ကၽြန္မႏွင့္ သစ္ပင္မ်ား

ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားေနက် ကစားနည္းတစ္ခုရွိတယ္။ "တန္ခူးလမွာ ဘာရြက္လဲ" လို႔ ေျပးမဲ့လူကေမးရင္လိုက္မယ့္သူေတြက "ပိေတာက္ရြက္" ၊ "ကဆုန္လမွာ ဘာရြက္လဲ" စသည္ျဖင့္ ၁၂ လရာသီအလိုက္ ေမးတဲ့လူကေမးရျပီး လိုက္မယ့္သူက အရြက္နာမည္ေတြကိုေျဖ၊ အဲဒီေျဖလိုက္တဲ့အရြက္ကို ဖမ္းတဲ့လူ လိုက္မမွီခင္ အမွီရေအာင္ ရွာခူးရတယ္။ အဲဒီလိုရွာခူးႏိုင္ဖို႔ကို သစ္ပင္နဲ႔ အရြက္ေတြကို အရင္ သင္ယူထားရတာေပါ့။

ကၽြန္မငယ္ငယ္ကဆို သစ္ပင္ေတြကို သိပ္စိတ္၀င္စားတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္သြားျပီဆို ဟိုဟာ ဘာပင္လဲ.. ဒီဟာဘာပင္လဲ ေမးလြန္းလို႔ ကၽြန္မနဲ႔ အတူသြားတဲ့လူၾကီးေတြဆို ကၽြန္မကိုေျပာတယ္ နင္ေတာ့ ၾကီးလာရင္ သစ္ပင္ေတြအေၾကာင္း သင္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳး လုပ္မယ္ထင္တယ္တဲ့။

သစ္ပင္ေတြအေၾကာင္း ကၽြန္မ စျပီးမွတ္မွတ္ရရရွိခဲ့တဲ့အခ်ိန္ဆို ကၽြန္မ ေလးႏွစ္ သမီးေလာက္က ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေနရတဲ့ ၀င္းၾကီးက အက်ယ္ၾကီး... အရင္က သခ်ၤဳိင္းၾကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္လို႔ေတာင္ေျပာၾကတာ။ အဲဒီ၀င္းအက်ယ္ၾကီးထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ ၂ လံုးတြဲ ႏွစ္ထပ္အိပ္ကေလး ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မ အေဖဘက္က အမ်ိဳးေတြ နဲ႔ အဘိုးအဘြားေတြ အားလံုးစုေနၾကတယ္။ အဲဒီ၀င္းၾကီးရဲ႕ အေနာက္ဘက္ေ၀းေ၀းမွာ က်ဴပင္ေတြ တရုန္းရုန္းထေနတဲ့ ေတာၾကီးရွိတယ္။ အဲဒီေတာၾကီးကိုမေရာက္ခင္ ေရကန္ၾကီးေတြ၊ ကန္သင္းေတြလည္း ျဖတ္ရတယ္။ အဲဒီေရကန္ေတြထဲမွာ သဲကန္ၾကီး တစ္ကန္လည္းပါတယ္။ အဲဒီကန္ထဲမွာ ပုစြန္ေတြလည္းေပါတယ္။ ငါးေတြလည္း မွ်ားလို႔ရတယ္။ က်ဴေတာ ၾကီးထဲမွာေတာ့ ေျမြေတြေပါတယ္ ေျပာၾကေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ တစ္ေယာက္မွေတာ့ ေျမြနဲ႔ မတိုးခဲ့ၾကဘူး။ သဲကန္ၾကီးထဲဆို ကၽြန္မအစ္ကိုေတြက ဒိုင္ဗင္ပစ္ေနက်။ ကၽြန္မက အဲဒီတုန္းက ငယ္ေသးေတာ့ ကၽြန္မအစ္ကိုေတြ ေဘာင္းဘီစဆြဲျပီး တေကာက္ေကာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ေနတဲ့ အရြယ္ေပါ့။ သူတို႔ ကစား၀ိုင္းေတြထဲ မပါရလို႔ ငိုငိုယိုယိုနဲ႔ တိုင္တန္းတတ္လြန္းလို႔ ကၽြန္မကို ငယ္ငယ္က လူဆိုးမလို႔ မၾကာခဏေျပာၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရပါ .. အဲဒီ၀င္းၾကီးရဲ႕ ေျမာက္ဘက္အရပ္မွာ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ရွိတယ္။ အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီးမွာ က်စ္ၾကိဳးၾကီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို သစ္သားျပား တစ္ျပားမွာ ခ်ည္ထားျပီး ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ဒန္းလုပ္စီးတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မအစ္ကိုေတြက ကစားျပီဆို ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ ဆာ့ၾကတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြလည္းမ်ား၊ လြတ္လည္း လြတ္လပ္ေတာ့ ေဘးမဲ့ေတာထဲက တိရစာၦန္ေလးေတြလို မီးကုန္ယမ္းကုန္ ကစားတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီးမွာ ဒန္စီးျပီဆို ေလထဲကို လြင့္ေနေအာင္ကို လႊဲၾကတာ။ ကၽြန္မကလည္း သူတို႔စီးေတာ့ ငိုိငိုယိုယုိ စီးမယ္လုပ္ေတာ့ သူတို႔ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ အျမင့္ၾကီးေရာက္ေအာင္ လႊဲ၊ ကၽြန္မကလည္း အဲဒီလိုမ်ားစီးရျပီဆို ေပ်ာ္တာမွ။ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့တဲ့ေန႔ေတြေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ကၽြန္မတို႔အတြက္ အဲဒီ ေညာင္ပင္ၾကီးက ကစားရပ္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္ အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီးမွာ နတ္ပူေဇာ္တာေတြ မၾကာခဏ လာလာ လုပ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အေမတို႔က ကၽြန္မတို႔ကို အဲဒီမွာ မေဆာ့ဖို႔ အျမဲမွာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ အဲဒီ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ ေညာင္ပင္ၾကီးကို တအားသံေယာဇဥ္ၾကီးၾကတယ္။

တစ္ေန႔က်ေတာ့ ကၽြန္မ ဗိုက္ထဲမွာ အလံုးၾကီးတစ္လံုး ေပၚလာျပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေအာင့္ေအာင့္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္မေမာင္ေလးက ေမြးကာစ လသားေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မဗိုက္ေအာင္ျပီဆို မခ်ိမဆန္႔ ခံစားရတယ္။ ဗိုက္ထဲက အလံုးၾကီးကလည္း ဟိုေျပးလိုက္ ဒီေျပးလိုက္နဲ႔ တအားခံစားရတာလို႔ အေမက ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မေဆးရံုေတြ မၾကာခဏ တက္ရတယ္။ ကၽြန္မေမာင္ေလးက ကၽြန္မေဆးရံုပဲတက္ေနရေတာ့ အေမႏို႕မစို႔ရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္မေဆးရံုတစ္ခုကဆင္းလာျပီး မၾကာဘူး ေနာက္တစ္ခု တက္ရလိုက္နဲ႔.. ကေလးေဆးရံုေပါင္းမ်ားစြာကို လွည့္တက္ခဲ့ရတယ္တဲ့။ ကၽြန္မဗိုက္ထဲကအလံုးၾကီးကလည္းဓာတ္မွန္ရိုက္လည္းမျမင္ရဘူးတဲ့။ ေပၚလာျပီး ေပ်ာက္တဲ့အခါက် ျပန္ေပ်ာက္သြားျပန္သတဲ့။ အဲဒီရက္ေတြမွာ ကၽြန္မေရာဂါျဖစ္ရတာ နတ္ျပဳစားတာမ်ားလားဆို ကၽြန္မအေဒၚက စျပီး သံသယာ၀င္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ေညာင္ပင္းၾကီးဆီ သြားသြားေဆာ့လို႔ တခုခုျဖစ္တာဆို ယံုၾကည္စိတ္က ပိုျပင္းထန္လာၾကတယ္။ ဒီလိုပဲ ကၽြန္မလည္း ေဆးရံုတတ္ရလိုက္ ေပ်ာက္လို႔ ျပန္ဆင္းလာလိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနစဥ္ တစ္ေန႔မွာ.. ကၽြန္မအေဒၚက အလုပ္သမားေတြငွားျပီး အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီးကို ခုတ္လွဲလိုက္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက ငယ္ငယ္ေလးအေလ်ာက္ ၀မ္းပန္းတနည္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေညာင္ပင္ၾကီး မရွိေတာ့တဲ့အျဖစ္ကို ကၽြန္မမွတ္မွတ္ရရ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ျပန္သတိရတတ္တယ္။ ေညာင္ပင္ၾကီးမရွိေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြလည္း ဒန္စီးရမယ့္ ေနရာမရွိၾကေတာ့ဘူး။ ေညာင္ပင္ေအာက္ ေျမတလင္းမွာလည္း သြားမေဆာ့ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မဗိုက္ထဲက အလံုးၾကီးလည္း ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ေဆးရံုအတက္မွာ ခြဲစရာမလုိဘဲ ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မအေဒၚနဲ႔ အဘိုးအဘြားေတြကေတာ့ အဲဒါေညာင္ပင္ၾကီး ခုတ္လွဲလိုက္လို႔ ေပ်ာက္သြားတာလို႔ ယံုၾကည္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သိပ္နားမလည္ဘူး ေညာင္ပင္ၾကီး မရွိေတာ့တာပဲ ၀မ္းပန္းတနည္း ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မတို႔ မိသားစုကေတာ့ အိမ္ေတြသိပ္ေျပာင္းတဲ့ မိသားစုတစ္စုပါ။ အေဖတို႔က နယ္လွည့္၀န္ထမ္းလည္း မဟုတ္ပါဘဲ အိမ္ေတြေတာ့ သိပ္ေျပာင္းရပါတယ္။ ကၽြန္မေနာက္ေျပာင္းရတဲ့ အိမ္မွာလည္း ေျမတလင္းက်ယ္ေတြရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ေနရတဲ့ အိမ္က ျပိဳလဲကာနီးေလးမို႔ ၀ါးပိုးလံုးၾကီးေတြနဲ႔ ထိုးကန္ထားရတယ္။ အိမ္ေပၚထပ္မွာ ၀ါးကပ္လိုၾကမ္းမ်ိဳး ခင္းထားတာမွတ္မိတယ္။ အဲဒီ ၀ါးၾကမ္းခင္းထဲမွာ ညဆို ၾကြက္ေတြ ပြက္ေလာရိုက္ေနတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အဲဒီ အိမ္ေလးမွာလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုခ်ည္းပဲသက္သက္ ေနခဲ့ရတဲ့ အိမ္ကေလးပါ။ အဲဒီျခံထဲက ေျမတလင္းထဲမွာ စံပယ္တာေတြလည္းရွိတယ္။ စံပါယ္ေတြပြင့္ခ်ိန္ဆို တအားေမႊးတာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစံပယ္ပင္ေတြက ကၽြန္မတို႔ ပိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ား ပိုင္တဲ့အပင္ေတြပါ။ ကၽြန္မက စံပါယ္ပန္းေလးေတြေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ သေဘာက်ပံုမ်ိဳးနဲ႔ သေဘာက်တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ပန္းနံ႔ေတြေတာ့ အဲဒီထဲက မၾကိဳက္လွဘူး။ အဲဒီျခံထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ဒညင္းပင္၊ သနပ္ခါးပင္၊ သရက္ပင္ေတြနဲ႔ မာကလာပင္ေတြလညး္ ရွိတယ္။ သနပ္ခါးပင္က သစ္ကိုင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြဆို ကၽြန္မ တစ္သက္မေမ့ဘူး။ ကၽြန္မ အတန္းထဲမွာ စာေမးပြဲေျဖလုိ႔ အဆင့္တစ္မရခဲ့ရင္ အဲဒီသစ္ကိုင္းနဲ႔ ကၽြန္မအစ္မေဆာ္တာ ခံရျပီသာမွတ္။ ဒညင္းပင္ေအာက္က ေျမတလင္းမွာဆို ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မအစ္ကိုေတြ ကုလားမဆီး နင္းေနက်။ ေျမေတြက သဲဆန္တဲ့ေျမမို႔ ကေလးပီပီ သိပ္လူးလို႔ေကာင္းတဲ့ ေျမေတြပါ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေမြးထားတဲ့ ေခြးအၾကီးၾကီး ႏွစ္ေကာင္လည္း ရွိတယ္။ အဲဒီေခြးၾကီးေတြကို ဒညင္းပင္ေအာက္က ေျမတလင္းၾကီးမွာ ခြခြစီးရျပီဆို ကၽြန္မသိပ္ေပ်ာ္တာ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မအသက္ ၇ ႏွစ္နဲ႔ ၈ ႏွစ္ၾကား ကာလေတြထင္တယ္။ ကၽြန္မတက္ရတဲ့ေက်ာင္းက ၄၅ မိနစ္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။ အဲဒီ ၄၅ မိနစ္မွာ မိနစ္ ၃၀ ေလာက္က ၀ါးရံုေတာရွိတဲ့ လမ္းၾကီးကို ျဖတ္ရတယ္။ ေလတအားတိုက္တဲ့အခ်ိန္ဆို ၀ါးရံုပင္ေတြ ယိမ္းထိုးျပီး တရႊီးရႊီးျမည္ေနတာ ေမာ့ေမာ့ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မ တအားသေဘာက်ခဲ့တာ။ ျပီးေတာ့ အိမ္နားမွာ သဲေခ်ာင္းေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီသဲေခ်ာင္းေလးေတြထဲ ေျခတြဲေလာင္းခ်ထိုင္ ၀ါးပင္က ၀ါးရြက္ေလးေတြကို ေလွလုပ္ျပီးေမွ်ာ၊ ေနာက္ ေခ်ာင္းထဲဆင္းျပီး ငါးသလဲတိုးေလးေတြ လက္ခုပ္ေလးနဲ႔ ဆင္းဆင္းဖမ္းနဲ႔ ကၽြန္မမွာ အားလပ္ခ်ိန္ကို မရွိသေလာက္ပဲ။ ေက်ာင္းအားရက္ေတြဆို ကၽြန္မ မာလကာပင္ၾကီး ႏွစ္ပင္ေပၚေရာက္ေရာက္ေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မအစ္ကိုေတြ ဒညင္းပင္ၾကီးေပၚတက္ေတာ့ ကၽြန္မလိုက္တက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ၇ ႏွစ္အရြယ္မို႔ မတက္ႏိုင္ဘူး။ ေက်ာင္းအားရက္ေတြဆို ကၽြန္မတက္ေနက် မာလကာပင္ၾကီး၂ ပင္ရွိတယ္။ ေလတိုက္လို႔ ယိမ္းထိုးေနတဲ႔ သစ္ကိုင္းေတြကိုစီး၊ မိုးရြာကာနီး အံု႔မႈိင္းျပီးလွေနတဲ႔ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုၾကည့္ ျပီးေတာ့ မာလကာသီးတစ္လံုးကို လက္ကကိုင္စား တကယ့္ကို စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းထဲက ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ နိဗၺန္ဘံုတစ္ခုလိုပါပဲ။ ေနာက္မၾကာဘူး ကၽြန္မတို႔ မိသားစု အိမ္ေျပာင္းရျပန္ပါတယ္။ မွတ္မိတယ္ ကၽြန္မ ကိုးႏွစ္အရြယ္ေပါ့။ အဲဒီ ေျမတလင္းရယ္၊ မာလကာပင္ၾကီးႏွစ္ပင္ရယ္၊ ေခြးၾကီးေတြရယ္ပါ ထားခဲ့ရလို႔လား၊ ကၽြန္မပဲ ပိုျပီးခံစားတတ္လာလို႔ပဲလား မသိ ေညာင္ပင္ၾကီး ခုတ္လွဲတာထက္ ပိုျပီး မွတ္မွတ္ရရနဲ႔ ခံစားခဲ့ရတယ္။

