကၽြန္မကလည္း သူတို႔စီးေတာ့ ငိုိငိုယိုယုိ စီးမယ္လုပ္ေတာ့ သူတို႔ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ အျမင့္ၾကီးေရာက္ေအာင္ လႊဲ၊ ကၽြန္မကလည္း အဲဒီလိုမ်ားစီးရျပီဆို ေပ်ာ္တာမွ။ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့တဲ့ေန႔ေတြေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ကၽြန္မတို႔အတြက္ အဲဒီ ေညာင္ပင္ၾကီးက ကစားရပ္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္ အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီးမွာ နတ္ပူေဇာ္တာေတြ မၾကာခဏ လာလာ လုပ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အေမတို႔က ကၽြန္မတို႔ကို အဲဒီမွာ မေဆာ့ဖို႔ အျမဲမွာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ အဲဒီ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ ေညာင္ပင္ၾကီးကို တအားသံေယာဇဥ္ၾကီးၾကတယ္။

တစ္ေန႔က်ေတာ့ ကၽြန္မ ဗိုက္ထဲမွာ အလံုးၾကီးတစ္လံုး ေပၚလာျပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေအာင့္ေအာင့္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္မေမာင္ေလးက ေမြးကာစ လသားေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မဗိုက္ေအာင္ျပီဆို မခ်ိမဆန္႔ ခံစားရတယ္။ ဗိုက္ထဲက အလံုးၾကီးကလည္း ဟိုေျပးလိုက္ ဒီေျပးလိုက္နဲ႔ တအားခံစားရတာလို႔ အေမက ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မေဆးရံုေတြ မၾကာခဏ တက္ရတယ္။ ကၽြန္မေမာင္ေလးက ကၽြန္မေဆးရံုပဲတက္ေနရေတာ့ အေမႏို႕မစို႔ရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္မေဆးရံုတစ္ခုကဆင္းလာျပီး မၾကာဘူး ေနာက္တစ္ခု တက္ရလိုက္နဲ႔.. ကေလးေဆးရံုေပါင္းမ်ားစြာကို လွည့္တက္ခဲ့ရတယ္တဲ့။ ကၽြန္မဗိုက္ထဲကအလံုးၾကီးကလည္းဓာတ္မွန္ရိုက္လည္းမျမင္ရဘူးတဲ့။ ေပၚလာျပီး ေပ်ာက္တဲ့အခါက် ျပန္ေပ်ာက္သြားျပန္သတဲ့။ အဲဒီရက္ေတြမွာ ကၽြန္မေရာဂါျဖစ္ရတာ နတ္ျပဳစားတာမ်ားလားဆို ကၽြန္မအေဒၚက စျပီး သံသယာ၀င္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ေညာင္ပင္းၾကီးဆီ သြားသြားေဆာ့လို႔ တခုခုျဖစ္တာဆို ယံုၾကည္စိတ္က ပိုျပင္းထန္လာၾကတယ္။ ဒီလိုပဲ ကၽြန္မလည္း ေဆးရံုတတ္ရလိုက္ ေပ်ာက္လို႔ ျပန္ဆင္းလာလိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနစဥ္ တစ္ေန႔မွာ.. ကၽြန္မအေဒၚက အလုပ္သမားေတြငွားျပီး အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီးကို ခုတ္လွဲလိုက္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက ငယ္ငယ္ေလးအေလ်ာက္ ၀မ္းပန္းတနည္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီး မရွိေတာ့တဲ့အျဖစ္ကို ကၽြန္မမွတ္မွတ္ရရ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ျပန္သတိရတတ္တယ္။ ေညာင္ပင္ၾကီးမရွိေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြလည္း ဒန္စီးရမယ့္ ေနရာမရွိၾကေတာ့ဘူး။ ေညာင္ပင္ေအာက္ ေျမတလင္းမွာလည္း သြားမေဆာ့ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မဗိုက္ထဲက အလံုးၾကီးလည္း ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ေဆးရံုအတက္မွာ ခြဲစရာမလုိဘဲ ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မအေဒၚနဲ႔ အဘိုးအဘြားေတြကေတာ့ အဲဒါေညာင္ပင္ၾကီး ခုတ္လွဲလိုက္လို႔ ေပ်ာက္သြားတာလို႔ ယံုၾကည္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သိပ္နားမလည္ဘူး ေညာင္ပင္ၾကီး မရွိေတာ့တာပဲ ၀မ္းပန္းတနည္း ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မတို႔ မိသားစုကေတာ့ အိမ္ေတြသိပ္ေျပာင္းတဲ့ မိသားစုတစ္စုပါ။ အေဖတို႔က နယ္လွည့္၀န္ထမ္းလည္း မဟုတ္ပါဘဲ အိမ္ေတြေတာ့ သိပ္ေျပာင္းရပါတယ္။ ကၽြန္မေနာက္ေျပာင္းရတဲ့ အိမ္မွာလည္း ေျမတလင္းက်ယ္ေတြရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ေနရတဲ့ အိမ္က ျပိဳလဲကာနီးေလးမို႔ ၀ါးပိုးလံုးၾကီးေတြနဲ႔ ထိုးကန္ထားရတယ္။ အိမ္ေပၚထပ္မွာ ၀ါးကပ္လိုၾကမ္းမ်ိဳး ခင္းထားတာမွတ္မိတယ္။ အဲဒီ ၀ါးၾကမ္းခင္းထဲမွာ ညဆို ၾကြက္ေတြ ပြက္ေလာရိုက္ေနတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အဲဒီ အိမ္ေလးမွာလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုခ်ည္းပဲသက္သက္ ေနခဲ့ရတဲ့ အိမ္ကေလးပါ။ အဲဒီျခံထဲက ေျမတလင္းထဲမွာ စံပယ္တာေတြလည္းရွိတယ္။ စံပါယ္ေတြပြင့္ခ်ိန္ဆို တအားေမႊးတာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစံပယ္ပင္ေတြက ကၽြန္မတို႔ ပိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ား ပိုင္တဲ့အပင္ေတြပါ။ ကၽြန္မက စံပါယ္ပန္းေလးေတြေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ သေဘာက်ပံုမ်ိဳးနဲ႔ သေဘာက်တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ပန္းနံ႔ေတြေတာ့ အဲဒီထဲက မၾကိဳက္လွဘူး။ အဲဒီျခံထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ဒညင္းပင္၊ သနပ္ခါးပင္၊ သရက္ပင္ေတြနဲ႔ မာကလာပင္ေတြလညး္ ရွိတယ္။ သနပ္ခါးပင္က သစ္ကိုင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြဆို ကၽြန္မ တစ္သက္မေမ့ဘူး။ ကၽြန္မ အတန္းထဲမွာ စာေမးပြဲေျဖလုိ႔ အဆင့္တစ္မရခဲ့ရင္ အဲဒီသစ္ကိုင္းနဲ႔ ကၽြန္မအစ္မေဆာ္တာ ခံရျပီသာမွတ္။ ဒညင္းပင္ေအာက္က ေျမတလင္းမွာဆို ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မအစ္ကိုေတြ ကုလားမဆီး နင္းေနက်။ ေျမေတြက သဲဆန္တဲ့ေျမမို႔ ကေလးပီပီ သိပ္လူးလို႔ေကာင္းတဲ့ ေျမေတြပါ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေမြးထားတဲ့ ေခြးအၾကီးၾကီး ႏွစ္ေကာင္လည္း ရွိတယ္။ အဲဒီေခြးၾကီးေတြကို ဒညင္းပင္ေအာက္က ေျမတလင္းၾကီးမွာ ခြခြစီးရျပီဆို ကၽြန္မသိပ္ေပ်ာ္တာ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မအသက္ ၇ ႏွစ္နဲ႔ ၈ ႏွစ္ၾကား ကာလေတြထင္တယ္။ ကၽြန္မတက္ရတဲ့ေက်ာင္းက ၄၅ မိနစ္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။ အဲဒီ ၄၅ မိနစ္မွာ မိနစ္ ၃၀ ေလာက္က ၀ါးရံုေတာရွိတဲ့ လမ္းၾကီးကို ျဖတ္ရတယ္။ ေလတအားတိုက္တဲ့အခ်ိန္ဆို ၀ါးရံုပင္ေတြ ယိမ္းထိုးျပီး တရႊီးရႊီးျမည္ေနတာ ေမာ့ေမာ့ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မ တအားသေဘာက်ခဲ့တာ။ ျပီးေတာ့ အိမ္နားမွာ သဲေခ်ာင္းေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီသဲေခ်ာင္းေလးေတြထဲ ေျခတြဲေလာင္းခ်ထိုင္ ၀ါးပင္က ၀ါးရြက္ေလးေတြကို ေလွလုပ္ျပီးေမွ်ာ၊ ေနာက္ ေခ်ာင္းထဲဆင္းျပီး ငါးသလဲတိုးေလးေတြ လက္ခုပ္ေလးနဲ႔ ဆင္းဆင္းဖမ္းနဲ႔ ကၽြန္မမွာ အားလပ္ခ်ိန္ကို မရွိသေလာက္ပဲ။ ေက်ာင္းအားရက္ေတြဆို ကၽြန္မ မာလကာပင္ၾကီး ႏွစ္ပင္ေပၚေရာက္ေရာက္ေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မအစ္ကိုေတြ ဒညင္းပင္ၾကီးေပၚတက္ေတာ့ ကၽြန္မလိုက္တက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ၇ ႏွစ္အရြယ္မို႔ မတက္ႏိုင္ဘူး။ ေက်ာင္းအားရက္ေတြဆို ကၽြန္မတက္ေနက် မာလကာပင္ၾကီး၂ ပင္ရွိတယ္။ ေလတိုက္လို႔ ယိမ္းထိုးေနတဲ႔ သစ္ကိုင္းေတြကိုစီး၊ မိုးရြာကာနီး အံု႔မႈိင္းျပီးလွေနတဲ႔ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုၾကည့္ ျပီးေတာ့ မာလကာသီးတစ္လံုးကို လက္ကကိုင္စား တကယ့္ကို စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းထဲက ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ နိဗၺန္ဘံုတစ္ခုလိုပါပဲ။ ေနာက္မၾကာဘူး ကၽြန္မတို႔ မိသားစု အိမ္ေျပာင္းရျပန္ပါတယ္။ မွတ္မိတယ္ ကၽြန္မ ကိုးႏွစ္အရြယ္ေပါ့။ အဲဒီ ေျမတလင္းရယ္၊ မာလကာပင္ၾကီးႏွစ္ပင္ရယ္၊ ေခြးၾကီးေတြရယ္ပါ ထားခဲ့ရလို႔လား၊ ကၽြန္မပဲ ပိုျပီးခံစားတတ္လာလို႔ပဲလား မသိ ေညာင္ပင္ၾကီး ခုတ္လွဲတာထက္ ပိုျပီး မွတ္မွတ္ရရနဲ႔ ခံစားခဲ့ရတယ္။

