Wednesday, June 13, 2007

ငိိုသံမ်ား

လိုခ်င္တာမရရင္ ကေလးေတြငိုတတ္ၾကတယ္။ လိုတာမရတဲ့အခါတိုင္း ကေလးေတြ ငိုယိုျပီး ေတာင္းတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လိုခ်င္တာ မရခဲ႔ရင္ေတာင္ သူတို႔ ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔နဲ႔ အငိုတိတ္သြားတတ္ၾကတယ္။
လူၾကီးေတြကေရာ.....
လိုခ်င္တာမရရင္ ငိုတတ္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ငိုသံေတြကဘယ္သူ မွမၾကားႏိုင္တဲ႔ ငိုသံမ်ိဳးေတြ။ အဲဒီငိုသံေတြကကေလးေတြရဲ႔ငိုသံေတြလို ေမ႔ေမ႔ ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔နဲ႔ ၿပီးဆံုးမသြားၾကဘူး။ ဘယ္ေတာ႔မွ မၿပီးဆံုးႏိုင္တဲ႔ ငိုခ်င္း႐ွည္မ်ိဳးေတြ။ ႏွလံုးသားကို ဖြင္႔ၿပီးနားေထာင္ၾကည္႔..... လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႔ ငိုသံကိုၾကားရလိမ္႔မယ္။
ဒီလူေတြကေရာ ဘာၿဖစ္လို႔ ႐ုိးသားစြာ မငိုခ်င္ၾကတာလဲ။ မငိုႏိုင္ၾကတာလဲ။ လိုခ်င္တာမရခဲ႔သည္႔တိုင္ ကေလးေတြလို ဘာၿဖစ္လို႔ ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႔ အငိုမတိတ္ႏိုင္ရတာလဲ။
တစ္ခုေတာ႔႐ွိတယ္။ ကေလးေတြရဲ႔ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္က လြတ္လပ္တယ္။ အဲဒီပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ရဲ႔ ေနာက္မွာ အိပ္မက္အေဆာက္အအံု အၾကီးၾကီးမပါဘူး။ လူၾကီးေတြကေတာ႔ အိပ္မက္အေဆာက္အအံုအၾကီးၾကီးတည္လို႔။ ခက္တာက အဲဒီအေဆာက္အအံုၾကီးကို လူၾကီးေတြ ဘယ္လိုမွ မၿဖိဳဖ်က္ႏိုင္ၾကဘူး။
ကြၽန္မတို႔ေရာ...... ဘယ္လို အိပ္မက္အေဆာက္အအံုၾကီးေတြ တည္ၿပီး ငိုေနခဲ႔ၾကတာလဲ။ ဘယ္လိုငိုသံမ်ိဳးေတြ ဖန္တီးေနခဲ႔ၾကတာလဲ။ တကယ္ဆို ကြၽန္မတို႔အားလံုး ငယ္ငယ္က လြတ္လပ္စြာ ငိုခဲ႔ဖူးသူေတြပါပဲ။ ။

No comments: