မနက္ခင္းပန္းမ်ားပြင့့္ေနႀကသည္။
ျပာမႈန္ေနေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္၌ လူသူအသြားအလာက်ဲပါးလ်က္... ႏွင္းမ်ား စိမ္႕ခဲေအာင္ က်ဆင္းေန၏။ ကတၱရာလမ္းမေပၚ၌ ႏွင္းဖက္ႏုႏုမ်ား လႊားက်ေနသည္။ လူတိုင္း၏ အိမ္ျပတင္းမ်ား ပိတ္ထားႀကသည္။ တစ္စံုတစ္ရာ ၀င္လာမည္ကို စိုးေသာေၾကာင့္လားမသိ။ …… စိမ့္ေနေအာင္ ပိတ္ထားႀက၏။ ပူ႐ိွမ္း႐ိွမ္းေအးျမျမေလတစ္ခ်က္ တိုးေ၀ွ႔သြားသည္။ အစိမ္းေရာင္ သစ္႐ြက္မ်ားေပၚ႐ွိ ႏွင္းဖက္မ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚသို႔ ဖြားခနဲက်သြား၏။ ေကာင္းကင္သည္ အၿဖဴေရာင္ပိတ္ကားတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ပင္ တူေန၏။ အနက္ေရာင္ ဆံခ်ည္မွ်င္တစ္စႏွင့္တူေသာ လမ္းမသည္ မွ်င္းမွ်င္းေလးလြင့္ေနသည္။ ႏွင္းမ်ားကား ဖံုးတစ္၀က္ ဖယ္တစ္၀က္. . . ကြၽန္မ အိမ္မက္မက္ေနတာမ်ားလား . . .
လြင့္ေနေသာလမ္းမေပၚ၌ ကြၽန္မတစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းေန၏။ ကြၽန္မ ဘယ္ဆီသြားေနတာပါလဲ . . ပိတ္ထားေသာအိမ္မ်ားဆီသို ့လား . . . ပိတ္ထားေသာအိမ္မ်ားထဲတြင္ ကြၽန္မအိမ္တစ္အိမ္မ်ား ပါေနျပီလား။ ေဟာဟိုက တံခါး႐ြက္အၫိုမ်ားႏွင့္အိမ္သည္ ကြၽန္မအိမ္မ်ားလား . . ဒါမွမဟုတ္ ေဟာဟိုက တံခါး႐ြက္အျပာမ်ားႏွင့္အိမ္မ်ားလား . . . ဒီလိုဆို. . ကြၽန္မကိုိုတံခါးလာဖြင့္ေပးမည့္သူတစ္ေယာက္ ႐ွိေနမည္ေပါ့. မဟုတ္ရင္ေကာ. . . မဟုတ္ရင္ ကြၽန္မ၌ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေတာ့႐ွိရမည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ ကြၽန္မအိမ္ တံခါးအဖြင့္၌ ကြၽန္မအတြက္ ျပင္ဆင္ထားေသာပါတီတစ္ခု ေစာင့္ႀကိဳေကာင္းေစာင့္ႀကိဳ ေနလိမ့္မည္။ ဒီ့ထက္ပိုကံေကာင္းလွ်င္ေတာ့ ကြၽန္မအား ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေျပးေပြ႔ဆီးႀကိဳမည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ႐ွိေနႏိုင္မည္။
ဒီ့ထက္ပိုကံေကာင္းလွ်င္ေကာ . . .
ကြၽန္မလမ္းမေပၚသို ့ကဆင့္ကလ်ားႀကည့္လိုက္၏ . . . အလင္းမ်ားေဖြးေဖြးလႈပ္လ်က္ . . . . . . လမ္းေပၚ၌ ကြၽန္မႏွင့္ သူစိမ္းတရံဆန္သည့္သူမ်ား ႐ွိမေန . . . ဒါဆိုရင္းႏွီးသူေတြေကာ . . .ရင္းႏွီးသူေတြ . . . ကြၽန္မဦးေခါင္းတြင္း၌ တစ္စံုတစ္ရာ တစ္ဖ်က္ဖ်က္လက္ေန၏ . . . ကြၽန္မႏွင့္ရင္းႏွီးသူေတြ . . . ရင္းႏွီးသူေတြဆိုတာ မည္သို ့ေသာအရာကိုေခၚသနည္း . . . ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးသူမ်ားလား . . . လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲေႏြးျမေနသူမ်ားလား . . .အလြန္အမင္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားေျပာခဲ့ဖူးသူမ်ားလား . . . အလြန္တရာ စက္ဆုပ္စြာျဖင့္ ပုခံုးဖက္ေပါင္းေနသူမ်ားလား. . . အလြန္တရာ ေလးစားစြာ ကိုးကြယ္မိေနသူမ်ားလား . . .မ်ားလား . . .မ်ားလား . . .