ကံေတာ့ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ေျပာင္းရတဲ့ အိမ္က သဲေခ်ာင္းေတြ၊ ၀ါးရံုေတာေတြ၊ စံပယ္ခင္းေတြ မရွိေပမယ့္ ျခံၾကီး၀န္းက်ယ္ၾကီးတစ္ခုပဲ။ အဲဒီျခံ၀န္းထဲမွာ ေရွးေဟာင္းေဂဟာၾကီးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီေဂဟာၾကီးက အစိုးရပိုင္ပါ။ ကၽြန္မတို႔က အဲဒီေဂဟာၾကီး အေနာက္က အစိုးရတန္းယားတြမွာ ေနရတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မတို႔မိသားစု ကၽြန္မအေဒၚနဲ႔အတူ ျပန္ေပါင္းေနရတယ္။ အဲဒီျခံ၀န္းၾကီးထဲမွာ ေရတမာပင္ေတြရွိတယ္။ ေခါင္းေလာင္းပန္းပင္ေတြ၊ ဂ်ပန္ႏွင္းဆီးေတြ၊ ယူကလစ္ပင္ေတြ၊ ပံုဏရိပ္ပင္ေတြ၊ တိုက္ကပ္ပန္းပင္နဲ႔ စကၠဴပန္းပင္ေတြ၊ ေဂၚသဇင္ျခံစည္းရိုးပင္ေတြ ေနာက္ ကၽြန္မအခ်စ္ဆံုး ကန္႔ေကာ္ပင္ေတြရွိတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ကၽြန္မအခ်စ္ဆံုး ေဆာင္းရာသီေတြ ရွိတယ္။ ေဆာင္းေရာက္ျပီဆို ကန္႔ေကာ္ပင္ေတြထိပ္ဖ်ားပဲ ကၽြန္မအျမဲတမ္း ေရာက္ေရာက္ေနတတ္တယ္။ ကန္႔ေကာ္ရန႔ံေတြ တသင္းသင္းနဲ႔ ေဆာင္းတြင္း ကာလေတြ ကၽြန္မမေမ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက မနက္ ၉ နာရီတက္ရတယ္။ ေက်ာင္းက အိမ္နဲ႔နီးတယ္။ မနက္ ၇ နာရီ ၈ နာရီထိ ကၽြန္မ ကန္႔ေကာ္ပင္ အဖ်ားမွာရွိေနတတ္တုန္း။ ေက်ာင္းသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္လို႔ေကာင္းတုန္း။ အဲဒီခ်ိန္ ကၽြန္မ ကဗ်ာေတြစာေတြ ခံစားတတ္စျဖစ္ေနျပီ။ သီခ်င္းေတြလည္း ခံစားတက္ေနျပီ။ ၁၁ ႏွစ္ ၁၂ အရြယ္.. မွတ္မိတယ္.. ကန္႔ေကာ္ပင္ဖ်ားမွာ ဗဒင္သီခ်င္းေလး တညီးညီးနဲ႔ မနက္ခင္းေတြ။ မၾကာပါဘူး အဲဒီကန္႔ေကာ္ရနံ႔သင္းတဲ့ နံနက္ခင္းေတြလည္း ကၽြန္မခ်န္ထားရစ္ခဲ့ရတယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကာလတခ်ိဳ႕မွာေတာ့ ျမိဳ႕သစ္ရပ္ကြက္တစ္ခုကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ျပန္တယ္။ ျမိဳ႔သစ္အိမ္က သစ္ပင္ေတြ ျဖစ္ထြန္းေလာက္ေအာင္ ေျမခံမေကာင္းပါဘူး။ ျခံက်ယ္ၾကီးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ေျပာင္းကာစက လည္ပတ္ၾကား ကြဲအက္အက္ေျမေပၚမွာ ထင္းရွဴးပင္ေလးေတြ အိမ္ေရွ႔မ်က္ႏွာစာမွာ စစိုက္ထားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ေလးကို ေဆးအျဖဴေရာင္ေလး သုတ္ထားတယ္။ ကၽြန္မတို႔မိသားစုေတြခ်ည္းပဲ ျပန္ေနရလို႔ ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းတဲ့ ကာလေတြပါ။ ကၽြန္မ ၈ တန္း ၉ တန္း အရြယ္.. ကၽြန္မအစ္ကိုေတြ ဂစ္တာတီးသင္ေပးလို႔ တေဒါင္ေဒါင္ တဒင္ဒင္လုပ္တတ္ေနျပီ။ တခ်ိဳ႔ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြကို ခိုးဖတ္ျပီး လႈပ္ခတ္တတ္တဲ့ အရြယ္ပါ။ ၁ ႏွစ္ ၂ ႏွစ္ အၾကာမွာ ထင္ရွဴးပင္ေလးေတြ အျပိဳင္းအရိုင္းၾကီးလာခဲ့ျပီ။ ျမိဳ႔သစ္ဆိုေတာ့ အပူအေအးလြန္ကဲျပီး ေလတိုက္လည္းၾကမ္းတမ္းတယ္။ ညဘက္ေတြဆို ေလနဲ႔ ေ၀ွ႕ရမ္းေနတဲ့ ထင္းရွဴးပင္တန္းေတြၾကားထဲကေန လင္းထိန္ေနတဲ့ အိမ္ျဖဴျဖဴေလးကို လွမ္းျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းမ်ိဳး ကၽြန္မ တစ္သက္မေမ့ပါဘူး။ အဲဒီထင္းရႈးပင္ေတြေအာက္ ခံုတန္းမွာ ထင္းရွဴးပင္ေတြကေျပာတဲ့ ဂီတကို နားေထာင္ရင္း (ထင္းရွဴးပင္ေတြက ေလခြ်န္တယ္ေလ) ကၽြန္မ အစ္ကိုေတြက ဂစ္တာတီး ကၽြန္မက သီခ်င္းေတြဆိုနဲ႔ .. ထင္းရွဴးန႔ံသင္းတဲ့ ကာလေတြကို အခု လက္ရွိ ကၽြန္မတို႔ေနအိမ္ကို ေျပာင္းရတဲ့ခါ ထားခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

ခုေတာ့ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ ဘာသစ္ပင္မွ မရွိပါဘူး။ ေလွကားထစ္ေတြရွိတယ္။ သစ္ပင္ဖ်ားက ခံစားရတဲ့ အရသာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ အထပ္ျမင့္တဲ့အတြက္ အေ၀းက တိုက္လာတဲ့ လတ္ဆက္တဲ့ ေလေအးေတြကို ခံစားခြင့္ေတာ့ရွိတယ္။ အိမ္ေရွ႕အိမ္ေနာက္ တစ္မိနစ္ေလာက္ေတာင္ ေလွ်ာက္စရာမလိုဘဲ ေရာက္ႏိုင္တယ္။ အခ်ိန္မရွိ အခ်ိန္ရွိမွ အိမ္ျပန္လို႔ရတယ္။ တိုက္ခန္း ယဥ္ေက်းမႈေတြရွိတယ္။ ျမိဳ႕ျပအေငြ႔အသက္ေတြရွိတယ္။ ငါးကင္ယဥ္ေက်းမႈေတြလည္း ထြန္းကားတယ္။ တခါတရံ တန္ခူးအခါေတြ လမ္းထိပ္က ပ်ံ႕လြင့္လာတတ္တဲ့ ပိေတာက္ရနံ႔ကို ရွဴရွိဳက္ရတာကလြဲလို႔ ပန္းရနံ႔ေတြ ဆိတ္သုန္းတယ္။ ၂၅ - ၃၀ အရြယ္၊ ႏွလံုးသားလည္း ထိရွမလြယ္ေတာ့ေပမယ့္ ငယ္ငယ္တုန္းက သစ္ပင္ေတြကို လြမ္းစိတ္ကေတာ့ အျမစ္တြယ္တုန္း။ သစ္ပင္ေတြရွိတဲ့ အရပ္ေတြေရာက္ရင္ ငယ္ငယ္တုန္းကလို တလွပ္လွပ္ေပ်ာ္တုန္း။ ခရီးသြားရင္း သဲေခ်ာင္းငယ္ေတြ ေတြ႔ရင္ ငါးဆင္းဖမ္းခ်င္တုန္း၊ မာလကာပင္ေတြေတြ႔ရင္ တက္ခူးစားခ်င္တုန္း။ ၀ါးရြက္ငယ္ေတြေတြ႔ရင္ ေလွလုပ္လႊတ္ခ်င္တုန္း။ ထင္းရွဴးပင္ေတြေတြ႔ရင္ သီခ်င္းေတြ ျငီးခ်င္တုန္း။ ေညာင္ညိုပင္ၾကီးေတြေတြ႔ရင္ ဒန္းဆင္ျပီး စီးခ်င္တုန္း... ဒါေပမယ့္ .... ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တဲ့ နိဗၺာန္ဘံုေလးကိုေတာ့ ျပန္ရွာမေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ပါ...........။


၂၀ မတ္လ ၂၀၁၂
၉ ၃၀ ညေန

အေလ့က်ေပါက္ပင္

သူဘာသာသူ ရွင္သန္ေနႏိုင္တာနဲ႔ပဲ

ျပဳစုယူယဖို႔ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးလား …

သူ႔မွာလည္း ေႏြးေထြးတဲ့ ေနေရာင္ကို

ထိေတြ႔ခံစားခ်င္စိတ္မ်ိဳးရွိမယ္

သူ႔မွာလည္း ေပါင္းျမက္၊ ပိုမႊားေတြရဲ႕ရန္က

အကာအကြယ္ခံခ်င္လိုစိတ္မ်ိဳးရွိမယ္…

သူ႔မွာလည္း အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္

သူ႔အသီးအပြင့္၊ အကိုင္းအခက္ေတြရဲ႕

လွပေ၀ဆာမႈကို အၾကည္ႏူးခံလိုစိတ္မ်ိဳးရွိမယ္…

ေလဒဏ္ေရဒဏ္ခံႏိုင္လြန္းတဲ့

ျဖစ္လာရာ က်ဳန္းရုန္းရွင္သန္ႏိုင္လြန္းတဲ့

စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အားမာန္မ်ိဳး ရွိေနေပမယ့္

သူလည္း …

ႏွလံုးသားနဲ႔မွ အသိအမွတ္ျပဳမႈ ခံယူဖို႔ လိုအပ္ေနေသးတဲ့

သက္ရွိသစ္ပင္တစ္ပင္ ျဖစ္တယ္…။

၁၉.၁၂.၂၀၁၀

တနဂၤေႏြ

၃း၃၀

ပထမဆံုးေရးျဖစ္ေသာကဗ်ာ

ေမတၱာကို စြန္လိုလုပ္လႊတ္လို႔ရစေကာင္းလား

သစ္တစ္ပင္စိုက္သလိုေလ

အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္

လြတ္လပ္စြာရွင္သန္ပါေစေတာ့……

မလွ်ိဳမ၀ွက္ ဌာန္ကုန္ရိုးသားခဲ့လို႔ ရႈံးရသတဲ့

ဒါဆို .. အဲဒီအရာ အရႈံးမဟုတ္ဘူး ေသခ်ာတယ္ …..။

သဘာ၀က်က် ရိုးရိုးေလး ရွင္သန္ရေအာင္ပါ

ေအာင္ႏိုင္သူမျဖစ္လည္းေန

သိမ္းပိုက္ျခင္းကို အလွတရားတစ္ခုလို႔ေတာ့ မျမင္ဘူး……။

Saturday, March 17, 2012 at 3:44pm

ငါဘာမွမသိပါ

နာက်င္မွုကို ဘယ္လို စာလံုးနဲ႕ ေပါင္းမလဲ….

လူတစ္ေယာက္ဟာ ခ်စ္တတ္တယ္ မခ်စ္တတ္ဘူး ဘာနဲ႕တိုင္းမလဲ ….

ညစဥ္ မက္တဲ႕ အိပ္မက္ဆိုးနဲ႕

လန္႕လန္႕ႏိုးေနဆဲ

ဒီလိုမ်ိဳး ထြက္ခြာသြားမယ္ဆိုလည္း

ဒါနဲ႕ ညီမွ်တဲ႕ ခံႏိုင္ရည္မ်ိဳး

တစ္ဖက္မွာ ငါ႕ကို ေပးခဲ႕သင္႕တာေပါ႔ ေလာကဒဏ္ရယ္ ..