ကံေတာ့ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ေျပာင္းရတဲ့ အိမ္က သဲေခ်ာင္းေတြ၊ ၀ါးရံုေတာေတြ၊ စံပယ္ခင္းေတြ မရွိေပမယ့္ ျခံၾကီး၀န္းက်ယ္ၾကီးတစ္ခုပဲ။ အဲဒီျခံ၀န္းထဲမွာ ေရွးေဟာင္းေဂဟာၾကီးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီေဂဟာၾကီးက အစိုးရပိုင္ပါ။ ကၽြန္မတို႔က အဲဒီေဂဟာၾကီး အေနာက္က အစိုးရတန္းယားတြမွာ ေနရတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မတို႔မိသားစု ကၽြန္မအေဒၚနဲ႔အတူ ျပန္ေပါင္းေနရတယ္။ အဲဒီျခံ၀န္းၾကီးထဲမွာ ေရတမာပင္ေတြရွိတယ္။ ေခါင္းေလာင္းပန္းပင္ေတြ၊ ဂ်ပန္ႏွင္းဆီးေတြ၊ ယူကလစ္ပင္ေတြ၊ ပံုဏရိပ္ပင္ေတြ၊ တိုက္ကပ္ပန္းပင္နဲ႔ စကၠဴပန္းပင္ေတြ၊ ေဂၚသဇင္ျခံစည္းရိုးပင္ေတြ ေနာက္ ကၽြန္မအခ်စ္ဆံုး ကန္႔ေကာ္ပင္ေတြရွိတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ကၽြန္မအခ်စ္ဆံုး ေဆာင္းရာသီေတြ ရွိတယ္။ ေဆာင္းေရာက္ျပီဆို ကန္႔ေကာ္ပင္ေတြထိပ္ဖ်ားပဲ ကၽြန္မအျမဲတမ္း ေရာက္ေရာက္ေနတတ္တယ္။ ကန္႔ေကာ္ရန႔ံေတြ တသင္းသင္းနဲ႔ ေဆာင္းတြင္း ကာလေတြ ကၽြန္မမေမ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက မနက္ ၉ နာရီတက္ရတယ္။ ေက်ာင္းက အိမ္နဲ႔နီးတယ္။ မနက္ ၇ နာရီ ၈ နာရီထိ ကၽြန္မ ကန္႔ေကာ္ပင္ အဖ်ားမွာရွိေနတတ္တုန္း။ ေက်ာင္းသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္လို႔ေကာင္းတုန္း။ အဲဒီခ်ိန္ ကၽြန္မ ကဗ်ာေတြစာေတြ ခံစားတတ္စျဖစ္ေနျပီ။ သီခ်င္းေတြလည္း ခံစားတက္ေနျပီ။ ၁၁ ႏွစ္ ၁၂ အရြယ္.. မွတ္မိတယ္.. ကန္႔ေကာ္ပင္ဖ်ားမွာ ဗဒင္သီခ်င္းေလး တညီးညီးနဲ႔ မနက္ခင္းေတြ။ မၾကာပါဘူး အဲဒီကန္႔ေကာ္ရနံ႔သင္းတဲ့ နံနက္ခင္းေတြလည္း ကၽြန္မခ်န္ထားရစ္ခဲ့ရတယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကာလတခ်ိဳ႕မွာေတာ့ ျမိဳ႕သစ္ရပ္ကြက္တစ္ခုကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ျပန္တယ္။ ျမိဳ႔သစ္အိမ္က သစ္ပင္ေတြ ျဖစ္ထြန္းေလာက္ေအာင္ ေျမခံမေကာင္းပါဘူး။ ျခံက်ယ္ၾကီးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ေျပာင္းကာစက လည္ပတ္ၾကား ကြဲအက္အက္ေျမေပၚမွာ ထင္းရွဴးပင္ေလးေတြ အိမ္ေရွ႔မ်က္ႏွာစာမွာ စစိုက္ထားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ေလးကို ေဆးအျဖဴေရာင္ေလး