နံေဘးမွ တစ္စံုတစ္ရာ လင္းကနဲဲျဖတ္သန္းသြာ၏ . . . မည္သည့္အရာလဲ ကြၽန္မ မစမ္းစစ္ေတာ့ ႀကည့္တိုက္ေတာ့ တံခါး႐ြက္အညိဳမ်ားႏွင့္ အိမ္တစ္လံုး မ်က္စိေ႐ွ ့ေမွာက္၌ လြင့္ေန၏ . . . လြင့္ေနဟန္႐ွိ၏. . . ဒါ ကြၽန္မအိမ္မ်ားလား . . .ကြၽန္မအိမ္ဆို အနည္းဆံုး ကြၽန္မကို သိသည့္လူမ်ား ႐ွိရမည္။. . မဟုတ္ေသးဘူး . . ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း ေနသည့္အိမ္ဆိုရင္ေကာ . . .မည္သူမ ွ႐ွိမည္မဟုုတ္ . . . ဒါဆို ကြၽန္မအိမ္ျဖစ္ဖို႔ ့ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေတာ့ ႐ွိရမည္။ ဟုတ္တယ္ ။ ကြၽန္မအိမ္ ေ႐ွ႕တည့္တည့္၌ ရပ္လ်က္ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို႐ွာသည္ . . .စိတ္လႈပ္႐ွားစြာျဖင့္ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို ႐ွာေဖြေန၏ . . .ဘယ္မွာလဲ . . . ငါ့အိမ္ဆိုတာ၏ေသာ့ . . .ဘယ္မွာလဲ . . .
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ႀကာေအာင္ ေသာ့အား႐ွာေဖြေနမိမွန္းပင္မသိ . . .ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး၌ ေဇာေခြၽးမ်ားျဖင့္ . တုန္ရီေန၏။ ေမာပန္းမႈ သဲ့သဲ့စိမ့္၀င္ပ်ံ ့ႏွံ ့လ်က္႐ွိသည္။ ကြၽန္မအေ႐ွ ့႐ွိတံခါးအညိဳႀကီးသည္ မာန္တင္းလ်က္ ၀င့္ထည္စြာေစ့ပိတ္ထား၏. . .(ေစ့ပိတ္ထားသေယာင္႐ွိ၏). . ကြၽန္မ ဘာလုပ္ရမည္နည္း . . . ကြၽန္မ အိမ္ထဲ၀င္ရမွ ျဖစ္မည္ . . . ကြၽန္မအိမ္ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ အိမ္ထဲ၀င္ရမည္။ တံခါး႐ြက္အညိဳမ်ားအား ကြၽန္မစိုက္ႀကည့္ေနမိ၏ . . . အိမ္ဆိုသည္မွာ ဤ မွ်ပင္၀င္ဖို ့ရာခဲယဥ္းပါသလား . . .ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေဇာေခြၽးမ်ားျဖင့္ ထံုထိုင္းေန၏. . . လက္ေကာက္၀တ္ဆီမွ တဒိတ္ဒိတ္ေသြး တိုးႏႈန္းညံေန၏ . . . ကြၽန္မဦးေခါင္းသည္ မိတၲဴကူး စက္တစ္ခုအလား အလုပ္လုုပ္ေန၏ . . ကြၽန္မ ဘာမ်ားျဖင္ရတာလဲ . . . အဘယ္ေႀကာင့္ ဤတံခါးႀကီးေ႐ွ ့၌ ဤမွ် တုန္လႈပ္ေနရသနည္း ။