အဲဒီလို ယံုေတာင္ေျပး ေခြးေျမာက္လိုက္ အေတြးေတြနဲ႕

နာက်င္မွုက ေဆးမတိုးေတာ႕တဲ႕ အေျခေန ..

ငါက ေလာဘၾကီးသူမဟုတ္ဘူး

အမ်ားသံုး ေပတံၾကီးနဲ႕လည္း ခ်စ္ျခင္းကို ငါမတိုင္းခဲ႕ဖူးဘူး

ဘုရားစူး တကယ္

အေရာ္အစားၾကီးတယ္ဆိုလည္း

ခ်စ္တတ္ခ်င္ပါေသးတယ္ …

တစ္ ႏွစ္ သံုး ေရမယ္

အခ်စ္ကို ငါ ပိုတြက္ခဲ႕မိျပီလား

မေသခ်ာမေရရာျခင္းေတြကိုမွ

ေလွ်ာ႕တြက္ခဲ႕မိျပီလား …

ခါးမွန္းသိတယ္

ဘ၀ဟာ သင္ယူစရာ မ်ားမွန္းသိတယ္

တေျမ႕ေျမ႕ တိုက္စားျပဳန္းတီးသြားႏိုင္တဲ႕

အဆိပ္ရည္ေတြမွန္းလည္းသိတယ္

သိတယ္ဆိုတဲ႕ အသိလည္း ရွိတယ္

ကဲ ဘာလိုေသးလဲ

ဒါနဲ႕ေတာင္

မိုးလင္းတိုင္း

ပူေႏြးစိုစြတ္တဲ႕ မ်က္၀န္းေတြနဲ႕

ႏိုးထေနရဆဲ ..

တေရးႏိုးထေမးေတာင္

ေနာက္ထပ္တစ္ခါ

ေနာက္ထပ္ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ

ရွံုးနိမ္႕ဦးရင္ေတာင္မွ

ဘုရားစူးတကယ္

ငါခ်စ္တတ္ေသးခ်င္ပါေသးတယ္ ။

လင္းျပာေႏြ

၁၀နာရီ ၃၀ မိနစ္

၁၃ ဇူလိုင္ ၂၀၀၉

တနလၤာေန႕

http://linpyarnway.wordpress.com/

ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ အေျဖမ်ား

သင္တို႕ မိမိကိုယ္ကို ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူလား .. လက္ဖက္ရည္ ၾကိဳက္သူလား ခြဲျခားသိပါရဲ႕လား။ ဥပမာ သင္ဟာ ၾကက္ဥၾကိဳက္သူ ဆိုပါစို႕ .. သင္ဟာ ၾကက္ဥရဲ႕ အကာကို ၾကိဳက္သူလား.. အႏွစ္ကို ၾကိဳက္သူလား မိမိ ကိုယ္ကို ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာဖူးပါရဲ႕လား။ ထို႕အတူ သင္ဟာ ကန္ဇြန္းရြက္ ၾကိဳက္သူ ဆိုပါစို႕ .. သင္ဟာ ကန္ဇြန္းရြက္ အရိုးႏွင္႕ အရြက္ မည္သည္အား ပို၍ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပါသနည္း။ သင္တို႕ ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာဖူးပါရဲ႕လား….

ကၽြန္မသည္ ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူ ျဖစ္သည္။ ကန္ဇြန္းရြက္တြင္ အရိုးအား ပိုၾကိဳက္သူျဖစ္ျပီး ၾကက္ဥတြင္ေတာ႕ အႏွစ္ႏွင္႕ အကာ မည္သည္အား ပိုၾကိဳက္ႏွစ္သက္သည္ကို ယခုထိ မခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာႏိုင္ေသးပါ။ ကၽြန္မ ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္း ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ႕သည္မွာ အေတာ္အတန္ ၾကာခဲ႕ျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကန္ဇြန္းရြက္အရိုးအား ကၽြန္မ ပို၍ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မွန္း ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ႕သည္မွာ မၾကားေသးမီ ကပင္ ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာသည္မွာေတာ႕ ကၽြန္မသည္ ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

တစ္ခါတရံ ကၽြန္မတို႕သည္ မိမိကိုယ္ကို ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာဖို႕ရာ ေမ႕ေလ်ာ႕ေနသည္ (သို႕) ေမ႕ေလ်ာ႕ ထားၾကသည္ဟု ကၽြန္မ ထင္ျမင္မိသည္။ ဘ၀တြင္ ေကာ္ဖီ ၾကိဳက္သူတစ္ေယာက္သည္ လက္ဖက္ရည္အား မိမိ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သည္ အထင္ႏွင္႕ တစ္ဘ၀လံုး ေရြးခ်ယ္ေနခဲ႕ၾကသူမ်ားလည္း ရွိေကာင္း ရွိႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႕ျဖင္႕ ဘ၀မွတ္တိုင္ အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ား တိုက္စား သြားခဲ႕ေပမည္။ ထိုသူ မိမိကိုယ္ကို ကိုယ္ဖီ ၾကိဳက္သူမွန္း မည္သည္႕ အခ်ိန္တြင္မွ ရွာေဖြေတြ႕ရွိမည္နည္း။ အခ်ိဳ႕လူမ်ားအတြက္ အခ်ိန္တိုႏွင္႕ ရွာေဖြေတြ႕ရွိႏိုင္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ ရွာေဖြရေကာင္းမွန္းမသိ တစ္ဘ၀လံုး ေမ႕ေလ်ာ႕ သြားခဲ႕သည္မ်ားလည္း ရွိႏိုင္ပါသည္။ သင္တို႕ေရာ မိမိေရြးခ်ယ္ခဲ႕မွုမ်ားသည္ မိမိစိတ္၀ိညာဥ္၏ ေတာင္႕တမွဳ အစစ္မွန္မ်ား ျဖစ္ခဲ႕ပါရဲ႕လား။ သို႕ဆိုလွ်င္ စိတ္၏ ေတာင္႕တမွဳ အစစ္မွန္မ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္သင္႕ပါသလား။ ထိုသို႕ေရြးခ်ယ္ျခင္းသည္ ေကာင္းျခင္း (သို႕) ဆိုးျခင္း ျဖစ္ပါသလား။ မေသခ်ာပါ…

ကၽြန္မသည္ ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ရာႏွုန္းျပည္႕ ေသခ်ာပါသည္။ မည္သည္႕ အခ်ိန္၊ မည္သည္႕ေနရာတြင္မဆို ေကာ္ဖီကိုသာ ကၽြန္မေရြးခ်ယ္ခဲ႕ဖူးပါသည္။ မည္သည္႕ အရပ္သို႕ ေရာက္ေနေန ထို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ရွိရာအရပ္သို႕ မျဖစ္မေန သည္းသည္း မည္းမည္း ကၽြန္မ ေရာက္ရွိခဲ႕သည္ ခ်ည္းပင္ျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ကၽြန္မသည္ မိမိ စိတ္၀ိညာဥ္၏ ေတာင္႕တမွု အစစ္မွန္ကိုသာ ေရြးခ်ယ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ မိမိ ကိုယ္ကို လွည္႕ဖ်ားသူတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ ေရြးခ်ယ္မွုမ်ား၏ ေကာင္းျခင္း၊ ဆိုးျခင္း မ်ားမွာ အေသခ်ာပါ။ မေသခ်ာျခင္းဆိုသည္မွာ ၀ွက္ဖဲမမည္ေသာ ၀ွက္ဖဲတစ္ခ်က္လည္း ျဖစ္သည္။