သုတ္ထားတယ္။ ကၽြန္မတို႔မိသားစုေတြခ်ည္းပဲ ျပန္ေနရလို႔ ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းတဲ့ ကာလေတြပါ။ ကၽြန္မ ၈ တန္း ၉ တန္း အရြယ္.. ကၽြန္မအစ္ကိုေတြ ဂစ္တာတီးသင္ေပးလို႔ တေဒါင္ေဒါင္ တဒင္ဒင္လုပ္တတ္ေနျပီ။ တခ်ိဳ႔ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြကို ခိုးဖတ္ျပီး လႈပ္ခတ္တတ္တဲ့ အရြယ္ပါ။ ၁ ႏွစ္ ၂ ႏွစ္ အၾကာမွာ ထင္ရွဴးပင္ေလးေတြ အျပိဳင္းအရိုင္းၾကီးလာခဲ့ျပီ။ ျမိဳ႔သစ္ဆိုေတာ့ အပူအေအးလြန္ကဲျပီး ေလတိုက္လည္းၾကမ္းတမ္းတယ္။ ညဘက္ေတြဆို ေလနဲ႔ ေ၀ွ႕ရမ္းေနတဲ့ ထင္းရွဴးပင္တန္းေတြၾကားထဲကေန လင္းထိန္ေနတဲ့ အိမ္ျဖဴျဖဴေလးကို လွမ္းျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းမ်ိဳး ကၽြန္မ တစ္သက္မေမ့ပါဘူး။ အဲဒီထင္းရႈးပင္ေတြေအာက္ ခံုတန္းမွာ ထင္းရွဴးပင္ေတြကေျပာတဲ့ ဂီတကို နားေထာင္ရင္း (ထင္းရွဴးပင္ေတြက ေလခြ်န္တယ္ေလ) ကၽြန္မ အစ္ကိုေတြက ဂစ္တာတီး ကၽြန္မက သီခ်င္းေတြဆိုနဲ႔ .. ထင္းရွဴးန႔ံသင္းတဲ့ ကာလေတြကို အခု လက္ရွိ ကၽြန္မတို႔ေနအိမ္ကို ေျပာင္းရတဲ့ခါ ထားခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

ခုေတာ့ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ ဘာသစ္ပင္မွ မရွိပါဘူး။ ေလွကားထစ္ေတြရွိတယ္။ သစ္ပင္ဖ်ားက ခံစားရတဲ့ အရသာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ အထပ္ျမင့္တဲ့အတြက္ အေ၀းက တိုက္လာတဲ့ လတ္ဆက္တဲ့ ေလေအးေတြကို ခံစားခြင့္ေတာ့ရွိတယ္။ အိမ္ေရွ႕အိမ္ေနာက္ တစ္မိနစ္ေလာက္ေတာင္ ေလွ်ာက္စရာမလိုဘဲ ေရာက္ႏိုင္တယ္။ အခ်ိန္မရွိ အခ်ိန္ရွိမွ အိမ္ျပန္လို႔ရတယ္။ တိုက္ခန္း ယဥ္ေက်းမႈေတြရွိတယ္။ ျမိဳ႕ျပအေငြ႔အသက္ေတြရွိတယ္။ ငါးကင္ယဥ္ေက်းမႈေတြလည္း ထြန္းကားတယ္။ တခါတရံ တန္ခူးအခါေတြ လမ္းထိပ္က ပ်ံ႕လြင့္လာတတ္တဲ့ ပိေတာက္ရနံ႔ကို ရွဴရွိဳက္ရတာကလြဲလို႔ ပန္းရနံ႔ေတြ ဆိတ္သုန္းတယ္။ ၂၅ - ၃၀ အရြယ္၊ ႏွလံုးသားလည္း ထိရွမလြယ္ေတာ့ေပမယ့္ ငယ္ငယ္တုန္းက သစ္ပင္ေတြကို လြမ္းစိတ္ကေတာ့ အျမစ္တြယ္တုန္း။ သစ္ပင္ေတြရွိတဲ့ အရပ္ေတြေရာက္ရင္ ငယ္ငယ္တုန္းကလို တလွပ္လွပ္ေပ်ာ္တုန္း။ ခရီးသြားရင္း သဲေခ်ာင္းငယ္ေတြ ေတြ႔ရင္ ငါးဆင္းဖမ္းခ်င္တုန္း၊ မာလကာပင္ေတြေတြ႔ရင္ တက္ခူးစားခ်င္တုန္း။ ၀ါးရြက္ငယ္ေတြေတြ႔ရင္ ေလွလုပ္လႊတ္ခ်င္တုန္း။ ထင္းရွဴးပင္ေတြေတြ႔ရင္ သီခ်င္းေတြ ျငီးခ်င္တုန္း။ ေညာင္ညိုပင္ၾကီးေတြေတြ႔ရင္ ဒန္းဆင္ျပီး စီးခ်င္တုန္း... ဒါေပမယ့္ .... ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တဲ့ နိဗၺာန္ဘံုေလးကိုေတာ့ ျပန္ရွာမေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ပါ...........။


၂၀ မတ္လ ၂၀၁၂
၉ ၃၀ ညေန