ဟုတ္တယ္ ကြၽန္မအိမ္ပဲ... ကြၽန္မ၀င္ရမည္ေပါ့ . . .႐ုတ္တရက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚ ထံုထိုင္းထိုင္း ေမာင္းေနေသာ ကားတစ္စင္းလို ခံစားလိုက္ရ၏ . . ေမာတယ္ . . .ေမာတယ္ . . ေမာပန္ျခင္းသည္ ကြၽန္မအား တစစ္စစ္ ခဲေန၏ . . . အေမာေႀကာင့္ ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေရာင္အမ္းအမ္း ခံစားေနရ၏ . . . ဘာေႀကာင့္ေမာပန္းရသနည္း . . .ေစ့ပိတ္ထားေသာတံခါးမ်ားေႀကာင့္လား . . . ကြၽန္မ၌ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္း မ႐ွိေသာေႀကာင့္လား . . . အိမ္ဆိုသည့္ အ႐ွိန္အ၀ါေႀကာင့္လား . . . ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး႐ွိ ေသြးမ်ားဆူပြက္လာသည္ ။ မ်က္လံုးမ်ားျပာေ၀လာ၏ ။ ကြၽန္မေသြး႐ူးေသြးတန္းျဖင့္ တံခါးအညိဳႀကီးအား ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္၏ . . .အလင္းမ်ား ဒလေဟာ ျပိဳဆင္းက်လာ၏ . . . မ်က္စိမ်ား က်ိန္းစပ္ျပာေ၀ေလာက္ေအာင္ အိမ္တြင္း၌ စူးစူး႐ွ႐ွ လင္းေန၏။ လင္းလြန္းေသာေႀကာင့္ အိမ္နံရံမ်ားပင္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ ။ အိမ္သည္ အလင္းခ်ည္းသက္သက္ သိုေလွာင္ထားေသာ ဂိုေထာင္တစ္ခုႏွင့္ပင္တူေန၏ . . ကြၽန္မအလင္းထဲသို ့တစ္လွမ္းခ်င္းတိုး၀င္သြား၏။
အလင္းထံသို ့ အေႀကာက္အလန္ ့မ႐ွိကြၽန္မတိုးသြား၏ ။
လူ႐ွိလား . . .
ကြၽန္မပါးစပ္က အူေႀကာင္ေႀကာင္ စကားတစ္ခြန္း ခုန္ထြက္သြားသည္ ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး . . . ငါ့အိမ္ဆို ဒီလိုေမးစရာ ဘာအေႀကာင္းမ်ား႐ွိမည္နည္း . . .ဟုတ္တယ္ . . . အမွန္ဆို ျပန္လာျပီလို ့... ေျပာရမွာ . . .
ျပန္လာပါျပီ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အေတာ္ရယ္ခ်င္သြားသည္ ။ အိမ္သည္ အလင္းျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေန၏ ။ အိမ္တြင္း၌ ကြၽန္မအား ႀကိဳမည့္သူမ်ား ႐ွိမေန . . .သို ့ေသာ္ . . .ႏွင္မည့္သူမ်ားလည္း ႐ွိမေန . . . ဒါ ငါ့အိမ္ေပါ့... ကြၽန္မေရ႐ြတ္လို္မိ၏။ ရီေ၀မႈန္၀ါးစြာျဖင့္ တစ္အိမ္လံုးအား လွည့္ပတ္ႀကည့္႐ႈေနမိ၏။ အိမ္တြင္း၌ အလင္းမွတစ္ပါး မည္သည့္သက္႐ိွ သက္မဲ့အရာမ်ားအား မေတြ ့ရ ။ ကြၽန္မ ႏြမ္းရိသြား၏ ။
ဒါကြၽန္္မအိမ္တဲ့လား . . . အံႀသစရာ . . . ကြၽန္မအိမ္ျဖစ္ဖို ့ရာ မည္သည့္အရာမွမလိုပါလား . . .