စိတ္၀ိညာဥ္၏ ေတာင္႕တမွဳ အစစ္မွန္တိုင္းသည္ စိတ္အာဟာရအား ျဖစ္ေစပါသလား (သို႕) အေကာင္း အဆို း အေျဖတစ္ခုအား ထုတ္ေပးႏိုင္ပါသလား။ ပို၍ပင္ မေသခ်ာပါ။ ဘ၀တြင္ တိုင္းတာရ အခက္ဆံုးေသာအရာသည္ အေကာင္းႏွင္႕ အဆိုး ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။ စိတ္၏ ေတာင္းတမွဳ တိုင္းသည္ ကၽြန္မတို႕အား ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႕မွဳမ်ား ေပးႏိုင္ပါခဲ႕ရဲ႕လား။ တဖ်က္ဖ်က္ တရိပ္ရိပ္ တုန္ရင္ေနေသာ၊ ပံုမွန္ထက္ အခ်က္မ်ား စြာ ခုန္ေနေသာ ရင္အစံု၊ မြမ္းၾကပ္ေမာပန္းမွဳ မ်ားႏွင္႕ မ်ားစြာေသာ ေဘးထြက္နာက်င္မွု မ်ားအားလည္း ကၽြန္မစြဲလန္းေသာ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္က ေပးစြမ္းႏိုင္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မစြဲလန္းစြာ တရွိဳက္မက္မက္ ေရြးခ်ယ္ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုသို႕ နာက်င္ခံစားေနရေသာ ခဏငယ္တိုင္းတြင္ စိတ္၏ ေတာင္႕တရာ ကိုသာ စြဲျမဲ ခိုင္မာစြာ ေရြးခ်ယ္ခဲ႕ေသာ ကၽြန္မ .. ေရြးခ်ယ္မွဳ ၊ အေကာင္း အဆိုးႏွင္႕ မေသခ်ာျခင္းမ်ား အေပၚ ေ၀၀ါးစြား အေျဖထုတ္ေနခဲ႕မိပါသည္။ ကၽြန္မတို႕သည္ မည္သို႕ေသာ သတၱ၀ါမ်ားနည္း။

ကၽြန္မ၏ ေရြးခ်ယ္မွဳ တိုင္း၌ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ သာယာမွု ၁၀ ရာခိုင္ႏွုန္း ႏွင္႕ စိတ္ထိခို္က္ပြန္းပဲ႕ နာက်င္မွဳ ၉၀ ရာခိုင္ႏွဳန္း အခ်ိဳးက်စြာ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္ထားခဲ႕သည္ မွန္ေသာ္လည္း ကၽြန္မသည္ စိတ္၏ ေတာင္႕တရာ အစစ္မွန္ကို သာ ထပ္၍ ေရြးခ်ယ္ဦးမည္မွာ သိပ္ကို ေသခ်ာေနခဲ႕႔ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေနာင္အနာဂတ္ ကၽြန္မ၏ ေရြးခ်ယ္မွဳမ်ား အတြက္ နာက်င္မွဳဒဏ္ အေတာင္အသင္႕ ခံႏိုင္ေသာ စိတ္ပဋိပကၡအားေ ေျဖရွင္းႏိုင္သည္႕ လံုေလာက္ေသာ အေျဖ ကၽြန္မ ယခုထိ ရွာေဖြရန္ ခဲယဥ္းေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာသည္မွာေတာ႕ ေကာ္ဖီသည္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႕ ခ်ည္တိုင္တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေနပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မသည္ စိတ္၏ ေတာင္႕တရာ အစစ္မွန္ကို သာ ေရြးခ်ယ္ၾကပါဟု မည္သူ႕ကိုမွ တိုက္တြန္းလိမ္႕မည္မဟုတ္သလို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္တြင္ေတာ႕ မိမိစိတ္၏ ေတာင္႕တရာ အစစ္မွန္ကိုသာ ဆက္လက္ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္ေနျဖစ္ဦးမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

လင္းျပာေႏြ

ၾသဂုတ္လ ၇ ရက္ ၂၀၀၉

ေသာၾကာေန႕

ည ၈ နာရီ

http://linpyarnway.wordpress.com/