ေသာ့ မလို . . .ဆီးႀကိဳမည္သူ မလို . . .အေထာက္အထားပစၥည္းမ်ား မလို . . . ႏႈတ္ခြန္းဆက္သရန္ မလို . . . ကြၽန္မသည္ အလင္းထဲ၌ မတ္မတ္ရပ္လ်က္ . . . အိမ္ ဟူေသာေ၀ါဟာရ ကြၽန္မေခါင္းထဲသို ့ မည္သို ့ ေရာက္လာသနည္း . . .ခႏၶာကိုယ္မွ ခံစားမႈတစ္မ်ိဳး ယိုစီးထြက္လာ၏ ။
ကြၽန္မ အိမ္အျပင္လမ္းမေပၚသို ့ တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးထြက္သြားလိုက္၏ ။ ကတၲရာလမ္းႀကီးသည္ ေစာေစာကအတိုင္း ေျမ ့ေျမ ့မႈန္ရီလ်က္႐ွိ၏ ။ လမ္းႏွင့္ထိေတြ ့ေနေသာ ကြၽန္မေျခေထာက္မ်ား ရဲတင္းလြန္းေန၏ ။ ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္၌ ပိတ္ထားေသာတံခါးမ်ား႐ွိရာ အိမ္မ်ား . . .ေ၀သီ လြင့္ပါးလ်က္႐ွိ၏ ။ ကြၽန္မေသြးမ်ားထဲ၌ ေရေႏြးစီးေႀကာင္းတစ္ခု ခက္ထန္စြာ စီးဆင္းေနသည္ ။
မ်က္၀န္းမ်ား ေအးစက္က်ပ္ခဲလ်က္ . . ႏွင္းမိုးထားေသာ ျမင္ကြင္းထဲ စြတ္႐ြတ္ တိုး၀င္ပစ္လိုက္၏...
သို ့ေသာ္ . . . . .
ပိတ္ထားေသာ တံခါးမ်ားကိုေတာ့ မည္သည့္အေႀကာင္းႏွင့္မွ ဖြင့္ဖို့ႀကိဳးစားေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။
မွတ္ခ်က္။ ။ဤ၀တၳဳ၏အမည္သည္ အိမ္ ျဖစ္သည္ ။
ျပာမႈန္ေနေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္၌ လူသူအသြားအလာက်ဲပါးလ်က္... ႏွင္းမ်ား စိမ္႕ခဲေအာင္ က်ဆင္းေန၏။ ကတၱရာလမ္းမေပၚ၌ ႏွင္းဖက္ႏုႏုမ်ား လႊားက်ေနသည္။ လူတိုင္း၏ အိမ္ျပတင္းမ်ား ပိတ္ထားႀကသည္။ တစ္စံုတစ္ရာ ၀င္လာမည္ကို စိုးေသာေၾကာင့္လားမသိ။ …… စိမ့္ေနေအာင္ ပိတ္ထားႀက၏။ ပူ႐ိွမ္း႐ိွမ္းေအးျမျမေလတစ္ခ်က္ တိုးေ၀ွ႔သြားသည္။ အစိမ္းေရာင္ သစ္႐ြက္မ်ားေပၚ႐ွိ ႏွင္းဖက္မ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚသို႔ ဖြားခနဲက်သြား၏။ ေကာင္းကင္သည္ အၿဖဴေရာင္ပိတ္ကားတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ပင္ တူေန၏။ အနက္ေရာင္ ဆံခ်ည္မွ်င္တစ္စႏွင့္တူေသာ လမ္းမသည္ မွ်င္းမွ်င္းေလးလြင့္ေနသည္။ ႏွင္းမ်ားကား ဖံုးတစ္၀က္ ဖယ္တစ္၀က္. . . ကြၽန္မ အိမ္မက္မက္ေနတာမ်ားလား . . .
လြင့္ေနေသာလမ္းမေပၚ၌ ကြၽန္မတစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းေန၏။ ကြၽန္မ ဘယ္ဆီသြားေနတာပါလဲ . . ပိတ္ထားေသာအိမ္မ်ားဆီသို ့လား . . . ပိတ္ထားေသာအိမ္မ်ားထဲတြင္ ကြၽန္မအိမ္တစ္အိမ္မ်ား ပါေနျပီလား။ ေဟာဟိုက တံခါး႐ြက္အၫိုမ်ားႏွင့္အိမ္သည္ ကြၽန္မအိမ္မ်ားလား . . ဒါမွမဟုတ္ ေဟာဟိုက တံခါး႐ြက္အျပာမ်ားႏွင့္အိမ္မ်ားလား . . . ဒီလိုဆို. . ကြၽန္မကိုိုတံခါးလာဖြင့္ေပးမည့္သူတစ္ေယာက္ ႐ွိေနမည္ေပါ့. မဟုတ္ရင္ေကာ. . . မဟုတ္ရင္ ကြၽန္မ၌ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေတာ့႐ွိရမည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ ကြၽန္မအိမ္ တံခါးအဖြင့္၌ ကြၽန္မအတြက္ ျပင္ဆင္ထားေသာပါတီတစ္ခု ေစာင့္ႀကိဳေကာင္းေစာင့္ႀကိဳ ေနလိမ့္မည္။ ဒီ့ထက္ပိုကံေကာင္းလွ်င္ေတာ့ ကြၽန္မအား ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေျပးေပြ႔ဆီးႀကိဳမည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ႐ွိေနႏိုင္မည္။
ဒီ့ထက္ပိုကံေကာင္းလွ်င္ေကာ . . .
ကြၽန္မလမ္းမေပၚသို ့ကဆင့္ကလ်ားႀကည့္လိုက္၏ . . . အလင္းမ်ားေဖြးေဖြးလႈပ္လ်က္ . . . . . . လမ္းေပၚ၌ ကြၽန္မႏွင့္ သူစိမ္းတရံဆန္သည့္သူမ်ား ႐ွိမေန . . . ဒါဆိုရင္းႏွီးသူေတြေကာ . . .ရင္းႏွီးသူေတြ . . . ကြၽန္မဦးေခါင္းတြင္း၌ တစ္စံုတစ္ရာ တစ္ဖ်က္ဖ်က္လက္ေန၏ . . . ကြၽန္မႏွင့္ရင္းႏွီးသူေတြ . . . ရင္းႏွီးသူေတြဆိုတာ မည္သို ့ေသာအရာကိုေခၚသနည္း . . . ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးသူမ်ားလား . . . လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲေႏြးျမေနသူမ်ားလား . . .အလြန္အမင္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားေျပာခဲ့ဖူးသူမ်ားလား . . . အလြန္တရာ စက္ဆုပ္စြာျဖင့္ ပုခံုးဖက္ေပါင္းေနသူမ်ားလား. . . အလြန္တရာ ေလးစားစြာ ကိုးကြယ္မိေနသူမ်ားလား . . .မ်ားလား . . .မ်ားလား . . .
နံေဘးမွ တစ္စံုတစ္ရာ လင္းကနဲဲျဖတ္သန္းသြာ၏ . . . မည္သည့္အရာလဲ ကြၽန္မ မစမ္းစစ္ေတာ့ ႀကည့္တိုက္ေတာ့ တံခါး႐ြက္အညိဳမ်ားႏွင့္ အိမ္တစ္လံုး မ်က္စိေ႐ွ ့ေမွာက္၌ လြင့္ေန၏ . . . လြင့္ေနဟန္႐ွိ၏. . . ဒါ ကြၽန္မအိမ္မ်ားလား . . .ကြၽန္မအိမ္ဆို အနည္းဆံုး ကြၽန္မကို သိသည့္လူမ်ား ႐ွိရမည္။. . မဟုတ္ေသးဘူး . . ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း ေနသည့္အိမ္ဆိုရင္ေကာ . . .မည္သူမ ွ႐ွိမည္မဟုုတ္ . . . ဒါဆို ကြၽန္မအိမ္ျဖစ္ဖို႔ ့ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေတာ့ ႐ွိရမည္။ ဟုတ္တယ္ ။ ကြၽန္မအိမ္ ေ႐ွ႕တည့္တည့္၌ ရပ္လ်က္ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို႐ွာသည္ . . .စိတ္လႈပ္႐ွားစြာျဖင့္ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို ႐ွာေဖြေန၏ . . .ဘယ္မွာလဲ . . . ငါ့အိမ္ဆိုတာ၏ေသာ့ . . .ဘယ္မွာလဲ . . .
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ႀကာေအာင္ ေသာ့အား႐ွာေဖြေနမိမွန္းပင္မသိ . . .ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး၌ ေဇာေခြၽးမ်ားျဖင့္ . တုန္ရီေန၏။ ေမာပန္းမႈ သဲ့သဲ့စိမ့္၀င္ပ်ံ ့ႏွံ ့လ်က္႐ွိသည္။ ကြၽန္မအေ႐ွ ့႐ွိတံခါးအညိဳႀကီးသည္ မာန္တင္းလ်က္ ၀င့္ထည္စြာေစ့ပိတ္ထား၏. . .(ေစ့ပိတ္ထားသေယာင္႐ွိ၏). . ကြၽန္မ ဘာလုပ္ရမည္နည္း . . . ကြၽန္မ အိမ္ထဲ၀င္ရမွ ျဖစ္မည္ . . . ကြၽန္မအိမ္ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ အိမ္ထဲ၀င္ရမည္။ တံခါး႐ြက္အညိဳမ်ားအား ကြၽန္မစိုက္ႀကည့္ေနမိ၏ . . . အိမ္ဆိုသည္မွာ ဤ မွ်ပင္၀င္ဖို ့ရာခဲယဥ္းပါသလား . . .ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေဇာေခြၽးမ်ားျဖင့္ ထံုထိုင္းေန၏. . . လက္ေကာက္၀တ္ဆီမွ တဒိတ္ဒိတ္ေသြး တိုးႏႈန္းညံေန၏ . . . ကြၽန္မဦးေခါင္းသည္ မိတၲဴကူး စက္တစ္ခုအလား အလုပ္လုုပ္ေန၏ . . ကြၽန္မ ဘာမ်ားျဖင္ရတာလဲ . . . အဘယ္ေႀကာင့္ ဤတံခါးႀကီးေ႐ွ ့၌ ဤမွ် တုန္လႈပ္ေနရသနည္း ။
ဟုတ္တယ္ ကြၽန္မအိမ္ပဲ... ကြၽန္မ၀င္ရမည္ေပါ့ . . .႐ုတ္တရက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚ ထံုထိုင္းထိုင္း ေမာင္းေနေသာ ကားတစ္စင္းလို ခံစားလိုက္ရ၏ . . ေမာတယ္ . . .ေမာတယ္ . . ေမာပန္ျခင္းသည္ ကြၽန္မအား တစစ္စစ္ ခဲေန၏ . . . အေမာေႀကာင့္ ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေရာင္အမ္းအမ္း ခံစားေနရ၏ . . . ဘာေႀကာင့္ေမာပန္းရသနည္း . . .ေစ့ပိတ္ထားေသာတံခါးမ်ားေႀကာင့္လား . . . ကြၽန္မ၌ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္း မ႐ွိေသာေႀကာင့္လား . . . အိမ္ဆိုသည့္ အ႐ွိန္အ၀ါေႀကာင့္လား . . . ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုး႐ွိ ေသြးမ်ားဆူပြက္လာသည္ ။ မ်က္လံုးမ်ားျပာေ၀လာ၏ ။ ကြၽန္မေသြး႐ူးေသြးတန္းျဖင့္ တံခါးအညိဳႀကီးအား ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္၏ . . .အလင္းမ်ား ဒလေဟာ ျပိဳဆင္းက်လာ၏ . . . မ်က္စိမ်ား က်ိန္းစပ္ျပာေ၀ေလာက္ေအာင္ အိမ္တြင္း၌ စူးစူး႐ွ႐ွ လင္းေန၏။ လင္းလြန္းေသာေႀကာင့္ အိမ္နံရံမ်ားပင္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ ။ အိမ္သည္ အလင္းခ်ည္းသက္သက္ သိုေလွာင္ထားေသာ ဂိုေထာင္တစ္ခုႏွင့္ပင္တူေန၏ . . ကြၽန္မအလင္းထဲသို ့တစ္လွမ္းခ်င္းတိုး၀င္သြား၏။
အလင္းထံသို ့ အေႀကာက္အလန္ ့မ႐ွိကြၽန္မတိုးသြား၏ ။
လူ႐ွိလား . . .
ကြၽန္မပါးစပ္က အူေႀကာင္ေႀကာင္ စကားတစ္ခြန္း ခုန္ထြက္သြားသည္ ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး . . . ငါ့အိမ္ဆို ဒီလိုေမးစရာ ဘာအေႀကာင္းမ်ား႐ွိမည္နည္း . . .ဟုတ္တယ္ . . . အမွန္ဆို ျပန္လာျပီလို ့... ေျပာရမွာ . . .
ျပန္လာပါျပီ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အေတာ္ရယ္ခ်င္သြားသည္ ။ အိမ္သည္ အလင္းျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေန၏ ။ အိမ္တြင္း၌ ကြၽန္မအား ႀကိဳမည့္သူမ်ား ႐ွိမေန . . .သို ့ေသာ္ . . .ႏွင္မည့္သူမ်ားလည္း ႐ွိမေန . . . ဒါ ငါ့အိမ္ေပါ့... ကြၽန္မေရ႐ြတ္လို္မိ၏။ ရီေ၀မႈန္၀ါးစြာျဖင့္ တစ္အိမ္လံုးအား လွည့္ပတ္ႀကည့္႐ႈေနမိ၏။ အိမ္တြင္း၌ အလင္းမွတစ္ပါး မည္သည့္သက္႐ိွ သက္မဲ့အရာမ်ားအား မေတြ ့ရ ။ ကြၽန္မ ႏြမ္းရိသြား၏ ။
ဒါကြၽန္္မအိမ္တဲ့လား . . . အံႀသစရာ . . . ကြၽန္မအိမ္ျဖစ္ဖို ့ရာ မည္သည့္အရာမွမလိုပါလား . . .
ေသာ့ မလို . . .ဆီးႀကိဳမည္သူ မလို . . .အေထာက္အထားပစၥည္းမ်ား မလို . . . ႏႈတ္ခြန္းဆက္သရန္ မလို . . . ကြၽန္မသည္ အလင္းထဲ၌ မတ္မတ္ရပ္လ်က္ . . . အိမ္ ဟူေသာေ၀ါဟာရ ကြၽန္မေခါင္းထဲသို ့ မည္သို ့ ေရာက္လာသနည္း . . .ခႏၶာကိုယ္မွ ခံစားမႈတစ္မ်ိဳး ယိုစီးထြက္လာ၏ ။
ကြၽန္မ အိမ္အျပင္လမ္းမေပၚသို ့ တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးထြက္သြားလိုက္၏ ။ ကတၲရာလမ္းႀကီးသည္ ေစာေစာကအတိုင္း ေျမ ့ေျမ ့မႈန္ရီလ်က္႐ွိ၏ ။ လမ္းႏွင့္ထိေတြ ့ေနေသာ ကြၽန္မေျခေထာက္မ်ား ရဲတင္းလြန္းေန၏ ။ ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္၌ ပိတ္ထားေသာတံခါးမ်ား႐ွိရာ အိမ္မ်ား . . .ေ၀သီ လြင့္ပါးလ်က္႐ွိ၏ ။ ကြၽန္မေသြးမ်ားထဲ၌ ေရေႏြးစီးေႀကာင္းတစ္ခု ခက္ထန္စြာ စီးဆင္းေနသည္ ။
မ်က္၀န္းမ်ား ေအးစက္က်ပ္ခဲလ်က္ . . ႏွင္းမိုးထားေသာ ျမင္ကြင္းထဲ စြတ္႐ြတ္ တိုး၀င္ပစ္လိုက္၏...
သို ့ေသာ္ . . . . .
ပိတ္ထားေသာ တံခါးမ်ားကိုေတာ့ မည္သည့္အေႀကာင္းႏွင့္မွ ဖြင့္ဖို့ႀကိဳးစားေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။
မွတ္ခ်က္။ ။ဤ၀တၳဳ၏အမည္သည္ အိမ္ ျဖစ္သည္ ။
1 comment:
this story is about crushes and being in a relationship. u tried to be with someone but u found no affection, no love or hate and u didn't like that. so u choose to stay on the road, without being attached with anyone.. u'll choose to be single until u find someone like a hotel or something??
Post a Comment